Hamza en Leyla keken me beide met grote ogen aan. 'Wat moet ik doen?' Vroeg ik wanhopig. 'Neem op en luister wat hij te zeggen heeft.' Zei Hamza. Met trillende handen nam ik op. 'Hallo?' Zei ik met een trillende stem.
'IK MOEST VANDAAG NAAR DE POLITIE GAAN! HEB JIJ ER WAT MEE TE MAKEN?!' Riep Yassin.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Moet ik liegen of moet ik de waarheid vertellen?
Ik maakte gebaren naar Leyla en Hamza van "wat moet ik doen?".
Hamza schudde zijn hoofd.
'Nee, ik heb er niets mee te maken.' Zei ik zelfverzekerd.
'Niet liegen tegen mij! Je weet dat ik daar niet tegen kan, schatje.'
Ik slikte even. 'Noem me geen schatje! Ik ga niet met je trouwen!'
Yassin lachte hardop. 'Natuurlijk ga je wel met me trouwen. Of ben je vergeten wat er anders gebeurt?'
Ik keek wanhopig naar Hamza en Leyla.
Hamza pakte mijn gsm af. 'Jij gaat niet met Soumaya trouwen!' Riep hij.
'Wie ben je?!' Zei Yassin.
'Ik...uhm..ik ben', Hamza aarzelde, 'ik ben de toekomstige man van Soumaya en ik wil niet dat je haar nog één keer lastigvalt!' 'WAT?!' Hoorde we Yassin zeggen. Hamza had er geen zin meer in en legde af.
Meende Hamza dit? Wilde hij echt met me trouwen?Of zei hij het gewoon zodat Yassin me met rust zou laten? Ik kreeg een warm gevoel van binnen.
Ik keek Hamza lachend aan. 'Bedankt.' Zei ik stil. Leyla zat er maar lachend bij. Ik voelde me echt rood worden.
'Uhm, komen jullie mee om een nieuwe SIM-kaart te kopen?' Zei ik daarna. Zo kon Yassin me niet meer lastigvallen.
Hamza en Leyla knikten.
Samen verlieten we het huis en gingen een nieuwe SIM-kaart voor me kopen. Ik had het nog niet in mijn gsm gestoken, want misschien zou mijn moeder me bellen. En ze weet niet dat ik een nieuw nummer heb. Ik wil haar niet laten schrikken als er niemand opneemt.
Ik, Leyla en Hamza gingen samen nog iets drinken. We zochten een leuk café en bestelden wat. Hamza en Leyla waren druk aan het praten. Ik was er even niet bij met mijn gedachten. Ik dacht aan wat Hamza zei. Stiekem hoopte ik het wel. Ik zou graag zijn vrouw willen worden, heel graag, maar of dat wederzijds is... Allahu a3lam (alleen Allah weet het).
Ik mengde me in het gesprek en het werd heel gezellig. Met veel gelach en plezier! We keerden allemaal weer terug naar huis. Ik naar mijn huis en Leyla en Hamza naar hun huis.
Eindelijk kwam ik thuis aan. Ik zocht mijn moeder en gaf haar een kus op haar hoofd. 'Jazakallah, benti! (Moge Allah je belonen, dochter)'
'De politie heeft me gebeld. Ze hebben Yassin ondervraagt en hij ontkent alles! Zonder bewijs kunnen ze niets doen.' Mijn moeder keek teleurgesteld. ' Heb je misschien bewijs? Berichtjes die hij je heeft gestuurd? Of iets anders?'
Ik pakte mijn gsm en bekeek de berichten die Yassin me had gestuurd. Het was geen hard bewijs! Er stonden geen bedreigingen in. Hij bedreigde me alleen als hij me belde of gewoon tegen me sprak. Nu was ik echt wanhopig! Ik kreeg tranen in mijn ogen en mijn moeder trooste me onmiddelijk. Ik moest nu echt gewoon vertrouwen op Allah en op niemand anders!
'Trouwens, ik moet de ouders van Yassin nog vertellen dat je niet met hem wilt trouwen. Ik ga het vandaag doen.' Zei mijn moeder. Ik knikte en ging daarna naar mijn kamer. Ik stak mijn nieuwe SIM-kaart in mijn gsm. Dan kan Yassin me gelukkig niet meer bellen of berichten naar me sturen.
Ik hoorde de Athan(oproep van het gebed). Het was tijd voor het avondgebed. Ik stond op en ging naar de badkamer. Daar deed ik de woedoe (rituele wassing) en ging terug naar mijn kamer. Ik pakte een hoofddoek en deed die om. Ik begon te bidden. Even was ik al mijn zorgen vergeten.
Na het gebed deed ik nog een paar smeekbedes. Ik pakte de Koran er ook bij en las mijn lievelingsverzen. Ik kwam echt tot rust. Mijn geloof was het enige waardoor ik me rustig voel.
Ik ging op mijn bed liggen en sloot even mijn ogen. Al snel viel ik in een diepe slaap en kreeg ik één van de mooiste dromen!
Ik keek om me heen. Zo'n plaats had ik nog nooit gezien! Het was hier prachtig! Het is gewoon niet te beschrijven. Ik wandelde naar een huis. Nog nooit had ik zo'n mooi huis gezien! Ik opende de deur en zag in de woonkamer Hamza zitten met twee kleine meisjes. Ik liep naar hem toe en gaf hem een kus.
"Wat?! Soumaya dit mag niet! Je bent niet getrouwd met hem!"
Het leek wel een gewoonte om hem te kussen. Ik ging langs hem zitten en hij sloeg een arm om me heen. De twee kleine meisjes gaven me kusjes op mijn wangen. Ik genoot ervan.
'Waar ben ik? En wie zijn deze kleine schatjes?' Vroeg ik aan Hamza.
'We zijn in het Paradijs, mijn diamant! Dit zijn onze dochters. Allah heeft ons in het Paradijs gelaten! Met zijn tweeën en onze meisjes!'
Ik keek hem met grote ogen aan en kreeg tranen in mijn ogen.
Toen werd ik wakker. Ik voelde dat mijn ogen vochtig waren.
SoubhanAllah!
