BİLGİSAYAR KORSANIM |YARI TEXTİNG|

39. Bölüm

İyi okumalar 🧡

***

Arkamda duran Yasemin ve Alper izliyordum fakat Yasemin bir anda durdu. Olduğu yerde öylece duruyor ve annesine bakıyordu. Uzun sayılabilecek bir sürenin ardından yanımıza geleceğini sanarken bir anda arkasını döndü ama Alper kolunu turp onu kendisine çevirdi. Kaşlarını kaldırıp başını iki yana salladı Alper. Yasemin biraz daha kendisine gelince bize doğru yürümeye başladı.  Ben de annesinin tepkisini görmek için başımı o tarafa çevirdiğimde annesinin gözlerinin dolduğunu hatta birkaç saniye sonra alacağını görmek benim içimi parçaladı. Allah bilir en son nasıl bir durumdayken kızını görmüştü. Bir insanın galiba en büyük kabusu olabilir çocuğundan uzak kalmak.

Yasemin ve Alper yanımıza geldiğine kadın hemen ayaklandı ve Yasemine doğru birkaç adım attı. Ama annesi ona yaklaştıkça yasemin geri gitmeye başladığı için annesinin gözündeki umut biraz dönse de olduğu yerde durdu. Sanırım kızının ona gelmesini ve alışmasını beklemekten başka çaresi olmadığını anladı.

Yasemin bir hanıma Alper bir yanıma oturmuş karşımızda da Yaseminin annesi oturuyordu. Bir süre sessizliğin ardından sahte bir şekilde öldürdüm. Çünkü sessizlik daha fazla uzarsa hem dışardan hem de bizim açımızdan çok garip olacağı için konuşmaya çalıştım.

"Şeyma hanım? Ne hissediyorsunuz? Mesela kızınızla falan konuşmayakmısınız hiç?" Diye sordum sabırsızca.

Kendimi kız istemedeymiş gibi hissetmem normal mi?

"Açıkçası benim konuşacak çok bir şeyim yok. Yasemin'in durumu sindirmesini bekliyorum." Dedi sakin bir şekilde.

"Ben her şeyi sindirdim. Senin gibi uzun süre boyunca beklememe gerek kalmadı." Dedi. Ama sesinden ve hareketlerinden heyecanı belli oluyordu.

"Ayrıca sen bu kadar süre sonra neden geldin? Ben kendi hayatımı kurtardım anne. Gelmeme gerek yoktu yani." Dedi. Kadının anne kelimesini duyunca gözleri tekrar patladı fakat belli etmemeye çalıştı.

"Kızım. Bak ben seni oraya bıraktım ama seni temelli hayata bırakmadım ki. O klinikten çıktıktan sonra tekrar normal yaşamtımıza geri dönecektik." Dedi bir çırpıda. Yurt dışında kaldığından dolayı çok da düzgün olmayan Türkçesiyle bunu biraz zor anlattı ama anlatabildim en azından.

"Anne sen beni umudun olmadığına, hayatım boyunca o klinikte kalacağıma ikna ettin resmen. Bendeki umudu yok ettin. Bir anne çocuğundan hiçbir zaman umudunu kaybetmemesi gerekmez midir?" Diye sordu. Ne diyeceğimiz bilemeden Alperle birlikte sadece onları izliyorduk.

"Ben sana hiçbir zaman umudumu kaybettiğini söylemedim ki Yasemin. Hiç ağzımdan öyle birşey çıktımı benim? Çıkmadı. Umudum azladı bir dönemlerde evet, ama hi.bir zaman bitmedi. Her zaman o umut kırıntılarına tutundum. Senin iyileşmeni hayal ettim. Sen beni çok yanlış anlamışsın kızım. Ben senden hiçbir zaman umudumu kesmedim." Dedi sonlara doğru sesi daha hüzünlü çıkıyordu.

Yasemin'in bakışlarında ki yumuşama daha fazla dayanamayacağını anlatırken o direnmeye çalışıyordu. Fakat bir anda annesi ayağa kalkıp kızına sarılana kadar. Yasemin o an içindeki tüm her şeyi sessizce dışarı vurarak ağlamaya başladı. Annesi de aynı şekilde karşılık verince benim bile gözlerim dolmuştu.

Onlardan gözleirmi kaçırıp Alpere baktığımda o beni izliyordu. Gözlerimin dolduğunu görünce ona arkamı döndüğüm için elini belime koyarak beni hafifçe kendine çevirdi ve elleriyle göz yaşlarımı sildi. Ben de onun beline kollarımı sardım ve başımı göğsüne yasladım. Saçlarımla oynarken bulunduğumuz durumun garipliğini düşündüm.