De Laatste Zon [WATTY'S 2021]

52. Hij had haar nodig

Hij had haar nodig

Ze renden door de bergen, Koa struikelde en Sophie wist dat hij zich sterker voordeed dan hij werkelijk was. Hij hoestte bloed. Hij kroop verder, hield zijn arm dicht tegen hem aangeklemd. Zijn gezicht was lijkbleek, zijn huid glinsterde in het maanlicht. Van de sterke Koa die ze ooit kende was niets meer over. Hij was een geest van zichzelf. Een losgerukte schaduw. Joseph verscheen achter hem, hees hem omhoog aan zijn shirt en ondersteunde hem. Koa kreunde, zijn gezicht verkrampte en hij keek naar Joseph. Ondanks de pijn in zijn hele lichaam grijnsde hij.

'Had je zoveel tijd nodig?' zei Koa met een pijnlijke grijns.

'Hé held, kon je zelf niet ontsnappen?' grapte Joseph.

Ze lachten, ze hadden elkaar weer gevonden. Joseph hield Koa stevig vast en ze renden verder terwijl achter hen een oorlogsvuur was geopend. De mannen waren terug en deden er alles aan om hun krijgsgevangenen te behouden. Andere krijgsgevangenen waren er niet zo slecht aan toe als Koa. Ze konden nog lopen of rennen, een paar van hen hadden van de militairen een geweer gekregen en ze schoten alsof ze nooit anders hadden gedaan.

De officier gaf Joseph en Koa dekking terwijl ze de laatste meters naar boven renden. Daar stond de chinook, Sophie bleef bewust dicht bij hen. Ze zal Koa nooit meer uit haar ogen verliezen. Ze zal hem nooit meer alleen laten. De officier schreeuwde naar haar, ze moest rennen. De mannen om haar heen begonnen ook te rennen. Een soldaat greep haar bij haar arm, trok haar mee. Ze schreeuwde. Koa en Joseph waren niet zo snel.

De officier schoot honderden salvo's naar achteren terwijl hij vooruit rende. Joseph stopte, tilde Koa op in zijn armen en begon harder te rennen. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze verder keek. Tientallen mensen stormden op hen af. Ze hadden wapens, speren, geweren. Ze schreeuwden alsof ze bezeten waren door de duivel. Sophie gilde, bloed spatte op en Joseph verloor bijna zijn evenwicht terwijl hij schreeuwend verder hinkte. Meer schoten, meer kogels, meer bloed. Koa gilde van de pijn toen hij werd geraakt in zijn borst en verloor toen zijn bewustzijn. Liet zijn hoofd hangen, zijn arm niet langer stevig tegen zich aangedrukt maar los naast zijn lichaam. Hij hing laveloos in de armen van Joseph.

Sophie werd de chinook ingetrokken door een soldaat. De wieken draaiden al. De piloot schreeuwde. Meerdere schoten klonken. Ze werden gevolgd door een oorlog van woeste mannen. De officier schreeuwde. Een militair sprong uit de chinook. Ze waren misschien vijf meter voor de chinook. Ze waren er bijna. Het was bijna voorbij. Ze keek achterom, zag een storm van vuurflitsen achter Joseph aankomen.

Hij struikelde, Koa viel uit zijn armen. De officier en een soldaat renden naar hen toe. Sophie huilde, ze wilde ook uit de chinook springen. Ze wilde hem in haar armen sluiten. Ze wilde hem vasthouden. Zijn borst bloedde, zijn lichaam was gebroken. Hij had haar nodig. De militair en de officier tilden de twee mannen naar de chinook en klommen zelf erin terwijl de chinook opsteeg. De wereld onder hen lieten ze voor wat het was. De bloederige wereld van geweld.

'Koa, Koa...' fluisterde Sophie. Ze kroop naar hem toe over de harde bodemplaten van de chinook. Een harde bons klonk, de deur werd gesloten en de chinook vulde zich met warme lucht. Sophie rilde, ze drukte op de borst van Koa. Haar handen vulden zich met bloed, ze rilde, zijn bloed.

'Ik heb morfine nodig!' Schreeuwde ze en gebaarde naar haar tas.

Iemand gaf haar morfine aan. Ze spoot de pijnstiller in zijn arm. Ze legde een infuus aan in zijn hand, rommelde in haar tas naar het plasma wat ze had meegenomen. Ze beval iemand een infuus vast te houden.

Koa kwam nog niet bij, zijn borst bleef bloeden. Ze luisterde naar zijn ademhaling en hoorde hoe zijn longen werden gevuld met bloed. Het was niet goed, hij zal het nooit volhouden tot Kaapstad. Ze wuifde het idee weg dat ze het niet kon, deed handschoenen aan, legde haar spullen klaar. Haar ogen gleden door de kleine ruimte waar teveel mensen stonden. Elke man keek haar aan, bevroren in de tijd, dacht ze. Een soldaat had de been van Joseph verbonden, hij keek haar bemoedigend aan. Snel wende ze haar blik af, tranen prikten achter haar ogen. Ze wees de officier aan als haar assistent, ze had extra handen nodig.

Ze verdoofde Koa plaatselijk en opereerde hem tijdens de vlucht. Ze werd gedreven door de angst om hem kwijt te raken. Er was niemand die haar angst kon voelen. De officier had naar haar staan kijken, hij had ontzag voor de vrouw die in de overvolle ruimte een halfdode man opereerde. Ze haalde de kogel uit zijn borst. Legde een drain aan. Hij ademde zonder geluid te maken en langzaam kwam ze zelf ook tot rust. Het had gewerkt. Ze hield zijn arm vast en ging naast hem zitten op de grond. Ze fronste. Al die tijd had hij zijn hand tegen zich aangedrukt en nu snapte ze waarom. Koa was nog altijd buiten westen.

Voorzichtig pakte ze zijn hand, wikkelde het verweerde verband weg. Ze sloeg haar hand voor haar mond, sloot haar ogen. Zijn vingers lagen open, nagels waren verdwenen. Ze had zijn botten kunnen zien, zijn gewrichten waren verbrijzeld. Zijn pink was onherkenbaar, zijn ringvinger stond verkrampt de verkeerde kant op. Koa kreunde, opende zijn ogen en hoestte. Hij opende zijn ogen, kleine opgezwollen ogen vol angst. Hij zag haar kijken naar zijn hand, hief zijn hoofd omhoog en haalde diep adem.

'Denk je dat ze het kunnen maken?' vroeg hij, zijn stem trilde, hij liet zijn hoofd terugvallen op de vloer.

'Maak je geen zorgen, het valt wel mee.' fluisterde ze, hij hoorde het niet. Ze kroop naar zijn gezicht toe en drukte een zoen op zijn droge lippen. Ze wilde hem verder bekijken en begon ijverig te rommelen in haar dokterstas. Ze had nog sulfa, ze kon zijn hand verbinden, de vieze wonden op zijn lichaam kon ze schoonmaken. Hij had water nodig, eten. Hij had haar nodig.