EMANET (Final Oldu)

Bölüm 31

Not :Çok ara vermeme rağmen göstermiş olduğunuz ilgi yazmamı teşvik etti.Tavsiyem yeni bölüm gelene kadar diğer hikayeleride okumanız..Bölüm ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayınız aksi taktirde yb gelmeyecektir.İyi okumalar ..

Hastahaneden çıkışımızın üstünden tam on gün geçti.Eve döndüğümüzden beri Serhatla tek diyoloğum "aç mısın ?,ilaç vakti " demek oluyordu.Ona o kadar kırgındım ki yeşil harelerine bile bakmıyordum.Sürekli ev içinde kendime uğraşacak işler çıkartıyordum.Yüreğimde keskin bir acının sızısı vardı,bunu bastırmak için bile artık canım acı bir şeyler dahi yemek istemiyordu.

Serhad bu içe kapınışımın farkındaydı ama verdiği tek karşılık sessizlik oldu.Ona kırgın olduğumu biliyordu ama hiç bir şey yapmıyordu.Hani benimle kavga etse kötü şeyler bile söylese razıydım,çünkü en azından demek ki onda bu durumumun bir değeri var derdim.Ama yeşil gözlü dev her şeyin aksine eskisinden bile daha buz gibiydi.

İlk gün ziyarete gelenler çok olduğundan belki sessizliğim dikkatini çekmemiştir dedim.Sonra anladım ki benim varlığımın onda hiç bir etkisi yokmuş,kırgınlığım keskinleştikçe bende sustum.Eskiden olsa beni üzen her neyse önce gider müzik dinlerim sonrada ağlarım ,kapanışı da zehir gibi acı biber yiyerek sonlandırırdım.Şimdi ise kırgınlığımı geçirecek hiç bir şey yoktu.Neden mi ?ben Serhata sarıldığımda geçmiş tüm acılarımın geçtiğini hissediyordum.Öyle güzel sarmalıyordu ki hem ruhumu hem de bedenimi

Yarayı açanın sarmalamasını istiyordum,en mantıksız açıklama yapsa bile inanırdım.Durgunluğuma karşılık tepkisiz durması çöp hissi uyandırıyordu.Hani siz belki umursama diyeceksiniz ama elimde değildi ,yıllarca hayatımın her şeyine ortak ettiğim insan tarafından umursamamak çok kötü bir histi.Hayata tutunmak için Allah Serhad dışında bir sebeb verdi,onun için kendimi toparlamak zorundaydım.

Elimdeki işleri bitirip mutfağa geçtiğimde akşam yemeği için bir şeyler yapmaya karar verdim.Canım hiç bir şey istemiyordu,aklıma ne yapabileceğim konusunda hiç bir şey gelmiyordu.Evdeki malzemeleri kontrol ettim ve doğru düzgün bir şeylerin olmadığını fark ettim.Alış verişe çıkmak gerekiyordu,bunu Serhata söylersem ben gider alırım derdi.Madem ki ben artık onu sevdiğimi gösteren bir belirti göstermeyecektim o halde bir eş olarak evin ihtiyacını almak için ona karşı durabilirdim.

Mutfaktan yatak odasına geçtiğimde Serhad uyumamış sigarasını içiyordu.Yanına yaklaşıp aynı onun benimle konuştuğu buz gibi bir sesle konuştum

-Alışverişe gitmem gerek

-Canın bir şey mi çekti ?

-Hayır,akşam yemeği için yeterli malzeme yok.

-Tamam ben çıkar alırım

-Ben de gelicem

-Olmaz,otur oturduğun yerde

-Neden ?yanımda sen varken alışverişe çıkmamın ne sakıncası var ?evlenirken evde mühebbet cezası mı aldım ?

-Güvenlikli değil .

(Baranın etrafta dolaştığını ima ediyordu )

-İyi,ararsın Dicleyi dışarı çıkmaması gerektiğini söylersin böylelikle de güvenliğinden emin olursun

-Evde kal ,beni deli etme!

-Ol deli ,biraz da sen ol deli.

-Rozelin !

Dedi ve kolumu sertçe tutup beni kendine çekti.Öfkeli nefes alışverişi yüzüme çarpıyordu,alev alev yanan yeşil harelere karşılık korkmuyorum dercesine baktım.Birden iri ellerini yanağıma koyup tutkuyla öptü.Ona karşılık vermemek için kendimi zor tuttum ,omzundan itip geri çekilmeye çalıştığımda buna izin vermedi.Elbisemin fermuarını açıp bir çırpıda üzerimden indirdi.Ne olduğunu bile anlayamadan beni altına alıp yüzünü boynuma gömdü.Bir an erkeklik hormonları için böyle yaptığını düşündüm ama beni koklayarak öpüyordu.Sadece kısa bir an için sarılmak ve bana bu kadar soğuk olma içim üşüyor demek istedim ama her zaman ki gibi kaybeden tarafın ben olmaması için bu sefer omzundan hafifçe iterek konuştum