BİLGİSAYAR KORSANIM |YARI TEXTİNG|

27. Bölüm

/Yüksek Sadakat~Haydi gel içelim/

50K Oldukk ♥️
Çook teşekkür ederim herkese 🥺♥️

İyi okumlar 💚

***

Yaşam

Yaklaşık beş dakikadır Arifle sohbet ediyorduk. Nereye gittikleri hakkında hiçbir fikrim yoktu. Bir anda ikimiz kalmıştık.

Hayır yani bir büfeye gitmek bu kadar mı zor?

İç sesime hak vererek Arifle olan konuşmamızda odaklanmaya çalıştım. Ama tabi ki olmadı. Biraz fazla heyecan yapmıştım. Ve sanırım az sonra bayılıp kalacaktım.

"Yaşam?" Diye biri ses duyunca öylece dalıp gittiğini yeni fark etmiştim. "Efendim?" Dedi bir anda. "Sen iyi misin?  İkide bir dalıp gidiyorsun da. Yorgunsan falan söyeleyelim bizimkilere. Eve gidelim." Dedi. "Yok yok. Dalmışım sadece biraz." O da önce biraz emin olmaya çalıştı. Ardından da kafasını salladı. "Nerede kaldı bizimkiler?" Diye sordum. "Bilmiyorum." Dedi. Ardından da derin bir nefes alıp bana baktı. Biraz garip hissettiğim için onun dışındaki her yere baktım. "Yaşam?" Dedi sorarcasına. "Efendim?" Yaw bu konuşmayı daha demin yaptınız... Of cidden... Birşey söylemeye hazırlanır bir hali vardı.

Kız yoksa evlenme teklifi mi edecek?Oha yani iç ses. Abart istersen. Ama evde kaldık yani. Olmuyor böyle...Lan daha on sekiz yaşındayız ne evde kalması mal. Olsun. Sen bu gidişle evde kalırsın...

İç sesimle olan tartışma son verip Arifin ne diyeceğini dinlemeye başladım. "Offf. Nasıl başlayacağımı bilmiyorum ki. Şimdi şöyle... Eee, şey... Şimdi ben sizin grupla tanıştığımdan beri sana yakın hissetmeye başladım kendimi. Yani nasıl desem... Diğer kişiler gibi değil de, yani arkadaş gibi değil de. Off-" tam konuşmaya yeniden başlıyordu ki yanağına minik bir Buse kondurdum. O anın heyecanıyla ne yaptığımı çok anlamadım ama o da donup kaldı.

Ben hem utançla hem de duygularıma karşılık almanın mutluluğuyla yaptığım şeye şok olmuştum. Ardından da onun şık olmuş suratına bakıp kahkaha atmaya başladım. Kısa bir süre sonra kendine geldiği zaman "Ne? Bir saniye ne oldu daha demin? Sen benimi öptün? Sen mi öptün? Beni mi öptün?" Diye saçma sapan konuşmaya başladı. "Evet. Seni öptüm." Dedim biraz utangaç olarak çünkü nasıl yaptığımı ben bile bilmiyordum.

Ay Yaşam ne abarttın be. Yanağından öptün çocuğu. Ne olacak? Nüfusuna mı aldırdın sanki ne bu heyecan? Sen sus be. Kalp krizi geçiren şimdi. Bir de nüfus falan sokma benim aklıma.

Tekrar ve tekrar iç sesimle olan imtihanın sonunda Arifle konuşmaya devam ettik. Yani en azından denedik. Arif şokunu tamamen üzerinde attıktan sonra "Yani bu durumdan ne çıkartmam gerekiyor?" Diye sordu. İçimden 'Ben senin amcanım. Hala anlayamadın mı ?' diye geçirsem de "Vallah o kadarı da sana kalmış." Dedim.

Didem

Büfenin arkasında neredeyse beş dakikadır bekliyorduk. Tam özgür olduğu yerden çıkıp yanlarına gidiyordu ki Alper ve Yalçın onu tuttu. "Oğlum ne yapıyorsun lan?! Belli mi edeceksin onları izlediğimiz?" Diye sordu Alper. Özgür de " Abi beş dakikadır SSK doktoru gibi uzaktan uzaktan birbirlerine bakıyorlar ama." Dedi. Bu söylediğine gülmemek için kendimizi tuttuk çünkü gülersek sesimizi duyabilirlerdi.

Yaklaşık iki dakika sonra Yaşam bir anda Arifin yanağından öpünce çığlık atmamak için ağzımı kapattım. Diğerleri de şok olmuş yüz ifadesiyle bana döndüler.

Didem vallaha ilk defa bir işe yaradın. Sen hiç işe yaramıyorsun. Onu ne yapacağız? Ya şu iç seslerden çektiğimi nedir bizim ya? Sen kurban ol bana. İç sesi olmayanlar da var...

Üzerimizdeki şoku atıp geri onlara döndüğümüzde Arifin hala atlatamadığı her halinden belliydi. Biz onlara sessiz bir şekilde gülerken onlar da bir süre sonra konuşmaya devam etti.

Bu kadar orada durduğumuz yeter diyip onların yanına gittik geri. Tam yanlarına oturuyorduk ki Yaşam "Üç saattir dört kişi bir içecek alamadınız yani öyle mi?" Diye sordu. "Yok hayır. Tabi ki aldık. Sadece içecek kalmamıştı ye koli geldi açtık falan derken iş uzadı." Dedim. "Yaa öyle mi? İçecekler nerede peki? Arkanızdan mı geliyor?" Diye sordu. Bu sefer konulan Arifti. Ay cidden içecek almayı unutmuştuk. "Offf. Almadık işte uzatma. Sizin anlatacaklarınız var mı?" Diye sordum kendimi tutamayıp. "Yoo. Neden ki?" Yaşama ciddi misin bakışı atıp "Hani vardır belki galan diye düşünüyorum." Dedim. "Yok. Ne olabilir sanki on dakikada?" Diye sordu. Cidden çok mu erken gelmiştik? Ama yaşam Arifi öptü. "Yaşam!" Dedim. Ardından gülmeye başladı. "Görmedik mi sanıyorsunuz?" Ay umarım bizden bahsetmiyorlardır. "Neyi?" Diye sordum saf saf. "Özgürün kafası, yakının da ayağı gözüküyordu. Bütün konuşmayı izlediniz." Ne yani bize oyun mu yapmışlardı? "Yani sevgili değilsiniz?" Diye sordum. "Hayır sevgiliyiz. Sadece siz gördük." Dedi Arif Yaşamın elini tutarak. Yaşamında başını Arifin omzuna yasladı ve bize bakmaya devam etti. "O zaman ben de şunu söyleyeyim. Diğerlerinin işinin çıkması falan hepi oyundu. Siz normalde sen, Didem, Alper ve Arif olarak gelecektiniz. Ama sonradan Yalçın ve ben de dahil olduk tabi ki. Yani bu buluşmanın asıl sebebi sizi sevgili yapmaktı. Ay rahatladım vallaha. İçim içimi yedi o kadar saat." Biz Özgüre boş bakışlar atarken Arif ve Alper şok olmuşlardı. Yaşam, Yalçın ve ben Özgürün bu ani itiraflarına alışkın olduğumuz için öylece yüzüne baktık sadece. "Yaşam sen neden şaşırdın?" Diye sordu Arif. Yaşam da "Ben alışkınım çünkü. Siz de alışırsınız yakında böyle bir anda patlamasına. İçinde tutamıyor ki. Pat diye söylüyor direkt." Bu sefer hepimiz güldük çünkü cidden tam olarak Özgürü anlatmıştı. Ne eksik ne fazla.

Yaşamların evine geldiğimizde Alper, Arif, Özgür ve Yalçın da bizimleydi. Yaşam kapıyı açar açmaz koltukta oturan herkes ona baktı. Yaşam şok olmuş bir şekilde bana döndü. Ben de "E artık aramızda sır kalmasın değil mi?" Dedim.

İçeri girdiğimizde beri herkes Yaşam ve Arife bakıyorudu. Biz onların yanında Alperle sevgili gibi takılmadığımız için bizi bilmiyorlardı daha.

Kutay kendini tutamayıp "Sevgili oldunuz mu?" Diye sorana kadar normal sohbet ediyorduk. Yaşam ve Arif bir anda bunu beklemiyorlardı belli ki afalladılar. Ama hemen kendilerine geldiler ve "Evet. Olduk." Dediler. Yolda gelirken onlara Yaşam ve Arifin oyun olduğunu bildiklerini açıklayan bir mesaj atmıştım.  O yüzden direkt sormalarında hiçbir sakınca olmamıştı. Ama Yaşamın bu kadar rahat söylemesi bana biraz garip gelmişti.

Bir süre daha konuştuktan sonra Arif bir anda "E diğer çiftimizi de öğrenelim mi artık?" Diye sordu. Ne gerek var şimdi gerilim yaratmaya? Herkes şok olmuş bakışlarla Arife bakarken Arif devam etti. "Aslında şöyle. Dikkat edin şok etkisi yaratabilir." Diye uyarı yapıp konuşmasına devam etti. "Alper Didem'in korsanıydı. Sonra korku evine gittiğimiz gün Dideme açıldı. Ama o gün sevgili olmadılar." Sonra Alper konuşmaya atladı. "Arif bıraksan da ben mi anlatsam?" Dedi. Arif de "İyi tamam anlat." Diyince Alper konuşmaya başladı. "İşte Arifin de dediği gibi o gün Dideme onun korsanı olduğunu söyledim. Ama o gün sevgili olmadık. Geçen hafta falan olduk. Bunu Arifin bilmesinin bir sebebi yok. Birinize söyleyecektim içimde kalmasın diye. O sırada Arifi gördüm ona söyledim. Yani darılmayın. Öyle yani." Herkes şaşırmış bir ifadeyle bize bakıyordu. Bugün neden herkes şok oluyor ya. Yemin ederim daha fazla şaşırdığım bir gün daha yok.

Şaşkınlıkları geçince "Ne diyim hayırlı olsun." Dedi Kutay. Cidden biraz ani olmuştu ama oldu artık.

Herkes evlerine dağıldığında Alper beni eve kadar bırakabileceğini söyleyerek ısrar etti. Ben de kabul etmek zorunda kaldım. Evin önüne gelmeden durdum çünkü bir daha abimin bizi görmesini göze alamazdım. "Geçen abim görmüş bizi. Kızdı biraz sen gidebilirsin. Teşekkür ederim." Dedim. Gülümseyerek. "Yok benim daha alacağım bir öpücük vardı diye hatırlıyorum." Dedi. "Alper unutmadın mı hala?" Dedim. Şaşkınlıkla. "Sence unutur muyum?" Diye sordu. Tabi ki unutmaz. Biraz yükselip yanağına bir öpücük bıraktım ve utndığım için hemen arkamı dönüp "iyi geceler sana." Diye seslenerek eve geçtim. Arkamdan "Sana da." Dedi gülerek ama bakmadım bile.

***

50K 💛

Teşekkür ederim herkese 🥺

Bölüm hiç içime sinmedi çünkü neredeyse hiç düzenleme yapamadım üzgünüm... 😶

Umarım beğenmişsinizdir 🧡