Ik was helemaal verslagen. Hamza had me ondertussen honderden sms'jes gestuurd. Ik had ze allemaal genegeerd. Hij hoefde het niet uit te leggen. Ik was gewoon zó boos! Vandaag was weer een nieuwe werkdag. Ik had er echt geen zin in en besloot om me ziek te melden. Ik belde naar Leyla en vertelde haar dat ik me niet zo goed voelde.
De hele dag lag ik in mijn bed. Ik was kapot! Mijn moeder maakte zich zorgen over me, maar ik vertelde haar steeds dat er niets was en dat ik gewoon een beetje moe ben. Ze geloofde me niet, dat zag ik aan haar blik. Ze keek me steeds triestig aan en smeekte me om het me te vertellen. Ik voelde me schuldig, maar ik had haar nog niets over Hamza verteld. Ze weet nog niet dat ik gevoelens voor hem heb. Ze denkt dat we gewoon bevriend zijn. Ik wil het haar wel vertellen, maar ik weet niet hoe en nu ben ik al helemaal niet zeker of Hamza nog gevoelens voor mij heeft.
Waarom zat ik nou in deze moeilijke situatie?
De deur van mijn kamer ging open en ik zag Khadijah staan. Met tranen in haar ogen kwam ze naar me toe.
'Wat is er?' Vroeg ik bezorgd. Ze antwoordde niet.
'Waarom ben je droevig?' Vroeg ik opnieuw. 'Omdat jij ook droevig bent.' Zei Khadijah uiteindelijk. Ik nam haar in mijn armen en fleurde haar op. Zij mag zich niet slecht voelen omdat ik me slecht voel. Dat is al helemaal mijn bedoeling niet.
Ze kreeg weer een glimlach op haar gezicht. Daardoor verscheen er ook één op mijn gezicht. Ze gaf me een dikke knuffel en ging daarna terug naar beneden.
Ik pakt mijn Koran erbij. Hierdoor zou ik me wel rustig voelen. Ik las enkele verzen en zetten de Koran terug op zijn plaats. Ik hoorde mijn gsm afgaan. Ik keek op het scherm en zag Leyla haar naam staan. Ik had echt geen zin om op te nemen, maar anders zou ze blijven bellen. Dus nam ik maar op.
'Salamwa3laykoem,' zei ik zacht.
'Wa3laykoemoe salaam,' zei een mannenstem,' Soumaya, ik ben het. Hamza.. Ik wil alles uitleggen.'
Ik slikte diep. Ik voelde me benauwd. Ik wist niet wat te zeggen. Mijn hand ging automatisch naar het aflegknopje. Ik wou niet met Hamza praten! Ik had er helemaal geen zin in.
Ik zette mijn gsm weer terug en besloot om even te slapen. Ik had een nare droom. Ik zag Safae en Hamza samen. Ze waren gelukkig. Ik stond er maar droevig naar te kijken.
Toen ik wakker was, wist ik niet wat ik moest denken. Het ene moment droom ik over Hamza en ik. Dan zijn we gelukkig en het andere moment droom ik over hoe gelukkig Hamza en Safae samen zijn.
Misschien overdrijf ik wel een beetje. Hamza kent Safae nog maar een dag, maar je weet maar nooit. Alles kan! Het zou kunnen dat Hamza mij helemaal vergeet en liever een toekomst met Safae wil. Ik kan hem niet dwingen om met mij te trouwen.
Ik besloot om Hamza en Safae even uit mijn gedachtes te zetten. Ik heb een beetje afleiding nodig. Ik stapte uit mijn bed en ging naar mijn nicht Aicha. Ik had haar al zo lang niet meer gezien! Ik besloot om er wandelend naar toe te gaan. Ze woont toch niet zo ver van mij. Ik sloot de deur achter me en wandelde op mijn gemak naar mijn nicht. Ik genoot van de heerlijke wind. Ik stak mijn handen in mijn zakken en mijn gezicht in mijn sjaal. Ik versnelde mijn pas en niet veel later zag ik het huis staan. Ik drukte op de deurbel en even later ging de deur open. Rachid keek me geschrokken aan. Je kent Rachid denk ik wel nog? Mijn "ex-verloofde"? Nou, dit was wel een beetje ongemakkelijk.
Rachid groette me en ik beantwoorde die groet. 'Is Aicha thuis?' Vroeg ik. Hij knikte en liet me binnen. 'Ik zal haar wel even roepen.' Ondertussen kwam mijn tante al aangelopen en omhelsde ze me strak. 'Ik heb je gemist! Dat is echt lang geleden dat ik jou heb gezien!' Zei mijn tante. 'Ja, inderdaad. Ik had het nogal druk.' Mijn tante knikte en ging verder,' Weet je al dat Rachid verloofd is?!' Riep ze. Ik keek een beetje geschrokken. 'Sinds wanneer?' Zei ik blij. Ik was ook blij. Ik gunde hem het echt. Hij was een goede jongen en verdiende het beste! 'Sinds vorige week.' Antwoordde ze. 'Moge Allah hun huwelijk zegenen.' Zei ik. 'Amien.' Zei mijn tante. En net op dat moment kwam Aisha binnen. Ze sprong in mijn armen en vertelde me dat ze me had gemist.
'Kom mee naar boven.' Zei ze tegen me. Zonder wat te zeggen, liepen we als twee kleine meisjes de trappen op. We gingen naar haar kamer en ik sloot de deur achter me. 'En? Wat heb je te vertellen?' Ze keek me nieuwsgierig aan. 'Niets hoor.' Lachte ik. Ze trok haar wenkbrauwen omhoog. 'Oké, oké! Ik vertel het wel!'
Ik vertelde mijn nicht alles van A tot Z. Over Hamza en over Safae. En niet te vergeten over Yassin. Ze wist dit allemaal nog niet. Ik had haar al zo lang niet gezien, dus had ik de kans niet om het haar te vertellen.
Nadat ik haar het hele verhaal had verteld, keek ze me met open mond aan. Na een paar secondjes kon ze weer iets zeggen.
'Wow, ik zou dus echt niet weten wat ik zou moeten doen als ik jou was. Je bent echt sterk dat je dit allemaal volhoudt! Ik zou dit nooit kunnen. Ik zou allang depressief geworden zijn door die Yassin!' Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar probeerde nog te lachen. Mijn nicht had het door en nam me meteen in haar armen. Ik kon mijn tranen niet meer binnenhouden en liet ze hun vrije gang gaan.
'Moge Allah je beschermen, mijn lieve nicht. Moge Allah je helpen in deze moeilijke tijden. Waarlijk, na moeilijke tijden komen er gemakkelijke tijden. Allah test degene van wie hij het meeste houdt. En jij, lieve Soumaya, je wordt zwaar getest, maar dat is een teken dat Allah van je houdt! Moge Allah je helpen.' Zei mijn nicht zacht. 'Amien!' Kwam er stotterend uit mijn mond. Wat een lieve woorden! Alles wat ze zij was waar! Ik moest hierdoor wel harder huilen, maar ik voelde me er wel beter door.
Alles is maktab (het lot)! Wij kunnen het lot niet veranderen! Allah is degene die over ons beslist en hij test degene waarvan hij het meeste houdt!
Ya Allah! Ik hou van U!
