EMANET (Final Oldu)

Bölüm 2

Not :Erken bölüm gelmesini istiyorsanız bölüm  sonundaki soruları yanıtlamayı unutmayın..İyi okumalar 🕊🕊

Medyada :SERHAD KARADAĞLI

Hayatımda umut etmenin hiçte iyi bir şey olmadığını çoğu kez acı bir şekilde öğrenmiştim.Sabaha kadar beklemiştim ama Serhad gelmemişti,evliliğimizin daha ilk gününden yanlız bırakılmıştım.İçimdeki koca boşluğu yeşil gözlü devin sevgisiyle kapatmıştım,yokluğu canımı çok acıtıyordu ve bu şekilde ilerleyemezdik.Mesele benim canımın yanması değildi,onun bir ömür yüzüne dahi bakmayacağı bir kadınla mecburiyetten evli kalacak olmasıydı.Kendim için bu kötülüğü ona yapamazdım ki yapmadımda,Berzan abiye evlilik için  Serhad 'ın  kabulüyse benimde kabulümdür demiştim.Bunun yanlış bir karar olduğunu şimdi daha iyi görmüş oldum,ben belki bir şeyler  hissetmişse kabul eder diye düşünmüştüm ancak o sadece Berzan abinin emanetine sahip çıkmak için kabul etmişti.Mantığım ve kalbim birbirine savaş aşmışken ben çoktan kaybeden taraftaydım.Bu böyle devam edemezdi,ben yanlızlığa alışmıştım zaten ama onu kendime mahkum edemezdim.Göz yaşlarımı silip yataktan kalktım,dolaptan bisiklet yaka mavi elbisem ile siyah şalımı  alıp giyindim.Serhadın gelmesini bekleyecektim,geldiğinde konuşup devam etmeye zorunda olmadığını başımın çaresine bakabileceğimi söyleyecektim.Geç aldığım bir karar olmuş olacaktı ama onu daha fazla mutsuz bir hayata mahkum edemezdim.Ne zaman gelip gelmeyeceğini bilmediğim için onu aramaya karar verdim,telefonun açılmasıyla odanın kapısı da açılmıştı.Karşımdaydı işte,ancak yeşil hareler bu sefer yorgunlukla bakıyordu.Nefes almayı unutmuş bir şekilde ona baktığımda yanıma yaklaşıp

-Söyle

Demişti.Yani neden aradın demek istiyordu,küçükken de böyleydi.Konuşurken kelime israfı yapardı ama ben onu anlardım.Şimdi benden bir cevap bekliyordu,kalbimin acısına inat konuşmaya başladım.

-Bak bu böyle olmaz yani ben başımın çaresine bakarım,yol yakınken ayrılalım...

Daha lafımı tamamlayamadan kolumdan sertçe tutup beni kendine çekti.Yorgun bakan gözleri şimdi öfkeden alev alev parlıyordu,onu ilk kez bu şekilde görüyordum.Çatık kaşlarının ardındaki yeşil gözler kahveliklerimdeki hakimiyetini kurduğunda konuşmaya başladı

-Artık benim karımsın,ne şekilde evlendiğimizin bir önemi yok.Artık ikimizin yoluda bir,ne ben senden vazgeçerim ne de senin gitmene izin veririm.Bunu aklına sok !

-Madem yolumuz bir o zaman neredeydin,neden gelmedin ?

Hii bunu diyen ben miydim ?Nasıl oldu da ona bunu diyebilmiştim bilmiyordum.Az önce bana bu yoldan dönüşün olmadığını açık bir şekilde söylemişti,gitmene izin vermem derken orada bir sevgi kırıntısı yattığından değil dün gerçek anlamda karısı olduğum için buna izin vermeyeceği söylemişti.Ben ondan gidemezdim zaten,kalbim ve aklımı yanında bırakıp öyle gitmiş olurdum.Ben gözlerine dalmış bakarken belimden sertçe tutup kendiyle birlikte yatağa yaklaştırdı,heyecandan kalbim duracakmış gibiydi.Kalbimin bir dili olsaydıda dertleşebilseydik,ona Serhadın yanında bu kadar hızlı atmamasını yoksa her şeyi anlayacağını söylerdim.Gözlerine takılı kalmak istemiyordum ama hipnoz olmuş gibi yeşil harelere bakıyordum.Bir eliyle şalımı başımdan çekip kenera attı,konuştuğunda ise ılık nefesi yüzüme çarpıyordu

-Neden soruyorsun?

-Sormamalı mıyım ?

-Evet

-Neden ?

-Sorulardan hoşlanmam

-ama..

-aması yok,başını çevirdiğinde her yerde beni göreceksin zaten.