Choć rude włosy wyróżniają ją z tłumu, nie ma ognistego charakteru. Nie ma drogich ubrań i wypracowanego stylu. Nie prowadzi opiewającego w obserwujących Instagrama. Nie ma jej na długich listach gości imprez liceum w Red Bank. Nie ma tego, co dla e...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Byłam skołowana. Sądziłam, że weekend pozwoli mi poskładać wspomnienia z piątkowej imprezy w całość. Nie stało się tak, a na domiar złego dołożył kolejne pytania. Mrok roztaczał się nad elitą. Już nie fascynowała mnie, jak dawniej, a niepokoiła. To już nie tylko grupa rozkosznie bawiących się nastolatków, a ludzie, którzy mieli związek ze śmiercią niewinnej dziewczyny. Każda osoba skrywała jakąś tajemnicę. Teraz dotyczyło to nawet mnie. Dlatego podjęłam decyzję, że oto nadszedł właściwy moment, by się wycofać. Oczyścić się z tego brudu, zająć się nauką, bo to ona powinna być dla mnie najważniejsza w ostatniej klasie liceum.
— Odłóżcie długopisy. Teraz — powiedział stanowczo profesor, wykładający angielski.
Pochwyciłam torbę i wrzuciłam do niej długopis. Siedziałam wyprostowana, czekając, aż nauczyciel zabierze moją klasówkę. Wbijałam tępo wzrok w puste pola pod pytaniami. Oblałam, wiedziałam to. Ten sprawdzian przelał czarę goryczy, miałam ochotę się rozpłakać.
Profesor wziął beznamiętnie kartkę i dał mi sygnał dłonią, bym opuściła salę.
Zgrzytałam zębami, by zdusić w sobie rozgoryczenie. Obleję, co to takiego. Pierwszy oblany egzamin, rozczarowanie na twarzy matki... I naiwna ja, która zamiast zakuwać cały weekend, dawała się manipulować największemu gnojkowi tego liceum. Moim celem była kabina toalety, w której zabarykaduję się na całą przerwę i dam upust swoim emocjom.
Stanęłam jak wryta, gdy poczułam ręką obejmującą mnie ciasno. Mijająca mnie dziewczyna o popielatych włosach, spojrzała na postać ponad moim ramieniem z krzywym uśmieszkiem. Kojarzyłam ją z imprez.
— Jak samopoczucie po imprezie, co Claud? — Miętowy zapach perfum Blake'a wdarł się w moje nozdrza.
Zrzuciłam jego rękę i przyciągnęłam do siebie materiałową torbę, jakby mogła mnie ochronić przed tą rozmową. Stanęliśmy naprzeciw siebie. A właściwie przeciwko sobie.
— Dobrze. Ale ja nie mam czasu. — Rozejrzałam się na boki.
Szukałam jak zwykle Rebecci, której znowu nie było w szkole. Uczniowie spoglądali na nas z konsternacją, zadając sobie pytanie: co ta szara myszka robi u boku Blake'a? Popadałam w paranoję. Miałam wrażenie, że cała szkoła grała w spektaklu. A ja byłam główną aktorką, nie zdając sobie z tego sprawy dotychczas. Jaki był scenariusz? Te natrętne spojrzenia znały odpowiedź.
— Raczej spodziewałem się: dobrze, dziękuję, że się mną zaopiekowałeś. — Oparł rękę na biodrze. — Dziękuję to małe słowo, zważywszy na to, co dla ciebie zrobiłem.
Miał świeżo ogolony zarost, przez co wyglądał chłopięco, niemal niewinnie. Biła od niego energia i ochota na żarty. Zupełne przeciwieństwo mnie tego poranka. Byłam obnażona, bez makijażu, z worami pod oczami. Uczyłam się całą noc i na nic się to zdało.
