De volgende dag word ik wakker, ik zie dat het al 12:00 is. Ik heb me dus een beetje verslapen. Het Dohr gebed is gelukkig nog niet geweest. Ik bid mijn gebeden liever op tijd. Ik ga naar onder, maar ik zie niemand. Op de tafel zag ik een briefje staan. “ Wij zijn even naar de winkel. Khadijah slaapt nog, maak haar wakker en ga ergens met haar naartoe.” Stond er op het briefje. Ik besloot om eerst wat te eten en daarna met Khadijah weg te gaan.Ik ging met Khadijah naar een speeltuin en zag daar een goede vriendin van vroeger. Ze was een Christenen. “WAS!” Ik kon het niet geloven toen ik haar zag met een hijab, ze is bekeerd, ma sha Allah. We hebben veel bijgepraat, terwijl Khadijah en het zoontje van mijn oude vriendin, Sarah heet ze, speelden. We hebben nummers uitgewisseld en daarna gingen Sarah en haar zoontje naar huis. Kort daarna vertrokken ook ik en Khadijah. Toen we thuis aankwamen waren mijn ouders al thuis en de ouders van Rachid waren er ook. Ze kwamen om de dingen voor de bruiloft te regelen en te bespreken. Ik was niet blij. Ik voelde me eerder ongelukkig. Een verloofde vrouw hoorde toch gelukkig te zijn?
Een week later
Vandaag zou ik met Rachid afspreken. Wel met een mahram natuurlijk. Ik wil niets haraams doen. Mijn oom ging mee. We gingen naar een restaurant en daar leerde ik Rachid beter kennen. Ik voelde me nog steeds niet 100% op mijn gemak. Toen we plaatsnamen keek ik naar de menukaart en bestelde wat lekkers. Ik keek opzij en zag Hamza met een man aan tafel zitten. Het was waarschijnlijk zijn vriend of broer. Hij zag me gelukkig niet. Ik ging even naar het toilet en toen ik terugging, was het eten er al. Ik nam een eerste hap van mijn eten en wat was het toch lekker! Ik voelde dat er iemand naar me keek, dat gevoel heb ik altijd. Ik keek opzij en zag Hamza kijken. Hij keek een beetje verdrietig. Misschien omdat ik met een andere man aan tafel zat. Ik schaamde me eigenlijk wel. "Soumaya! Waarom zou je je schamen? Het is je verloofde met wie je aan tafel zit! Je doet niets verkeerd!" Sprak ik mezelf toe. Ik voelde me niet meer op mijn gemak. Ik wou hier zo snel mogelijk weg! Ik keek naar Rachid, hij keek me verlegen aan. Nu voelde ik me nog schuldiger tegenover hem. Na het eten gingen we terug naar huis. Ik had het wel leuk met Rachid, maar ik voelde niets voor hem. Ik zie hem als een vriend en niet als mijn echtgenoot. Waarom heb ik toch "ja" gezegd toen hij mijn hand kwam vragen? Ik had spijt, veel spijt. Rachid verdiende een beter persoon. Een veel beter persoon dan mij. Ik besloot om het mijn moeder te vertellen. Dat ik eigenlijk niet met Rachid wil trouwen en over Hamza moet ik ook wel iets vertellen. Misschien zal ik daar later wat over vertellen. Ik ging naar mijn moeder toe. 'Mama?' Zei ik zacht. 'Ja, schatje?' 'Ik moet je iets vertellen.' Mijn moeder keek me een beetje vragend aan. 'Uhm.. Eigenlijk wil ik niet met Rachid trouwen.' Zei ik stil. Mijn moeder keek me verbaasd aan. 'Wat?! Hoezo?' Kwam er een beetje kwaad uit. 'Ik voel niets voor hem. Ik had alleen maar "ja" gezegd, omdat ik zag dat jij en papa er gelukkig mee waren.' 'Oh meisje toch! Je moet niet ja zeggen als je het zelf niet wilt!' Zei mijn moeder al wat kalmer. 'Ja mama, ik weet het. Maar ik wilde jullie gelukkig zien.' 'En wij willen jou gelukkig zien, Soumaya. Hoe gaan we dat aan tante Fatima vertellen? En erger nog aan Rachid. Hij zal kapot zijn, die arme jongen.'
Ik voelde me schuldig, erg schuldig.
-----------------------------------------------------------------
Sorry voor dit kort vervolgje. Ik zal straks proberen nog een vervolg te schrijven.
