Μόνο Μία Φορά

40. Στο σπίτι μου

«Λοιπόν;» το χαμόγελο της Χάνα είναι απλωμένο τρομακτικά πολύ πάνω στο ελαφρώς βαμμένο πρόσωπο της. Τα χέρια μου σταματάνε να τρίβουν τις κατακόκκινες ντομάτες και γυρνάω προς τα πίσω για να την αντικρίσω.

«Τι;»

«Ακούω» τοποθετεί τα χέρια της πάνω στο τραπέζι ευδιάθετα.

Χαμογελάω αμήχανα στην απροσδόκητη συμπεριφορά της.

Από την στιγμή που ήρθα στο σπίτι των παιδιών, δεν έχει σταματήσει να μου ρίχνει ματιές γεμάτες υπονοούμενα. Κι όσο κι αν την αγνοούσα, τα τελευταία τρία τέταρτα, δεν μπόρεσα να κατευνάσω την υπερκινητικότητα της.

«Τι θες να σου πω;»

«Τα πάντα! Όλα όσα έγιναν χθες!»

Τι...

Παύω την οποιαδήποτε κίνηση, αφήνοντας την χοντρή φλέβα νερού να χτυπάει το εξωτερικό του χεριού μου, πιτσιλώντας λίγο το πρόσωπο μου από την ορμή του.

«Ξέρεις για τα χθεσινά;» παγωμένη υπό τον τρόμο, που προσφέρει αδιάκοπα η ανεξήγητη ψυχραιμία της, αναμένω για το τι θα ακολουθήσει.

«Μου τα είπε όλα ο Τζο» λέει κι αισθάνομαι τα πόδια μου μουδιασμένα, να τρέμουν.

«Ο Τζο—»

«Έπρεπε να μου το πεις από την αρχή» δηλώνει μισό-δυσαρεστημένη κι η ανάσα μου κόβεται.

Επεξεργάζομαι τα λόγια της καλά – μα ακόμα κι η εμβάθυνση σ' αυτά που είπε, το ψάξιμο μήπως υπάρχει καμιά ψιλή νότα στην φωνή της που θα προδίδει αν λέει ψέματα, δεν αρκεί.

«Να σου το έλεγα από την αρχή;»

«Εννοείται!» τα χείλη της ανασηκώνονται «Τι κολλητές είμαστε αν δεν μου λες τις πρώτες σου εμπειρίες»

Πνευμόνια, στερημένα από οξυγόνο, γεμίζουν απ' αυτό με μπόλικες ποσότητες· μεγάλες, τόσες πολλές που νομίζω ότι θα εκραγούν!

«Ω Χάνα!» πέφτω πάνω της συγκινημένη, αδιαφορώντας για το αν δεν σκούπισα τα χέρια μου, γιατί τώρα ξέρω πως υπάρχει κάποιος που θα είναι πάντα εδώ να με ακούει! «Δεν ξέρεις πόσο καιρό ήθελα να σου μιλήσω για τα συναισθήματα μου γι' αυτόν!» απελπισμένα κάθομαι δίπλα της – έτοιμη να εξιστορήσω κάθε απόχρωση συναισθήματος που με βασάνιζε τους τελευταίους δύο μήνες.

Τα άκρα μου βρίσκουν καταφύγιο μέσα στα ζεστά δικά της «Μα γιατί δεν μου το είπες;»