Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen. "Wie zou het zijn? "Vroeg ik mezelf af. De persoon kwam aan mijn bed en ik rook een zoete geur. Een geur die ik ken. Het was Hamza's geur!
'Oh Soumaya! Wat is er gebeurd? Ik weet dat je me waarschijnlijk niet kunt horen en me al helemaal niet kan antwoorden, maar wat is er toch gebeurd?' Ik hoorde zacht gesnik.
Hij ging verder:
'Ik moet iets vertellen. Je kan me toch niet horen en dat is misschien maar goed ook', Hamza ademde even diep in en uit, 'Soumaya, vanaf de eerste keer dat ik je zag, viel ik al meteen voor je. Je straalt, Ma Sha Allah! Ik begon steeds meer gevoelens voor je te krijgen en ik kon je maar niet uit mijn hoofd zetten. Zo'n gevoel had ik nog nooit gehad. Telkens als ik je zag, kreeg ik het warm.' Hij stopte even met praten.
'Ik weet niet of het wederzijds is. Ik weet niet of jij ook iets voor mij voelt. Ik moest dit vertellen aan je. Ik wou het nog even uitstellen, maar met tijd moet je zuinig zijn. Als, je In Sha Allah ,wakker wordt, ga je dit niet weten en dat is misschien ook beter zo.' Hamza haalde diep adem.
'Ik hou van je, Soumaya...' fluisterde hij. Ik kreeg het warm.
Een traan viel op mijn wang, niet de mijne, maar die van Hamza. Was Hamza nu echt aan het huilen om mij?
'Ya Rabb! Laat Soumaya nog leven. Laat haar snel wakker worden!' Fluisterde Hamza. Hij deed nog enkele smeekbedes voor me en las wat Koran.
Hij had, Ma Sha Allah, een prachtig stem! Hij kon prachtig reciteren!
Daarna verliet hij de kamer.
Later die dag kwamen mijn ouders en anderen familieleden. Ik dacht nog steeds aan Hamza. Ik voelde ook wat voor Hamza. Daar was ik zeker van! Maar ik wist niet dat Hamza ook gevoelens voor mij had. Hij was de eerste die dag, die me kwam bezoeken. Hij was zelfs eerder als mijn ouders gekomen. Dat toont toch aan, hoeveel hij om me geeft?
In de kamer werd er weer gehuild om me. Ik wilde schreeuwen dat ze moesten stoppen! Maar dat ging natuurlijk niet.
Zo'n coma is wel heel vervelend. Je kan niets zeggen! Ik vond het eigenlijk niet zo erg dat ik in een coma lig. Het is ten slotte Allah die alles bepaald. Hij kan me zo weer doen ontwaken of laten sterven. Ik moet niet klagen. Ik heb een mooi leven gehad. Alleen had ik wel een gezin gewild en Hamza willen vertellen dat ik ook gevoelens heb voor hem. Maar ja, als Allah mijn leven wil nemen, dan zal dat gebeuren! En als hij me in leven wil houden, dan zal dat ook gebeuren.
Ik hoorde nu het gehuil van een klein meisje, mijn Khadijah! Ze was aan het huilen. Mijn hart brak ervan. Ik wou haar troosten. Ik wou haar in mijn armen nemen en strak omhelzen! Ik voelde kleine handjes op de mijne. Ze waren zo warm en zacht. Ik probeerde Khadijah's handen vast te pakken. En tot mijn grote verbazing, had ik haar handen in de mijne.
'Mama! Soumaya haar handen bewegen!' Riep Khadijah zo hard als ze kon.
'Nee, dat kan niet, Khadijah! Soumaya ligt in een coma. Dan kan ze niet bewegen.' Zei mijn moeder snikkend. 'Jawel, mama! Echt waar!' Riep Khadijah weer. 'Nee, dat kan niet!' Zei mijn moeder wat bozer. Ik hoorde Khadijah een teleurgesteld geluidje maken. Ik wou dat mijn moeder mijn zusje geloofde. Maar mijn moeder had gelijk: ik lig in coma. Ik kan niet bewegen!Hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan niet bewegen. En volgens mij, ga ik ook nooit meer kunnen bewegen.
Ik heb de hoop al opgegeven...
