De Laatste Zon [WATTY'S 2021]

45. De oude kerk

De oude kerk

Sophie leefde, ze verzorgde haar patiënten. Gaf iedereen liefde, vergat zichzelf. Koa was elke dag bij haar. Als ze in de spiegel keek zag ze hem. Sommige dagen liet ze haar vingers over haar wangen glijden, op de manier waarop hij zijn gezicht verfde. Alsof ze de strijd aanging. Zoals hij dat deed wanneer hij de vlakte opging. Ze voelde zijn aanwezigheid in haar hart.

Ze dacht aan de woorden die hij haar had geschreven. Ze dacht aan Pandora, aan Eva, aan Gingko. Ze dacht aan Nyambe en de verhalen die Koa haar had verteld terwijl ze uitkeken over het landschap. Elke dag leefde ze alsof ze op Koa's Umbono stond. Ze was niet op deze wereld. Ze was een geest van haarzelf geworden.
Met kerst werkte ze door, oud en nieuw vierde ze niet. David had haar met kerst proberen te bereiken, maar ze was niet thuis en toen ze na een dubbele dienst bij haar appartement kwam vond ze zijn cadeautje voor haar. Met een briefje, ze had staan huilen om de woorden. Die haar vertelden dat het wel goed zal komen, dat het beter zal worden. Zo zeker was ze daar niet van.

Dag in, dag uit, werkte ze. Ze liep door de gangen van het ziekenhuis. Neuriede Requiem alsof het haar levenslied was. Ze bezocht patiënt na patiënt. De glimlach op haar gezicht was een baken voor elk ziel in dit ziekenhuis. Ze was de warmte die mensen nodig hadden. Mensen hoopten dat zij langskwam, elke dag. Ze bracht het leven naar hen toe met haar zachte handen en duizenden verhalen.

'Sophie, kan je even komen.' vroeg de stem van Ryan. Ze keek op en haalde haar schouders op.

'Tuurlijk.' Zei ze en liep achter hem aan. Ryan zei geen woord, nam haar mee naar een klein kamertje en vroeg haar om te gaan zitten. Hij keek haar peinzend aan.

'Sophie, ik heb heftig nieuws voor je.' Zei hij zacht, koos zijn woorden zorgvuldig. De stilte was te snijden en Sophie schudde haar hoofd. Ze dacht aan Koa, hadden ze hem gevonden? Was David daarom nog niet op werk? Ze vreesde dat ze Koa hadden gevonden, niet meer in leven. Ze slikte en keek Ryan aan.

'Vertel het verdomme gewoon.' Zei ze streng.

'Sophie, David Cohn is vannacht overleden.'

Ze was stil, keek hem ontzet aan en schudde haar hoofd langzaam. Dat kon helemaal niet.

'Nee...' zei ze zacht.

'Het spijt me echt, Sophie. Je kan de dag vrij nemen, en als je er over wilt praten, ben ik er altijd voor je.' Ryan zette een glas water voor haar neer.

'Hoe? Waarom konden jullie hem niet redden? Waarom niet!' ze gilde, haar gezicht verkrampte en ze begroef haar gezicht in haar handen. Ze voelde de warme hand van Ryan op haar schouder.

'We hebben alles geprobeerd Sophie.' Zei hij zacht. Het drong niet tot haar door, ze dacht aan David, aan Koa. Wat moest ze vertellen aan hem, het was niet zoals het moest gaan.

'Als Koa hier is, wat moet ik hem vertellen? Hoe kan ik hem vertellen dat zijn vader dood is? Hadden we in Afrika moeten blijven? Ryan, ik kan dit niet.' Ze huilde en zijn aanwezigheid bood haar kleine troost. Hij had haar heen en weer gewiegd in zijn armen, haar verteld dat het makkelijker zal worden met de tijd. Hij vertelde over David, Ryan huilde zelf ook en ze wist dat niet alleen zij het moeilijk had.

Ryan had haar voorgesteld de komende dagen bij hem en zijn vrouw te komen eten. Sophie had zijn aanbod afgeslagen, ze wilde alleen zijn. Alleen met Koa in haar gedachten. Ze zal bidden, ze zal God vragen wat ze gedaan had om dit allemaal te verdienen. Dit was niet zoals het leven had moeten gaan. Haar leven was zo donker dat ze zelf de weg niet meer kon vinden. Ze vertrok uit het ziekenhuis, liet Ryan achter in het kamertje zonder hem te vertellen waar ze heen ging.

In haar uniform en betraand gezicht liep ze over de straten van Sacramento. Ze probeerde te beseffen dat David er niet meer was. De enige die haar kon troosten zoals Koa dat kon. Met woorden, diepzinnige woorden die doordrongen tot haar hart. Het gevoel dat ze alleen was bekroop haar. Ze keek naar de hemelblauwe lucht, hoopte dat David daar nu was. De hemel, een plaats met God. Misschien was Koa daar ook, zal Koa hem met blijdschap hebben ontvangen.

Ze schudde haar hoofd, daar wilde ze niet over nadenken. Ze had de weg gevolgd naar de oude kerk. De kerk van haar en Koa. Met de gewelfde plafonds, schilderingen en glas in lood. Waar Koa met haar zal trouwen, in een andere wereld.

Zonder erbij na te denken liep ze naar binnen. Ze stond in de stralen van de gekleurde zon terwijl ze op haar knieën zakte. Haar adem stokte, ze wist dat God alleen haar nog vast kon houden.

'Mevrouw.' Zei een stem, ze keek op en zag een man voor haar staan. Hij stak een hand naar haar uit, ze glimlachte door haar tranen. Liet de man haar omhoog helpen. Hij bood haar een tissue aan, die ze dankbaar gebruikte en zei dat ze mocht gaan zitten op één van de vele banken. De man liep weg, kwam even later terug met een glas water.

'Ik heb u hier nog nooit eerder gezien.' zei hij. Hij ging op de volgende bank zitten, draaide zich om en keek haar bezorgd aan. 'Kan ik u helpen?'

Sophie haalde haar schouders op, nam een slok water en haalde trillend adem.

'Niemand kan mij helpen. Alles wat ik heb, verdwijnt. En ik weet niet hoe ik... hoe ik dit moet blijven doen.'

'Er is vast meer dan alles wat u heeft.' Zei de man. Sophie sloot haar ogen, ze zag David voor haar verschijnen, zag Koa. Ze waren er niet om haar vast te houden, haar te troosten.

'Ik was in Afrika, Swaziland, ik heb daar een jongeman ontmoet. Nooit had ik gedacht dat ik in dat land mijn hart zal verliezen voor een man als hem. We hebben ons verloofd, de dag voordat ik vertrok. Er waren te veel spanningen, het liep uit op een burgeroorlog. Koa stond erop om daar te blijven dus hij bleef. Ik ging terug naar Amerika, samen met zijn vader. We konden niets anders dan afwachten. En nu...' ze haalde trillende adem, zette het glas neer op de bank. 'We kregen een brief van Koa, waarin hij vertelde dat hij het niet zal halen. Ik was hem kwijt, hij zal nooit meer terugkomen. De enige die mij kon troostten was zijn vader... hij is overleden vannacht en het doet zoveel pijn. Het is zo leeg, zo...' ze hapte naar adem, begon te huilen. De man was stil, hij keek haar aan vol medelijden en schudde zijn hoofd.

'Dat is nogal een verhaal.' Zei hij toen ze wat was gekalmeerd. Ze haalde haar schouders op en glimlachte triest.

'We zouden gaan trouwen in deze kerk.'

De man wist niet wat hij moest zeggen en het was even stil, Sophie nam nog een slokje water en dacht na. Ze voelde zich gekalmeerd door de aanwezigheid van de man.

'Verlies is iets ongrijpbaars. We krijgen er allemaal mee te maken en op de een of andere manier komen we erdoorheen. Als u wilt kan ik voor u bidden.'

Sophie knikte enkel, ze vouwde haar handen en sloot haar ogen. De man bad voor haar, haar verlies, haar verdriet. De angst die ze meedroeg en de lege plek in haar hart. De woorden die hij sprak troostten haar alsof ze werd gevuld met de rust van de heilige geest. Tranen kropen over haar wangen terwijl ze naar hem luisterde. Amen. Nog even zat ze roerloos, ogen dicht, handen gevouwen. Ze liet zijn gebed op haar inwerken.

'Koa was een bijzondere man, hij geloofde in God. Maar hij aanbad de goden van het land om zijn moeder te herdenken. Hij zag ze in de zon, in de regen. Zelfs de bomen hadden hun verhaal.'

'Dat is zeker een mooie manier om om te gaan met verlies. Het toevertrouwen van verdriet aan een hogere macht geeft ons moed. Het houdt ons in leven, het geeft hoop.'

'Hoop.' Sophie glimlachte en fronste, 'hoop doet leven.'

'Het mooiste wat er is.'

'Hoop doet leven.' Herhaalde ze en stond op, ze keek de man aan, 'denkt u dat er een mogelijkheid is dat God hem heeft gespaard? Dat ik al die tijd verder had moeten lezen dan wat er in zijn brief stond?' Haar stem was onvast. Toch was ze behoorlijk zeker van haar zaak.

'O, dat weet ik niet mevrouw.'

'Ik wel! Bedankt, ik moet gaan...' zei ze, ze liep met een snelle pas de kerk uit. Liet de dominee achter vol vragen en begon zelf de antwoorden te bedenken. Al die tijd had ze niet aan Pandora gedacht op deze manier. Hoop doet leven, en als ze dat zal zoeken, zal ze hem vinden.