Μόνο Μία Φορά

39. Ωστόσο

¡ΝτΈρΤι ΚεΦαΛαΙΟ ΑλερΤ!

____________________________

»Αλλά με την προϋπόθεση ότι θα κερδίσω κάτι, απ' αυτό.

Οι λέξεις αιωρούνται στον αέρα και ταράζουν ολόκληρο το κορμί μου.

Δεν χρειάζεται καν να σκεφτώ τι υπονοεί όταν τα μάτια του γυαλίζουν έτσι υπό το λιγοστό φως των λαμπτήρων γύρω μας.

Τα βήματα του, προς τα εμένα, αργά, ζωηρά μα και γεμάτα σιγουριά.

«Τζο τι—» απόσταση που έχει διανυθεί, πρόταση αργοπορημένη, σύστημα μουδιασμένο από τον ερεθισμό που προκαλεί μόνο η ανάσα του ενάντια στο πρόσωπο μου.

«Μη μιλάς» ψιθυρίζει.

Σωπαίνω.

Τα χέρια του βρίσκονται στους ώμους μου και με σπρώχνουν προς τα πίσω με κτητικότητα, κόβοντας κάθε νήμα λογικής.

Μία κραυγή ξεφεύγει, όταν ξαφνικά με ανυψώνει και με τοποθετεί πάνω σε ένα ξύλινο πάγκο πίσω μας, μισογεμάτο από βιβλία.

Μου ανοίγει τα πόδια και μπαίνει ανάμεσα τους με αυτοπεποίθηση.

Είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, με μονάχα λίγα εκατοστά να ορθώνονται σαν τείχος από την προσωποποίηση της ηδονής μου.

Προκλητικά γλύφει τα χείλη του, με τους μηρούς μου να ανταποκρίνονται σ' αυτό το θέαμα, σφίγγοντας τον.

Ω Θεέ...

Γέλιο σαρδόνιο, μα ικανό να φέρει κάποια σε οργασμό.

«Τι συμβαίνει, Άντυ;» τρίβει την μύτη του ενάντια στον λαιμό μου και ορκίζομαι πως δε θα μπορούσε να υπάρξει τιμωρία σαν κι αυτή για τα αμαρτήματα μου!

«Ανυπομονείς για κάτι;» απότομα πιέζει την στύση του στο μέρος που τον έχει περισσότερο ανάγκη – και νιώθω λειψή.

«Τζο...» ικετεύω, δίχως να ξέρω ακριβώς γιατί· για να συνεχίσει ή να σταματήσει να με ωθεί στα όρια μου.

Υγρά φιλιά, που αφήνουν λατρεμένους ρουφηχτούς ήχους, σημαδεύοντας, βασανίζοντας.

«Πες το, Άντυ» μουρμουρίζει ώριμα «Πες ότι θες να γίνεις δική μου» ενώ το πάθος μου γι' αυτόν με κάνει να φέρομαι απελπισμένα.

«Σε-σε παρακαλώ»

«Πες μου» επιμένει «Αλλιώς θα φύγω» και σαν να με απείλησε με όπλο, ξεκίνησα, ντροπαλά, να εκπληρώνω την επιθυμία του.