Before Reality Knocks (DLC Series #1)

Prologue

Prologue

"What the fu―" Hinawakan niya ako sa braso bago siya umiling.

"Stop cussing, Blair," she whispered, gritting her teeth.

Pinaikot ko ang aking mga mata bago ko iwinaksi ang kamay niyang nakahawak sa braso ko. Dumiretso ako sa gilid kung saan nakalagay ang iilang mga bulaklak na dinala ng mga bisita. Napangisi ako sa naisip.

Kumuha ako ng iilang mga puting bulaklak bago iyon pinagsama lahat. Tinali ko iyon gamit ang panali na palihim kong kinuha mula kay Scarlet. Satisfied, my lips rose to a smirk.

Pumunta ako kung saan may mga nagkukumpulan na mga babae at tumayo ilang pulgada lamang ang layo mula sa kanila. They didn't notice me since they were too preoccupied with their conversation. 

"Hey bitches," para silang mga batang masunurin na sabay-sabay na napalingon sa direksyon ko. Awtomatikong kumunot ang kanilang mga noo nang makita ako. I turned around and continued. "Sino kaya ang susunod?" Mapang-asar kong wika bago itapon patalikod ang bouquet na hawak ko tulad ng ginagawa ng mga bagong kasal na bride.

Narinig ko ang malakas nilang tilian kaya napahalakhak ako ng malakas. Bago pa man ako makapag-salita, naramdaman ko nalang na may kumaladkad saakin palabas. Hinayaan ko nalang siya dahil tawang-tawa parin ako sa nangyari.

Nang makalayo kami, binitawan niya na ang braso ko. Nilingon niya ako at nakita ko naman ang magkasalubong niyang mga kilay.

"What do you think you're doing, Blair?"

I fought off a smirk and feigned innocence. "Uhm, throwing a bouquet? There's this belief that whoever catches it will be the next one."

"Blair!" He bellowed, his voice laced with irritation.

Natatawa naman akong napalingon mula sa gusali na nilabasan namin. Umangat ang tingin ko sa pangalan ng gusali.

Zolacion Memorial Chapels and Crematory

Binalik ko ang tingin sa kanya. Halos mag-mukha na siyang inipit na Shrek sa sobrang pagkakunot ng noo niya at labas narin ang litid niya sa noo. Galit na galit talaga siya ha. Sayang ang kapogian niya kung lagi lang siyang galit at nakasimangot.

"You shouldn't have done that," he said through gritted teeth.

I smirked. "Now where's the fun in that?" 

"You're just making things worse!" 

"You're just making things worse!"

He sported a shocked expression. "Are you seriously imitating me?"

"Are you seriously imitating me?"

"Blair!"

"Blair!"

"You're being childish."

"You're being childish."

"Blair!"

"Pangatlo mo na 'yan ha. Next time na isisigaw mo pangalan ko, can you do it in bed?"

His jaw dropped. "Blair!"

"Oh pang apat na 'yan. Am I seriously that good na kahit hindi pa kita nahahawakan, you're already shouting my name?" Mas lalo lamang akong natawa nang makita kong mas lalo siyang nagalit sa sinabi ko. Kung nasa cartoon lang kami, paniguradong may lumalabas nang usok mula sa ulo niya. Iyong bang parang kettle na tapos na uminit.

His jaw clenched. "Blair, I'm not playing."

"You know what? You look hot when you're mad," I said teasingly. I even batted my eyelashes to add effect.

Akala ko ay pagsasabihan niya ulit ako ngunit hindi ko inaasahan ang susunod niyang ginawa.

The bastard just left me!

Tumalikod na siya at nagmamadaling naglakad palayo, completely leaving me behind. His strides were big, as if he wanted to get away from me as soon as possible. I scowled.

Fine! Leave me here for all I care.

Tumalikod na ako at akmang maglalakad sa kabilang direksyon nang matigilan ako sa makita ko. A few meters away from me stood a familiar man.

His eyes were dark and piercing. It flickered with something but it quickly disappeared the moment our eyes met. His jaw was clenched, emphasizing his chiseled jawline.

The moment I blinked, nawala lahat iyon. His face became impassive as if telling me that my eyes were only deceiving me.

He nodded at me before walking as if nothing happened. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa tuluyan na siyang makapasok sa chapel.

I blinked.

What are you doing here Damphier Gullién?

***