Μόνο Μία Φορά

37. Στο λεωφορείο

«Δεν καταλαβαίνω» κρατάω το εισιτήριο ανάμεσα στα δάχτυλα μου «Γιατί δεν πάμε με το αμάξι σου;»

«Για να περάσουμε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί» ανασηκώνει τους ώμους του κι η καρδιά μου αναπηδά στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Γυρνάω αλλού το κεφάλι μου, θέλοντας να κρύψω το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου κι επικεντρώνω την προσοχή μου ψηλά.

Το μικρό υπόστεγο της στάσης είναι γεμάτο αφίσες και λειτουργεί ως μαγνήτης ζέστης.

Κοιτάζοντας τον κόσμο που ανά ένα λεπτό αυξάνεται γύρω μας, όπως και η περιέργεια μου.

Το σπίτι μου είναι αρκετά κοντά – μόλις ένα χιλιόμετρο απέχει απ' εδώ – όμως ποτέ δεν παρατήρησα αυτό το μέρος. Ίσως επειδή οι ώρες που κινούμουν ήταν συνήθως μετά τα μεσάνυχτα.

«Δεν έχεις ξαναμπεί σε λεωφορείο;» ρωτάει με κάθε χαρακτηριστικό πάνω του να μαρτυρά απόρροια.

Ω έχω μπει αρκετές φορές! Κι όλες αποσκοπούσαν στο να ξεφύγω από τρελούς άντρες που με κυνηγούσαν για να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους έκλεψα.

Α ναι, και για να με γαμήσουν.

«Όχι, απλά έχω καιρό να—»

«Ήρθε!» φωνάζει καταϊδρωμένη μία κοντή γριούλα με γκρίζα μαλλιά.

Πριν καν σταθμεύσει το όχημα, όλοι άρχισαν να σπρώχνονται και να συμπυκνώνουν τον προσωπικό χώρο του καθενός. Σιγανά παράπονα και μερικές βλασφημίες εκτοξεύονταν στον αέρα, κι όμως κανένας δεν αντιδρούσε σ' αυτά – σαν να μην αναφέρονταν στους ίδιους.

Με το βλέμμα μου ψάχνω απεγνωσμένη τον Τζο, ο οποίος με κάποιον μαγικό τρόπο βρέθηκε δύο μέτρα πίσω μου.

Αντιγράφοντας τις κινήσεις των διπλανών του – όλως παραδόξως με πολύ πιο ευγενικό τρόπο – κατάφερε να προχωρήσει μπροστά και να με πιάσει από το χέρι.

«Πολύ κόσμο έχει» δηλώνει, αποφεύγοντας να ποδοπατήσει ένα παιδάκι δεξιά του.

Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα, ενώ ολόκληρος είναι στραμμένος προς το κοριτσάκι δίπλα του, δίχως να με αφήσει. Σοβαρός, ελέγχει μην τυχόν κάποιος δεν δει τη μικρή και τη χτυπήσει.

Με αυτόν να προστατεύει ένα παιδί, αισθάνομαι το αίμα στις φλέβες μου να κυλάει πιο γρήγορα και τον κόσμο να σωπαίνει για λίγο.

Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη και στην μητέρα του κοριτσιού. Υπερβολική ως είναι, άρπαξε τον ώμο της και την τράβηξε κοντά της, αγριοκοιτάζοντας τον Τζο.

Εκείνος απαξιεί για το φέρσιμο της ως προς αυτόν και, γλυκά, μειώνει την απόσταση ανάμεσα μας.

Οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν και τότε είναι που γίνεται ο χαμός.

Ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μουρμουρητά δυσαρέσκειας.

Όταν είμαστε μέσα στο όχημα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ' ότι πριν δύο λεπτά. Η εικόνα μας θα θύμιζε στα σίγουρα κουτί από σαρδέλες!

«Πιάσε» με μία κίνηση του κεφαλιού του μου υποδεικνύει τη λαβή πάνω μου – μία από τις λίγες που απέμειναν ελεύθερες.

«Είσαι καλά;» λέει, καθώς στέκεται όρθιος, προσπαθώντας να βρει την ισορροπία του.

Χαμογελάω, κουνώντας το κεφάλι μου καταφατικά – ακόμη κι αν αισθάνομαι τον άντρα πίσω μου να κολλάει πάνω μου κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Μα δεν με νοιάζει. Σημασία έχει ο Τζο κι η απίστευτα υπέροχη εμφάνιση της οδοντοστοιχίας του.

Ο οδηγός βάζει μπρος τη μηχανή κι εκείνη απελευθερώνει ένα δυνατό μουγκρητό ως ανταπόκριση.

Ξαφνικά η διάθεση μου εκτοξεύεται στα ύψη και οι λέξεις ξεπηδάν από το στόμα μου σαν ελατήρια «Τι μου πήρες από τον κύριο Πότερ;»

Το γέλιο του σιγανό σαν τιτίβισμα «Σε αφήνει να τον αποκαλείς 'κύριο Πότερ';»

«Γιατί, πώς θα έπρεπε να τον—» και τότε το ένιωσα. Αυτό το αηδιαστικό κύμα ανατριχίλας διαπερνάει ολόκληρο το είναι μου, από μέσα προς τα έξω, αγγίζοντας κάθε σπιθαμή αυτού που είμαι.

Υποτιμώντας με. Κάνοντάς με να βουλιάζω σε σκέψεις ζοφερές. Η ανάσα μου κόβεται σαν μαχαίρι και σ' αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα που το ξένο χέρι με ακούμπησε εκεί κάτω και στάθηκε σ' εκείνο το σημείο, ζουλώντας το, η γη σταμάτησε να γυρίζει.

Πολλοί λένε ότι με το επάγγελμα που ασκώ, με το τρόπο που προκαλώ τους άντρες τα βράδια στα κλαμπ, θα έπρεπε, όχι, απαιτείται να είμαι συνηθισμένη στα πειράγματα τους, στα αγγίγματα γεμάτα υποσχέσεις, τις οποίες εγώ δεν θέλω να κρατήσουν.

Υποτίθεται ότι πρέπει να μου αρέσουν αυτά, σωστά; Να απλώνουν τα βρωμερά άκρα τους πάνω μου, να με αποκαλούν 'πουτανάκι πολυτελείας' όταν το στομάχι μου είναι άδειο από την προηγούμενη μέρα.

Με κρίνουν, νομίζοντας ότι εγώ αποφάσισα να αναμειχθώ στον συγκεκριμένο χώρο.

Νομίζοντας πως το αποζητούσα να κωλοτρίβομαι πάνω τους, μιλώντας ρηχά, ενώ τα όνειρά μου καίγονταν με κάθε ψίθυρο τους στ' αυτί μου, με τις στάχτες τους να σκορπίζονται στο κενό και με τα δάκρυα μου να μοιρολογούν την απουσία τους στους συλλογισμούς μου.

Παρόλα αυτά, η αισχρή πράξη του δεν με σταματά από το να καταπιώ τις σταγόνες αυτολύπησης και να πω: «Πώς θα έπρεπε... πώς θα έπρεπε να τον φωνάζω;»

____________________________

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά αν συνεχίσω θα νευριάσω, οπότε...