Μόνο Μία Φορά

29. Περιμένοντας

«Πρέπει να φύγουμε» ο Τζο σκίζει με το ένα του χέρι τα νερά του καταρράκτη κι εισέρχεται μέσα στην μικρή σπηλιά, βιαστικός, κρατώντας τα ρούχα του.

Σηκώνομαι όρθια, απορημένη.

«Τι συμβαίνει;» ρωτάω, παρακολουθώντας τον να προσπαθεί να τα βάλει μουσκεύοντάς τα ήδη στο πρώτο λεπτό.

«Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τώρα» μονολογεί, δίχως να ρίξει ούτε ένα βλέμμα προς το μέρος μου. Κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν αυτού του είδους η συμπεριφορά θα συνεχιζόταν κι ύστερα απ' αυτά που θα τον άφηνα να μου κάνει. 

Δεν το αντέχω όλο αυτό κι η αγανάκτηση είναι φουρτούνα στο μυαλό, και τα παράπονα πολλά, και τα μάτια πυροδοτημένα με καυτά δάκρια, κι η σπηλιά φαντάζει πιο στενή, κι εκείνος δεν είναι αυτός που ήταν πριν!

«Τζο!» φωνή αδύναμη, μα αρκετή για να τον κάνει να με προσέξει «Θέλω να μου πεις τι έγινε» απαιτώ, με την όρασή μου σιγά-σιγά να με προδίδει, θολώνοντας το οπτικό μου πεδίο.

Τα μάτια του επισκιάζονται από σύγχυση. Τρεμοπαίζουν, σπεύδοντας να αποφασίσουν αν θα μου αποκαλύψουν την αιτία της αναστάτωσής του.

Τελικά, δίχως να το περιμένω, με πλησιάζει, μου κρατά τα μάγουλα τρυφερά και ψιθυρίζει: «Έτυχε κάτι στον Έμετ...» το σώμα μου ακινητοποιείται «... δεν είναι τίποτα το σοβαρό, απλά με χρειάζεται δίπλα του»

Πιστεύω κάθε λέξη που ξεβράζει το στόμα σου και τις αφήνω να με παρασύρουν, παρακολουθώντας θεωρίες να υφαίνονται σχετικά με το τι μπορεί να έπαθε ο φίλος μας.

Δυστυχώς μόνο οι χειρότερες τρυπάνε στο νου μου.

«Εντάξει, μωρό μου;»

Ρωτάς γλυκά και δεν μπορώ παρά να νεύσω καταφατικά έτσι όπως οι αντίχειρές σου διώχνουν μερικά δάκρια που ξεφεύγουν. 

Και μόνο γι΄αυτό, σε αγαπώ λίγο πιο πολύ... 

{ . . . }

Ο ήλιος έχει αρχίσει ήδη να δύει και φτάνουμε στο σπίτι μου με εμένα απρόθυμη να τον αποχαιρετήσω. 

Δεν ξέρω καν πότε θα τον ξαναδώ – αν θα ολοκληρωθούν αυτά που πήγαμε να ζήσουμε.

Η απελπισία κυριεύει κάθε μεμονωμένο κύτταρο μου, αποζητώντας μία επιβεβαίωση – κάτι που θα μου υπενθυμίζει πώς εμείς δεν έχουμε τελειώσει. 

Και για κάποιον λόγο τα ενωμένα μας χέρια δεν αρκούν για να με πείσουν.

«Τζο;» σταματάω να περπατάω, αναγκάζοντας τον να με αντιγράψει.