Μόνο Μία Φορά

27. Πλήρης

«Τι κανείς εσύ εδώ;» φωνή απαυδισμένη από την μορφή του που στέκεται εδώ – μπροστά στο αχούρι, το οποίο αποκαλώ σπίτι.

Μπερδεμένα φρύδια που σμίγονται «Τι εννοείς;»

«Πώς ήξερες που μένω;»

«Δεν ήξερα.» ανασηκώνει τους ώμους.

Ο Νικ ξεροβήχει από ενόχληση – ή από την υπερβολική χρήση τσιγάρου, δεν είμαι σίγουρη – διαμεσολαβώντας στην συζήτηση «Άντυ, ποιος είναι αυτός;» ρωτά αυστηρά.

Δεν σε αφορά, μεθυσμένε μαλακά.

«Είναι ο Τζο, ένας...» μάτια πάνω στα δικά του πράσινα σμαράγδια «... φίλος.»

Ανέκφραστος παρατηρεί την κάθε λέξη που ξεβράζει το στόμα μου, ψάχνοντας κάτι στο βλέμμα μου.

«Πρέπει να μιλήσουμε.» χροιά μονότονη, απόλυτη «Ιδιαιτέρως.» επιμένει.

Κοιτάω τον Νικ σχεδόν παρακλητικά για να μπει μέσα στο σπίτι, να μας αφήσει μόνους.

Αυτός σταυρώνει τα χέρια υποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει ούτε ένα βήμα από εδώ.

Ξεφυσάω.

Ξέρω ότι αντιμιλώντας του ή ακόμα και παρακαλώντας τον να αποχωρίσει θα προκαλέσω έντονες αντιδράσεις. Και πολύ πιθανόν να καταλήξει στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά.

Ω πόσο θα ήθελα να δω αυτό το θέαμα...

«Ωραία...» αρπάζω το χέρι του Τζο και τον απομακρύνω από εκεί, τραβώντας τον μαζί μου και μόνο όταν η σκιά του σπιτιού δεν δροσίζει κάπως το δέρμα μου, καταλαβαίνω πόση ζεστή έχει.

Περπατάμε ανάμεσα απ' τα ξερόχορτα, με μερικά να μας τρυπάνε τα πόδια πού και πού, όμως συνεχίζω να τον κρατάω και να τον ωθώ να προχωρήσει ακόμα πιο μακριά από εκεί ώσπου φτάνουμε στο δέντρο.

Η σκιά του μας προστατεύει από τις ισχυρές ακτίνες του ήλιου, ενώ το τραγούδι των τζιτζικιών συνοδεύει την παρουσία του.

«Λοιπόν;»

«Τι λοιπόν;»

«Ήθελες να μου μιλήσεις.»

Χαμόγελο σατανικό ζωγραφίζεται στο αγγελικά πλασμένο πρόσωπο του και τα μάτια του χαράζουν πορείες προς τα κάτω.

Συγκεκριμένα στα πλεγμένα χέρια μας.

Ω Θεέ μου!

Αμέσως μόλις συνειδητοποιώ ότι δεν το έχω αφήσει ελεύθερο, ταράσσομαι και τα ξεμπλέκω όσο πιο γρήγορα μπορώ, με το χρώμα του ρόδου να βάφει τα μάγουλα μου.