De Laatste Zon [WATTY'S 2021]

58. Stripavond

Stripavond

Sophie nam Koa mee naar de dokter, ze werden doorverwezen naar een audicien. Daar kregen ze te horen dat Koa aan de linkerkant bijna veertig procent gehoorverlies had, aan de rechterkant was het beter. Zijn rechteroor had minder dan tien procent verlies en ze zouden alleen links helpen. Ze had zijn hand gepakt en er ingeknepen. Hij had haar aangekeken en zenuwachtig geglimlacht.

Het duurde misschien twee weken voor ze een gehoorapperaat klaar hadden. De eerste keer dat Koa het ding probeerde was pijnlijk. De geluiden waren hard en anders. Het was even wennen en toch was goed. Hij hoorde alles weer zoals eerst, de stem van Sophie, de wind, de vogels. Het was beter dan hij zich had kunnen herinneren.

Koa ging aan het werk bij het bouwbedrijf. Hij vertelde haar niets, ze voelde zich alleen in het huis van zijn vader. Koa bleef dinsdagavonden tot laat na middernacht in de kroeg steken. Ze had een zware dag gehad en ze kon hem niet missen deze avond. Ze had haar lange jas over haar uniform getrokken en liep naar de kroeg toe. Ze moest hem zien, ze zal hem mee naar huis nemen. Ze zal kaarsjes aansteken en hem een plezier doen. Ze zal hem liefkozen, aanraken. Precies hoe hij dat wilde. Onwennig keek ze de kroeg rond, haar ogen bleven steken bij de barman die haar vragend aankeek. Ze glimlachte en liep naar hem toe.

'Heb je Koa gezien? Hij is hier elke dinsdagavond en donderdag.'

'Oh, hij komt hier alleen op donderdag. Dinsdag is hij hier nooit meer.'

'Hoe bedoelt u?'

'Precies zoals ik zeg. Ik zie hem voorbijlopen maar hij komt nooit binnen. Net zoals de andere mannen. Maar ik weet dat de andere kroeg verderop elke dinsdag een stripavond heeft.' De man grijnsde en ging verder met glazen wassen. Sophie keek hem ontzet aan en schudde haar hoofd.

'Dankuwel.' Zei ze zacht en liep zo snel ze kon naar buiten. Was ze dan niet genoeg voor hem, vroeg ze zich af. Ze rende naar huis. Het was fris en ze huilde. Ze huilde tot ze in bed kroop, ze huilde tot ze sliep. Misschien praatte hij daarom zo weinig, misschien had hij iemand gevonden die beter was voor hem. Iemand die hem snapte, die hem beter maakte. En wat dan nog, ze waren immers niet getrouwd. Ze had alleen zijn leven gered, hem trouw geweest ondanks alles wat er was gebeurd. Het maakte niet uit, het stelde niets voor. Dat zal iedereen doen. Soms werkte het gewoon niet, hield ze zich voor.

In de nacht kwam hij thuis, hij rook niet naar drank. Ze snapte het niet. Hij staarde uren naar het plafond. Ze hoorde zijn ademhaling onregelmatig worden. Hoe hij woelde in de dekens, zuchtte en meerdere keren uit bed stapte om een sigaret te roken. De volgende dag kon zij zijn peuken weer opruimen. Ze voelde hoe hij haar op afstand hield en dat vertelde haar genoeg. Ze deed het zelf ook. Geen van beiden stelde vragen, alsof dit normaal was. Ze hielden het twee weken vol. Op een dag was Sophie het zat. Ze wachtte tot hij thuiskwam van zijn werk. Ze had geen eten klaar, het was dinsdag. Hij had haar vreemd aangekeken.

'Geen eten?'

'Nee, het is dinsdag. Dan heb je wel betere dingen te doen dacht ik.'

'Hoe bedoel je?'

'Oh, Koa. Ik heb het allang door. Doe niet alsof ik dom ben. De kroegbaas vertelde me dat je er nooit bent op dinsdag. De andere kroeg heeft die avond een stripavond, elke week. Je bent altijd laat op de dinsdag, je kan dan niet slapen. Misschien uit schuldgevoel? Als ik niet goed genoeg voor je bent, zeg het dan.'

Koa staarde haar aan en schudde zijn hoofd. Hij was duidelijk van zijn stuk gebracht. Hij stond op en wilde haar handen pakken.

'Raak me niet aan!' ze sloeg zijn handen weg en zette een paar stappen achteruit.