Μόνο Μία Φορά

22. Οργή

Πόδια αδύναμα να συγκρατήσουν το βάρος του σώματος, ανίκανα να βαδίσουν σε κανονικούς ρυθμούς πάνω στο μαλακό γρασίδι.

Κάθε μεμονωμένο εκατοστό μου είναι τραυματισμένο, έτοιμο να καταρεύσει μαζί με εμένα.

Κοντεύω, σκέφτομαι και πιέζω τον εαυτό μου να συνεχίσει λίγο ακόμα, τουλάχιστον έως το κατώφλι του σπιτιού μπροστά μου, αυτού που – ελπίζω – να με δεχτεί με ευλάβεια.

Ο ήλιος παρεμποδίζει τα μάτια μου να αναγνωρίσουν πλήρως το μέρος, όπου ο Τζο κι οι φίλοι του στεγάζουν σ' αυτό, ωστόσο μπορώ να διακρίνω λίγα άγρια δέντρα πίσω του και τον λευκό φράχτη του οικοπέδου.

Είμαι στο σωστό μέρος.

Όσο προχωράω, με το λεπτό αεράκι να με τραβάει προς τις δικές του κατευθύνσεις, στιγμές που αναδεικνύουν τι πέρασα ώρα πριν τρυπάνε το μυαλό μου.

Τα βαρύ χέρι του Νικ ενάντια στο πρόσωπο μου, οι γροθιές του να τσαλαβουτάνε σε οποιοδήποτε σημείο μου, θυμίζοντας θυμωμένο γορίλα, και οι ακαταλαβίστικες βλασφημίες του να εισβάλουν μέσα μου μαζί με τα γυαλιά ενός σπασμένου μπουκαλιού μπύρας.

Άτονα χτυπάω την λευκή εξώπορτα.

Όταν ανοίγει παρουσιάζεται ένα πρόσωπο που είχα καιρό να δω, που σχεδόν είχα ξεχάσει.

«Άντυ;!»

Όμως η ανάμνηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου και τα καστανόξανθα ατημέλητα μαλλιά, γράφουν το όνομα του πάνω από το κεφάλι του σαν φωτοστέφανο, με φωσφορίζοντα γράμματα.

Έντυ...

Δίχως να χάσει χρόνο, προστατευτικά, τα χέρια του αγκαλιάζουν το κορμί μου σαν πορσελάνη. Με την ζέστη του να προσκολλάει πάνω στο τραυματισμένο δέρμα μου αφήνομαι, ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός που ήλπιζα.

Αντιλαμβανόμενος την κατάσταση μου, με σηκώνει στον αέρα, προκαλώντας μου διαπεραστικό πόνο στα πλευρά και στην μέση, μορφάζω και με τοποθετεί πάνω του σαν να είμαι η νόμιμη σύντροφος του. «Είσαι καλά;»

«Ν-ναι» σαν από ολίσθηση βράχου σπασμένη φωνή βγαίνει, καθησυχάζοντας τον, ακόμα κι αν η διαβεβαίωση μου δεν είναι αληθής.

Βάζω το μάγουλο μου
στο στήθος του, κοντά στην δεξιά του κλείδα, κι αισθάνομαι τον δυνατό παλμό της καρδιάς του να τρέχει με ρυθμό. Παραξενεύομαι. Γιατί πάλλεται τόσο γρήγορα;