De Laatste Zon [WATTY'S 2021]

23. Rozen uit Amerika

Rozen uit Amerika

De terugweg was een lange tocht, David had Koa afgelost tijdens het rijden aangezien Koa zo moe was geweest dat hij amper zijn ogen open kon houden. Op de terugweg had hij een half pakje opgerookt om wakker te blijven en David had enkel toegekeken en zijn hoofd geschud. Onderweg zagen ze een kudde hyena's die een kadaver aan het verorberen was, de overblijfselen van een giraffe. De natuur hield zichzelf in stand. Ze hadden even staan kijken, Sophie vol angst voor de dieren terwijl ze tegelijk ook genoot van de ongrijpbare natuur.

'Er komen te veel, ik heb ze laatst bij de rivier te zien, ik denk dat we binnenkort maar eens moeten gaan jagen.' Zei David tegen Koa, 'en misschien kan Sophie dan eens mee.'

Koa knikte, 'dat is best een goed idee.' Zei hij afwezig.

'Dat lijkt me echt heel eng.' Zei Sophie, David lachte.

'Dat is nergens voor nodig. Als je kan schieten kan je ook een hyena neerschieten en iedereen zal je dankbaar zijn.'

'En dat vlees wordt later gebruikt?' David schudde zijn hoofd.

'Nee, hyena's zijn aaseters, ze eten alles en het zijn vieze beesten. Ze worden ook wel het nageslacht van de duivel genoemd omdat ze lachen wanneer ze hun prooi doodbijten.' Zei Koa. Sophie rilde, David keek waarschuwend naar Koa en Koa haalde diep adem.

'Ze eten alles, voor deze dieren zal je echt moeten oppassen.' Zei David en knikte naar haar. Sophie keek hen na terwijl ze wegreden, de beesten lachten, net zoals Koa had gezegd. Ze pakte ongezien zijn hand vast, hij keek om en ze glimlachte naar hem. Wat er met hem was vandaag wist ze niet, enkel dat het niet zijn dag was.

Ze lagen op bed, het was nog vroeg maar iedereen was zo moe geweest van de dag dat zelfs David zijn bed voor tien uur op had gezocht. Sophie lag tegen Koa aan, haar hoofd op zijn borst en haar arm op zijn buik. Ze draaide rondjes om zijn navel met haar vingers. Een zucht verliet zijn mond, Sophie voelde het.

'Wat is er?' vroeg ze, ze kwam omhoog en keek hem aan. Koa perste zijn lippen samen.

'Ik weet niet, het... ik wil zoveel doen en het lijkt allemaal niet mee te werken Sophie.' Hij draaide met zijn hand om zijn pols, 'ik voel nog steeds alles wat ik doe, alsof het niet over wil gaan, snapje?'

Sophie glimlachte en schudde haar hoofd, 'dat is heel normaal, Koa. Je hebt weken niets gedaan en nu wil je gewoon doorgaan zoals je altijd deed, tuurlijk kan dat niet.'

'Wat moet ik dan doen?'

'Even rustig aan, niet jagen of bouwen, gewoon rustig aan doen. We kunnen de was gaan doen in de rivier, je kan Lilla misschien helpen in de keuken of je kan een boek gaan lezen. Ik weet hoe graag je dat wilt doen.'

Koa haalde diep adem en draaide op zijn zij, hij keek Sophie aan. Liet zijn vingers over haar gezicht glijden en glimlachte.

'Maar je weet ook hoe slecht ik daarin ben. Als ik niets doe, wat is er dan van mij over?'

'Jij Koa, en dat is genoeg.'

'Niet voor het dorp.'

'Het is maar tijdelijk, dat weet je zelf ook en dat zullen zij ook snappen.'

'Ik weet het niet Sophie...'

'Stop met piekeren, voor je het weet ben je weer de sterke man die de hele wereld kan redden,' zei ze met een glimlach, 'maar voor nu ben je alleen voor mij.'

Ze zoende hem op zijn borst, drukte hem op zijn rug. Ze zoende zijn borst, zijn buik. Verdween onder de dekens, verder naar beneden. Koa glimlachte en sloot zijn ogen. Genoot van alles wat Sophie hem gaf.

'Als je rustiger aan gaat doen...' zei ze zacht, kwam onder de dekens vandaan, 'weet je wat dat betekent?'

'Nou?'

'Dat we hier meer tijd aan kunnen besteden.'

Koa ging zitten en keek Sophie aan, hij schudde zijn hoofd en lachte.

'Mevrouw Lewis, nooit had ik gedacht dat je zó was.' Hij pakte haar hand en samen vielen ze achterover. Hij zoende haar in haar nek en haalde diep adem.

'Je ruikt zo lekker.' Zei hij met een glimlach.

'Echt?'

'Rozen,' zei Koa, hij boog zich over haar heen, 'rozen uit Amerika.'

'Amerika...' zei Sophie met een zucht, ze kreunde toen Koa haar zoende in haar hals, borsten, speelde met haar tepels.

'Het enige goede wat Amerika te bieden heeft zijn rozen...' hij haalde adem, 'en jou.'

Ze bedreven de liefde in de vermoeide nacht, tussen de sluiers van de klamboes in een geur van rozen. Ze dachten niet aan Amerika, niet aan Afrika, niet aan de dorpen of aan de pijn in hun hart voor de mensen, niet aan de onzekerheden van de toekomst, niet aan het geweld en de corruptie. Enkel aan elkaar, terwijl hun lichamen dansten op de golven van liefde.

En bij het opkomen van de zon, in de eerste stralen van de ochtend, sloot hij haar in zijn armen terwijl ze in slaap viel.