Before Reality Knocks (DLC Series #1)

Chapter 37

a/n: halos 95% ang team pampers ah hahahahhaa team faust kaya pa?

Chapter 37

Kapwa kami nanlalaki ang mga mata habang nakatingin sa isa't-isa. Tila iisang tanong lang ang tumatakbo sa isip namin.

Bakit siya?

"Son, come here," wika ni Uncle Lucas. He seemed to snap out of his reverie. Umiwas siya ng tingin at dumiretso na sa tabi ng tatay niya. Nakasunod naman ang kapatid niya sa kanya.

"Blair, this is my daughter, Karla." Nakangiting wika ni Aunt Kate. Karla greeted me with a smile and I returned it. Aunt Kate's smile widened as she placed a hand against her son's arm. "And this is my son, Luis."

So I'm not dreaming.

It really is Luis.

"You're schoolmates, correct? Is this your first time meeting each other?" Uncle Lucas asked.

Nagkatinginan kami ni Luis.

It's as though a cat got my tongue and I couldn't speak. Hanggang ngayon ay gulat parin ako sa ideya na iyong anak ng malapit na kaibigan ni Papa ay iyong lalaking pinaka-ayaw ko sa balat ng lupa. 

I didn't know what to say to Uncle Lucas. Dapat ba ay umamin ako na mortal enemies kami ng anak niya? O magpanggap nalang ako na hindi ko kilala ang anak niya?

Hindi pa ako nakakapag-decide nang biglang ngumiti si Luis.

Napakurap ako.

This is the first time I've seen him smile na hindi kasama si Mariana. Ngumingiti lang naman yan pag kasama ang girlfriend niya. 

"No, I believe this is our first time meeting each other," sabi ni Luis. He turned to me still smiling. "Blair, right? My name's Louiestraux but you can call me Luis. It's nice to meet you." He held out his hand. Bumaba ang tingin ko doon.

Unti-unting kumunot ang noo ko.

Isang minuto na ata ang nakalipas ngunit nanatili lang akong nakatitig sa kamay niyang nakaawang sa ere.

"Blair, what are you doing?" Mama muttered under her breath, just enough for me to hear. I could even sense her annoyance. "Accept his hand."

Luis decided to choose the latter decision―na kunwari ay hindi namin kilala ang isa't isa. Well, good choice nga naman iyon. Pag sinabi pa naming ayaw namin ang isa't isa ay baka pasabugin pa kami ng aming magulang ng napakaraming mga tanong and I don't want that.

I heaved a deep breath. Tinatagan ko ang sarili ko.

Pinilit kong iangat ang kamay ko at tanggapin ang kamay niyang nakalahad. I raised my head and made eye contact with him.

I pressed my lips together and smiled. "Nice meeting you, Luis."

Nag-tawanan ang mga matatanda na para bang nag-joke kami ni Luis. Dahil hindi naman sila nakatingin ay kinuha namin ni Luis ang pagkakataon na iyon para bumitaw sa isa't isa. Parehas naming binawi ang mga kamay namin na para bang napaso kami ng apoy.

I glared at him but it was cut short when his father spoke.

"Come sit beside Blair, son."

"Put―" agad kong tinikom ang bibig ko. Muntik pa akong mag-mura! Buti nalang at walang nakapansin dahil lahat ng atensyon nila ay na kay Luis.

Alam kong deep inside, ayaw rin ni Luis na tumabi sa 'kin pero wala naman siyang magawa kun'di sundan ang utos ng tatay niya.

Soon thereafter, the dinner started.