BİLGİSAYAR KORSANIM |YARI TEXTİNG|

9. Bölüm

***

"Ne vardı sanki arabayla gitsek?" Çok trafik olduğu için taksi parası biraz fazla gelmişti. Yalçın da yarın saattir buna söylenip duruyordu. "Of Yalçın. Şurada bir keyif yapacağız bir eğlence düzenledik kafamız dağılsın diye, kafamızı şişirdin ya." Yeliz de bana karşı gelerek " Ne bağırıyon çocuğuma?" Diye çemkirdi. Bunu demesiyle hepimiz güldük ama Yalçın Yelize öylece bakıyordu. Yeliz kafasını ne var diye iki yana salladı. Yalçın trip atar gibi omuz silkip bizden önde gitmeye başladı. Bu hareketi hepimizi daha çok güldürürken onun umurunda bile olmadık sanırım.

"Eveet. İşte geldik." Diyerek bizi yanımızda duran retsoranta daslında daha çok kafe gibi bir yere götüren Berat hepimizi oraya yönlendirdi. İçeride rezervasyon yaptırdığımız için, daha doğrusu Berat yaptığı için kolayca yerimizi bulup olturduk.

Siparişlerinizi verip garsonun geri gelmesini beklerken bir anda "Ee, Bilgisayar korsanından haber var mı?" Diye soran Yelize döndüm. Fakat ona bir tek dönen kişi ben olmadım. Çocukların bu konudan haberleri olmadığı için onlar da bir Yelize bir bana bakıyorlaradı. "Pardon, ben mi yanlış duydum?" Diye soran Özgürü kafamla reddettim. "Yoo doğru duydun çünkü ben de öyle duydum." Diyerek konuya atlayan Yalçına bakıyordum fakat hepsi bana sadece şaşkınlıkla bakıyorlardı. "Yani duyduk ki bize enişte gelliyor." Beta da sözünü söylediğine göre patlayabilirim. Ayrıca enişte ne ya. "Off lan iyi ki birşey duydunuz ha. Ayrıca size enişte falan da gelmiyor nerenden sıkıyorsun acaba?" "Tamam tamam birşey demedik ama anlatmassan çok şey deriz." Özgürün bu büyük tehtidinden sonfa konuşmaya başladım. Çünkü Özgür bir konuştu mu onu susturabilene aşkolsun.

Tam kabullenip konuşmaya başlıyordum ki Yeliz sözüme atladı." Dut dur bu şimdi çocuğun doğumundan falan anlatır, bize bir anlatmaya başladı üç saat susumadı. Ben anlatırım." Kafamla onaylayıp beni bu durumdan kurtardığı için içimden teşekkür ettim.

"Şimdi buna bir gün bir çocuk yazmış işte yine mi görüntülü konuşmadasın falan diye. O sırada da bizimle konuşuyordu tabi. Sonra bunlar konuşmaya devam etmiş. Bu çocuk Didem odasındayken onu görüyormuş arada. Sonrada bunlar görüntülü konuşmak yerine siyah ekrandan sesli konuşmuşlar falan filan." "Ama arada, bir laf sokmuş bize böyle şeyler söylemedi be." Diye övmeye başladı Yaşam ama hemen onu susturup çocukara bana kızmamaları için şirince gülümsemeye çalıştım. "Hala konuşuyor musunuz?" Yalçına başımı sallayıp Berats döndüm. "Bizi biliyor mu peki? Yani grubu" ona da başımı olumlu salladım. Çok tepki vermediler daha çok kızmalarını bekliyordum ama bizim o deli dolu Özgür bile bir anda abi kesilmiş "Birşey falan derse önce Demirle bize gel." Falan dedi. Açıkçası şok olmuştum ama beni sahiplenmeleri de hoşuma gitmişti. Son olarak onu da başımla onaylayıp kızlarla sohbet etmeye geri döndüm.

Telefondan açtığımız ünlülerin resimlerine bakıyorduk. Bir anda çocukların sesi kesilince oraya bakmak için başımızı kaldırdık fakat bizim yaşımızdaki bir grubun erkeklerine bakıyorlardı. Bir saniye. Yo hayır. Neden şimdi. Geçen gün çarptığım çocuğun burada ne işi var!? Ayrıca bizimkiler neden oraya bakıyor?

Çarptığım çocuğun yanında oturan esmer çocuk ayağa kalkıp yanımıza geldi ve Yalçın da yeni hatırlamış gibi ayağa kalkıtı. Ardından neden olduğunu anlamadığım bir şekilde sarıldılar. Ne!?

Onları tam anlamıyla kaşlarım çatık ve anlamaya çalışır bir şekilde izliyordum. Yalçın bize dönüp "Ortaokuldan yakın bir arkadaşım Kutay." Başımı memnun oldum demek için salladım o da kafasıyla herkese selam verip Yalçınla grubunun yanına geçti.

Yalçın geri yanımıza gelene kadar o gruba dik dik baktım. Bir o çocuğa baktım bir Yalçına bir de Kutaya.

Yalçın yanımıza gelince "Bi ara görüşmek istiyorlar tanışalım dedik. Ne dersiniz?" Herkes kafasıyla onayladı. Ben dışında. Bir anda masadaki bakışlar bana döndü. "E-evet tabi, tabi ki tanışalım." Diye geveledim.