De volgende dag stond ik vroeg op. Ik was opgelucht dat ik het aan mijn moeder had verteld. Ik voelde me beter. Vandaag gaan ik en mijn moeder aangifte doen. Ik heb er niet zo'n zin in, maar als ik wil blijven leven dan moet het wel.
Ik ging naar beneden en maakte het ontbijt klaar. Ik zette alles op tafel en wachtte tot mijn ouders en zusje naar beneden kwamen. Ondertussen ging ik even de afwas doen.
Ik was net klaar, toen ik voetstappen van de trap hoorde komen. Mijn moeder kwam vrolijk de trap af. 'Oh! Je hebt ontbijt gemaakt!' Ik lachte.
'Ik ga even je vader en Khadijah wakker maken. Straks wordt alles nog koud.' Zei mijn moeder weer.
Mijn moeder liep de trap op. Niet veel later kwam ze terug met Khadijah in haar armen. Mijn vader liep erachter.
Iedereen ging snel aan tafel zitten en begon te eten.
Na het eten, ruimde ik de tafel af. Mijn moeder kwam naar me toe. 'Ik heb het al tegen je vader verteld. Hij was woedend. Het liefst was hij naar Yassin toegegaan en had hem geslagen. Hij stond al klaar om naar hem toe te gaan, maar ik hield hem tegen en zei dat we morgen naar de politie gaan. Daardoor kalmeerde hij een beetje.' Vertelde mijn moeder.
Er kwam niets uit mijn mond. Ik knikte alleen. 'Ga je nu maar klaarmaken. We gaan nu naar de politie.' Zei mijn moeder weer.
Zonder iets te zeggen, liep ik de trap op. Ik liep naar de kast en pakte mijn zwarte khimaar eruit. Ik kamde eerst mijn haren en deed daarna mijn khimaar aan.
"Wat moet ik vertellen tegen de politie? Moet ik alles van het begin vertellen?"
Ik twijfelde nu heel hard. Was het wel een goed idee om aangifte te doen? Wat als ze Yassin gewoon vrij laten? Dan neemt hij wraak op me!
Ik liep snel naar beneden en zocht mijn moeder. Ik vond haar in de woonkamer.
'Mama! Ik weet niet of we wel naar de politie moeten gaan. Ik twijfel!' Riep ik wanhopig tegen mijn moeder.
'Natuurlijk gaan we naar de politie. Wil je dat hij je vermoord?' Ik schudde hevig met mijn hoofd. 'Maar wat als de politie niets doet? En als ze Yassin vrijlaten? Dan kan hij me alsnog vermoorden!'
'Vertrouw gewoon op Allah! Als je op jouw Schepper vertrouwt, dan komt alles goed.' Ik werd rustig van mijn moeders woorden. Ze had gelijk! Ik moest gewoon op Allah vertrouwen!
'Oké! Kom, dan gaan we.' Zei ik nu wat rustiger. Mijn moeder lachte en stond op. We gingen naar buiten en stapten in de auto. Ik reed zenuwachtig naar het politiebureau. Daar aangekomen gingen we naar binnen. Ik was hevig aan het trillen. Mijn moeder kalmeerde me steeds, maar toch bleef ik trillen.
Het was onze beurt. Een bredere man begeleidde ons naar een lokaaltje. Daar mochten we plaatsnemen. Hij wou mij en mijn moeder een hand geven, maar ik legde hem netjes uit dat een man en vrouw, die geen mahram van elkaar zijn, elkaar niet mogen aanraken in de Islam. Hij begreep het helemaal en respecteerde het ook.
'Dus mevrouw, vertelt u het eens. Wat komt u hier doen? ' Zei hij.
'Ik zou graag een aangifte willen doen.' De man knikte en ik vertelde het hele verhaal. Van begin tot eind. Het voelde goed om eens de waarheid te vertellen en niet steeds alles verborgen te houden. Tijdens mijn verklaring, stonden te tranen in mijn ogen. Het was moeilijk om ze binnen te houden. Op een gegeven moment, barste ik in huilen uit.
Ze gingen Yassin naar het kantoor laten komen om ook een verklaring af te leggen. Hier was ik het bangste voor. De reactie van Yassin...
We mochten eindelijk naar huis. De politie ging ons op de hoogte houden. Onderweg naar huis voelde ik me helemaal niet goed.
Ik voelde me misselijk. Snel stopte ik ergens aan de weg en stapte uit. Ik moest een paar keer overgeven.
Ik stapte terug in en reed verder met mijn moeder naar huis.
Toen we thuis aankwamen, belde ik onmiddelijk naar Leyla om haar alles te vertellen. Ze stond helemaal achter mijn keuze en was blij dat ik naar de politie was gegaan. Ze vroeg of ik even naar haar huis kon komen. Ik had eigenlijk geen zin. Ik was bang om Yassin tegen te komen, maar toch stapte ik in de auto en reed richting Leyla.
Steeds keek ik bang rond naar de mensen. Ik was bang om Yassin te zien.
Eindelijk bereikte ik Leyla's huis. Ik belde aan en wachtte tot er open gedaan werd. Het duurde een beetje lang, dus belde ik nog een paar keertjes aan. Eindelijk werd er open gedaan, maar niet door Leyla.
Hamza stond recht voor me. Even verdronk ik in zijn ogen. Ik was echt verliefd op deze man! Hij heeft een hart van goud en zijn uiterlijk is ook niet mis.
'Salamwa3laykoem.' Zei hij verlegen. Ik antwoordde verlegen terug. Hij liet me binnen en ik vroeg waar Leyla was.
'Uhm, ze is aan het douchen.' Vertelde Hamza me, 'ga al maar zitten. Ik breng wel wat te drinken.'
Ongemakkelijk ging ik zitten en wachtte op Hamza. 'Wil je thee?' Riep hij vanuit de keuken.
'Nee, doe geen moeite. Water is goed hoor.' Het duurde even voordat Hamza uit de keuken kwam. Hij zette de thee op tafel en schonk in. 'Ik zei toch dat water goed was!' Lachte ik. Hij lachte terug. Wauw! Wat een mooie lach! Ik had hem al zo vaak zien lachen en steeds smolt ik ervan. Hij gaf me een glas en pakte er zelf ook één. Hij ging op een andere zetel zitten.
'En? Hoe gaat het met je? Ik heb van Leyla gehoord dat je het zwaar hebt gehad. Waarom heb je het me niet verteld? Je weet dat ik er voor je ben!' Zei Hamza.
'Ik weet het niet.' Ik keek droevig naar de grond. 'Ik heb vandaag aangifte gedaan met mijn moeder.' Hamza keek me aan. 'Dat is goed! Die jongen hoort opgesloten te zitten. Niet te geloven dat ik ooit met hem bevriend was.' Ik keek hem een beetje ongemakkelijk aan. We bleven nog even praten. Hij hielp me echt. Ik vertouwde hem helemaal!
'Oh, je bent er al!' Zei Leyla een beetje beschaamd. Ik lachte,'Inderdaad! Je hebt me hier alleen met Hamza gelaten. Het was de ergste tijd van mijn leven!' Hamza en Leyla schoten in de lach. Samen lachten we hardop. We waren ook veel aan het praten.
Plots werd ik gebeld. Ik keek op mijn schermpje en zag een nummer staan. Ik herkende het nummer. Het was die van Yassin! Met grote ogen keek ik naar mijn gsm en ik trilde helemaal. Hamza en Leyla vroegen wat er was. Ik liet hen het schermpje zien en zei stil:' Yassin. Dat is het nummer van Yassin!'
