Μόνο Μία Φορά

47. Του σκοπού του

Andy's POV

Τα χείλη του είναι μισάνοιχτα, τα μάτια του κλειστά με τις κατάμαυρες βλεφαρίδες του να τρεμοπαίζουν που και που.

Μικροί – παιδικοί – ήχοι, κάτι σαν λεπτά σφυρίγματα, γεμίζουν τον φιλήσυχο χώρο γύρω μας, κάνοντας με κάθε φορά να φαντάζομαι ότι τα βιβλία είναι αυτά που τους παράγουν.

Η βροχή σταμάτησε εδώ κι ώρες κι αντί για κεραυνούς ακούγονται μονάχα τα κελαηδίσματα των πουλιών.

Χαμογελάει.

Και μαζί του χαμογελάω κι εγώ.

Γύρνα το κορμί του πλήρως προς τα εμένα, βάζοντας το χέρι του πάνω μου.

Πρόσωπο με πρόσωπο.

Όπως κι εχθές.

Τα μάτια μου σκάβουν το δέρμα του σαν να προσπαθούν να καταλάβουν τι κρύβει ο καμβάς που έχουν μπροστά τους. Τι προσπαθεί να υποδείξει.

Ο δείκτης μου αγγίζει απαλά το μέτωπό του, σέρνεται έως τη μύτη του και κατεβαίνει στα χείλη του. Μένει εκεί.

Χαράζει απαλά το σχήμα τους όταν ξαφνικά αφήνουν ένα φιλί σ' αυτόν.

«Καλημέρα» βραχνιασμένα, με όραση θολή από την αγκαλιά του Ορφέα, μουρμουρίζει.

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο απ' αυτό.

«Καλημέρα» ψιθυρίζω.

Γιατί ακόμα κι όταν ξυπνά – ύστερα από μια τέτοια νύχτα – δείχνει τέλειος; Αναζωογονημένος;

Μέσα σε δευτερόλεπτα ανεβαίνει πάνω μου κι αρχίζει να χαρίζει απανωτά φιλιά σ' ολόκληρο το πρόσωπο μου.

Τα γέλια μου ασταμάτητα σε συνοδεία με το τραγούδι των χειλιών του.

«Τι-τι κανείς;»

Σταματά.

«Μου έλειψες»

«Ήμασταν μαζί όλο το βράδυ»

«Και τι σημασία έχει αυτό;» απορεί ξεκινώντας πάλι το ίδιο «Μπορεί...» φιλί «... Να ήμασταν μαζί...» κι άλλο «... Αλλά αυτό δε σημαίνει...» κι ακόμα ένα «... Ότι ήμασταν μαζί και στα όνειρα» το τελικό βρέθηκε στο στόμα. Δυνατό, παθιασμένο, αχόρταγο.

Ώσπου το διέκοψε.

«Δεν είχα όνειρα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ»

«Χμμ και γιατί έτσι;» απομακρύνει λίγες τούφες μαλλιών από τα μάτια μου και τις φυλακίζει ανάμεσα στα δάχτυλα του, απασχολώντας τα μ' αυτές «Μάλλον επειδή όταν κοιμάμαι είμαι πολύ πιο όμορφος ε;»