The Real Me

14

Olivia's POV 

— Co powiedziałaś? — wydusiłam, kiedy otrząsnęłam się z transu. Ciocia powoli wstała z krzesła, przybliżyła się do mnie i położyła ręce na moich ramionach. Posłała mi przy tym ciepły uśmiech. 

— Twoi rodzice dzwonili. — oświadczyła jak gdyby nigdy nic. Wzruszyłam ramionami. 

— I? — dopytywałam zaciekawiona, ale też nieco przestraszona odpowiedzią. 

— Chcieli z tobą porozmawiać, ale niestety nie było cię w domu. Opowiedziałam im o twojej nowej pracy i o tym, jak świetnie sobie radzisz zupełnie sama w takim dużym mieście. — wyjaśniła szczegółowo. Wytrzeszczyłam oczy. Moje serce waliło jak młotem w klatce piersiowej.

 — Proszę, powiedz, że tego nie zrobiłaś. — wydyszałam między wargami. 

Jak oni w ogóle mogli odważyć się zadzwonić? I jeszcze mieli czelność, by chcieć ze mną porozmawiać! Możecie pomarzyć. Nigdy nie chcę już się z wami spotkać. Nigdy.

— Dlaczego? Olivia, to twoi rodzice. — oburzyła się i oddaliła ode mnie o kilka metrów. Huknęłam nie wytrzymując pod wpływem furii.

— Tak sądzisz? Nie mam najmniejszej ochoty z nimi rozmawiać, ciociu. Uszanuj moją decyzję. — wycedziłam, czując pulsującą żyłę na czole. Mam serdecznie dosyć dramatów na dzisiaj. Przysięgam, jeśli zdarzy się coś jeszcze... To nie ręczę za siebie.

— Olivia, uważam, że powinnaś dać im szansę. To w końcu twoja matka i ojciec. — ciągnęła wytrwale Helen. Zamknęłam oczy i ponownie je otwarłam. Dlaczego nikt nie może mnie zrozumieć? Czy ja mówię niewyraźnie?

— Przestali być moimi rodzicami w chwili, gdy kazali mi wybrać między spełnianiem swoich marzeń a nimi. — syknęłam zmęczona tą bezcelową konwersacją.

Po moim wyznaniu ciotka cofnęła się w głąb kuchni, nic nie mówiąc. Wiem, że może przesadziłam, lecz... Musiałam dać jej do zrozumienia, że nie mam zamiaru spotykać się z rodzicami. Zrobili zbyt wiele szkód w moim życiu, a ich przyjazd czy nawet rozmowa mogłaby źle się odbić na mojej pracy i studiach. Gdyby dowiedzieli się o kłamstwie, którym nafaszerowałam całą firmę... Nie wyobrażam sobie ich reakcji. Nie wiem czy kiedykolwiek by mi to wybaczyli. To prawda, popełniłam w życiu wiele błędów, ale to... Jest kłamstwo na ogromną skalę. Konsekwencje będą równie duże jak i źródło problemu. Czasami zastanawiam się, czy warto było postąpić w ten sposób. Są plusy tej poplątanej sytuacji. Mam pracę, kosztowne studia, za które mogę samodzielnie zapłacić, ale... Okłamałam niewinnych ludzi. Ukradłam tożsamość mojej przyjaciółce, a teraz jeszcze moi rodzice nagle chcący odnowić ze mną kontakt. Co jeszcze mnie zaskoczy?

Zamknęłam się w swoim pokoju po krótkim prysznicu. Założyłam biały szlafrok, bo w pomieszczeniu panowała chłodna atmosfera. Zmilżone włosy spiełam w luźnego kucyka i usiadłam na łóżku. Oparłam się o ścianę plecami, jedną ręką wzięłam na kolana laptopa, który wcześniej leżał na szafce nocnej. Postanowiłam dzisiaj odpocząć od nauki. Ostatnio za dużo czasu spędzam nad książkami i ciągłym wkuwaniem nie klejących się do siebie regułek. Pora na chwilę relaksu i odprężenia.

Otworzyłam przeglądarkę, po czym wpisałam w nią imię i nazwisko swojego szefa.

Tak, pamiętam. Miałam przestać plątać się w jego mroczne sprawy. Jednak... Miał w sobie coś, co mnie do niego przyciągało nie ważne, ile kilometrów od niego się znajdowałam. Niewidzialna linka, która łączyła nas oboje w spójną całość. Zdecydowałam, że jeśli w internecie nie znajdę żadnych pożytecznych informacji o nim to oficjalnie rezygnuję. W końcu internet wie wszystko. Musi tam być coś o przeszłości chłopaka. Nie wierzę, że żadna prasa nie interesowała się tą rodziną kilka lat temu. Ich firma jest na tyle popularna, że na pewno znajdę coś użytecznego.