De Laatste Zon [WATTY'S 2021]

41. Pijn is tijdelijk

Pijn is tijdelijk

Bevend werd hij wakker, zijn lichaam voelde verdoofd. De pijn in zijn hand was onmenselijk en in het schemerige licht wierp hij een blik op zijn hand. Opgedroogd bloed, zwarte korsten. Hij slikte en probeerde zich voorover te buigen, zijn hand trok hij naar zich toe. Tranen van de pijn gleden over zijn wangen.

Als hij iets had geleerd van zijn vader was het wel dat hij zijn wonden schoon moest houden. Het enige wat hij nu kon doen was de wond schoonmaken met zijn speeksel. Hij was net ver genoeg om met zijn gezicht bij zijn hand te komen. Zonder na te denken stopte hij zijn vinger in zijn mond, maakte de wond zo schoon mogelijk. De huid was gevoelig alles deed pijn. Langzaam haalde hij zijn vinger uit zijn mond. Hij huiverde toen hij zijn vinger voor het eerst zag zonder al het bloed. Hij spuugde het bloed uit op de grond en beet op zijn lip.

Zijn vinger zag er paars uit, opgezwollen. En daar, op het topje van zijn vinger was geen nagel meer. Koa wende zijn blik af, kon niet beseffen wat ze hadden gedaan. Hij werd bevangen door angst, de pijn in zijn hand was zo hevig en hij probeerde er niet aan te denken, maar hij had nog negen nagels aan zijn handen en nog tien teennagels.

Trillend at hij de dagen die volgden de zure pap op, probeerde alles te vergeten en te slapen. Hij dommelde in, zijn lichaam probeerde kracht te sparen om te helen. Het enige wat hij wilde was slapen, geen pijn, slapen, Sophie, zijn vader. De dagen gleden voorbij, het enige wat hem in leven hield was de gedachte aan haar liefde. Haar handen op zijn lichaam, zijn koude lichaam. Zijn gebroken lichaam. Haar handen, zijn handen. Zijn verminkte handen, ooit hadden ze zoveel kracht gedragen. Hij dwong zichzelf om wakker te worden bij het geringste geluid. Ze kwamen weer met zijn drieën.

Koa drukte zichzelf tegen de muur aan, kroop weg zover hij kon en jammerde om te stoppen. Hij smeekte hun om hem met rust te laten. Keer op keer vertelde hij hetzelfde verhaal, hij wist niets. Hij was hier geboren, zoon van een vrouw uit Mpuri, zoon van een Amerikaanse dokter. Hij vertelde over de kinderen wanneer ze dat vroegen, vertelde niet waar ze waren gebleven. Hij vertelde over de vrouwen, stuurde hen naar verkeerde plaatsen. Alles wat ze vroegen beantwoorde hij, maar de vragen over spionage kon hij niet beantwoorden. Zijn kennis lag daar niet en elke leugen zal een stap dichter zijn naar zijn einde.

De mannen kwamen en gingen. De dagen kropen voorbij, gevuld met pijn. De weken leefde hij in angst. En elke keer als ze weggingen werd hij minder zichzelf. Hij wist niet hoelang hij er zat, hij wist dat hij twee keer per dag pap kreeg. Nu was hij vierenveertig borden verder, hij had ze geteld. Het enige wat hij kon. Tweeëntwintig dagen was hij op deze helse plek. Hij was zichzelf verloren, zijn trots, zijn kracht. Zijn wilskracht en zijn ziel. Alles wat hij ooit was, was hij vergeten. Elke dag telde hij zijn vingernagels. En soms wanneer de mannen weer vertrokken, werd het er één minder.

Hij droomde over Sophie, hij droomde over haar handen. Haar lichaam was zijn beeld van vreugde. Hij verlangde naar rood zand en gouden zonsopgangen, naar koffie in de ochtend en rijst. In zijn gedachten zweefde hij door Mpuri, zag de hutten. Maar wanneer hij zijn ogen opende, zag hij de verkoolde lichamen, de vermoorde mannen en de verbrande hutten. Hij vroeg zich af waarom hij daar niet gestorven was. De koude grond en de donkere ruimte benam hem van de hoop dat hij hier ooit uit zal geraken. Soms dacht hij aan zijn laatste brief en vroeg zich af of ze hem ooit hadden ontvangen. Zijn woorden, zijn laatste woorden.

In het duister tastte hij naar houvast, hij groef in zijn geheugen naar haar stem. Bang dat hij het vergat. Het voelde niet meer alsof hij leefde, hij was op een andere wereld. Hij telde de borden pap niet meer, hij at de kleine hoeveelheden met gulzigheid op. Dronk het water wat hij kreeg, tweemaal per dag. Steeds verder takelde hij af, steeds verder verdween hij in een soort bestaan tussen leven en dood. Hij had zich afgesloten voor de pijn in zijn hand. Pijn is tijdelijk, pijn is tijdelijk. Op één dag veranderde er iets. Er kwam een vrouw binnen, voor zijn wazige zicht leek ze op Mokwema en hij glimlachte.

'Mokwema.' Zei hij schor. De vrouw begon te praatten in een taal die hij niet kende. Hij onderbrak haar.

'Engels?' vroeg hij, de vrouw haalde haar schouders op, antwoorde niet. De vrouw begon te zingen en Koa sloot zijn ogen. Het mooiste wat hij al die tijd had gehoord. De stem van een vrouw, muziek. Hij nam zich voor dat het Sophie was die voor hem zong. Dat ze hier was, dat ze zich om hem zal bekommeren.

Hij wilde het zo graag dat het in zijn gedachten begon te leven. De vrouw hurkte naast Koa neer, ze stopte met neuriën en Koa opende haar ogen. Keek haar aan en fronste. De vrouw zei iets en pakte zijn hand. Koa schreeuwde hartverscheurend. Zijn kreet was tot ver in het gangenstelsel te horen. De vrouw praatte rustig, keek hem af en toe aan.

Koa zag hoe ze zijn vingers schoonmaakte met water. Water, hij wilde water. Zijn droge mond snakte naar water. Twee glazen water per dag waren niet genoeg om van te leven. Amper genoeg om in leven van te blijven. De vrouw zag hem kijken en ze schudde haar hoofd, maakte een gebaar. Dit water was absoluut niet om op te drinken wist hij toen. Hij zuchtte diep en liet zijn hoofd tegen de muur rustten. Hij staarde voor zich uit, klemde zijn kaken op elkaar terwijl de tranen in zijn ogen brandden.

Ze verbond zijn hand, had de wonden schoongemaakt en voor het eerst voelde Koa zich wat levendiger dan de afgelopen tijd. Hij was bijna vergeten hoe dat was. Hij keek naar zijn hand, ze had elke vinger apart verbonden. De huid van zijn hand was schraal, maar schoon en dat was al een hele verbetering. De vrouw verliet de ruimte zonder een woord te zeggen. Koa wilde haar bedanken, zijn stem werkte echter niet mee en hij bleef weer alleen achter in de ruimte waar hij zo hard probeerde om in leven te blijven.