De Laatste Zon [WATTY'S 2021]

31. Het kruis van onheil

Het kruis van onheil

Ze hadden de deur nog niet eens opengedaan en hoorde David een hevig gesprek voeren over de telefoon. Koa fronste en aarzelde om de deur open te doen. Sophie keek hem vragend aan en liet zijn hand los, deed de deur open en stapte naar binnen. David keek naar hem en schudde zijn hoofd, hij gebaarde dat ze weg moesten. Sophie schrok, volgde zijn bevelen op en keek naar Koa. Koa fronste diep en ging in zijn hangmat liggen.

'We mogen eigenlijk niet afluisteren.' Zei Koa zacht, bewust dat dit een heftig gesprek was. Sophie grinnikte, ze zat op de balustrade.

'Waar moeten we anders heen? Ik kan echt niet verder lopen hoor, niet in deze regen.' Koa glimlachte en keek Sophie aan.

'Wat vond je van de vlakte?'

'Ik heb nog nooit zoiets moois gezien, het was zo groot!'

'Sssh, ja prachtig toch. Er is nog veel meer wat je moet zien.' Zei Koa fluisterend.

'Ooit laat je me ze allemaal zien.' Zei Sophie, ze sprong van de balustrade en liep naar Koa toe. Met een glimlach wurmde ze zich naast hem in de hangmat. Het was krap, ze konden elke beweging van elkander voelen. Ze lag met haar hoofd op zijn borst en telde de slagen van zijn hart. Het leven had niet mooier kunnen zijn, dacht ze. Ze deed haar werk, ze kon mensen helpen en het gaf haar meer voldoening dan ze ooit had gedacht. Het was niet te vergelijken met het werk in Amerika. Daarnaast had ze geweldige mensen en was ze opgenomen in een prachtige gemeente die haar met open armen had ontvangen. Dit was alles wat ze nodig had, en alles wat ze nooit had verwacht.

De deur vloog open en David keek hen aan met een vreemde blik in zijn ogen.

'Phillip Watson belde. De situatie is aangescherpt, morgen gaat de laatste repratiëringsvlucht naar Amerika. Ze halen ons weg.' David ernstig. Koa schoot omhoog, Sophie rolde haast uit de hangmat. Ze voelde de hand van Koa om haar arm sluiten zodat ze bleef liggen.

'Nee.' Zei Koa, 'ik ga hier niet weg.'

'Jawel, Sophie, ga je spullen pakken.' Zei David. Sophie knikte en liep snel naar binnen. Ze begreep niet veel van de situatie behalve dat het behoorlijk angstaanjagend leek. Voordat ze de deur sloot bleef ze staan, ze hoorde Koa zijn stem verheffen.

'Ik kan niet zomaar weg, de mensen hier hebben ons nodig en dat weet je!'

'Ik weet het Koa, maar we moeten ook om onszelf denken.'

'En al die andere mensen dan? Is dit het om een blanke te zijn in Amerika? Omdat het zo makkelijk is om weg te rennen wanneer het moeilijk wordt? Ik ga niet.'

'Koa, dat heeft er helemaal niets mee te maken. Dit gaat om onze veiligheid. Luister naar mij, wij gaan naar Amerika en zodra het weer veilig is kunnen we terug.'

'Ik moet dit dorp beschermen pap, ik heb het Mokwema beloofd, en ooit heb ik het aan mama beloofd. Ik blijf.'

Sophie haalde rillen adem en liep terug naar de veranda.

'En ik dan Koa, en je vader?' vroeg ze met een trillende stem.

'Soof, hou op. Ik kan toch niet kiezen. Jullie zijn veilig, deze mensen, dit dorp niet.'

'We kunnen je niet missen Koa,' zei David, 'pak je spullen, we moeten naar Mbabane.'

'Sorry.' Zei Koa, ze kon hem zien slikken terwijl hij wegliep. Hij liep de veranda af en begon te rennen.

'Waar ga je heen?' schreeuwde David.

'Naar Mokwema.' Zei Koa en hij rende weg. Op zijn blote voeten over de rode grond en de stromende regen.