Hamza keek helemaal in shock naar Yassin. De tranen stroomden over zijn wangen. Ik had Hamza nog nooit zien huilen, tot nu...
'Wat heb ik gedaan? Ya Allah vergeef me! Ya Allah laat Yassin nog leven!' Schreeuwde Hamza. Er kwam niets uit mijn mond. Ik ging naar Yassin toe en voelde aan zijn pols. 'Hamza! Bel een ambulance. Ik hoor nog een lichte hartslag. Bel nu!' Hamza gehoorzaamde me en nam trillend zijn gsm uit zijn broekzak en belde een ambulance.
Niet veel later kwam er een ambulance aan en ze namen Yassin mee. Hamza en ik gingen ook mee in de ambulance. De hele rit hadden we niets tegen elkaar gezegd. We deden beiden veel smeekbedes voor Yassin. "Ya Allah! Ik smeek u, laat Yassin leven. Laat Hamza geen dood op zijn geweten hebben."
Ik keek naar Hamza. Zijn ogen waren rood en de tranen bleven maar stromen. Hij had zoveel spijt. Hij keek me zielig aan en ik wendde mijn blik naar de grond.
We waren aangekomen bij het ziekenhuis en Yassin werd meteen naar de operatiekamer gebracht. Uren gingen voorbij en de dokters hadden nog niets verteld over hoe het met Yassin ging.
'Moeten we niet zijn familie bellen?'vroeg Hamza aarzelend. Ik knikte, 'Heb je het nummer van zijn vader of moeder?'
'Ja.' Kwam er gebroken uit zijn mond. Ik deed een teken dat hij moest bellen. Weer nam hij zijn gsm trillend uit zijn broekzak en belde de vader van Yassin. Ik zag aan Hamza dat hij het moeilijk vond om te vertellen dat Yassin in het ziekenhuis lag. Hamza had nog niet verteld hoe het was gebeurd.
Hij legde af en na een tijdje kwamen de ouders van Yassin huilend aan.
'HAMZA!WAT IS ER GEBEURD MET MIJN ZOON?!' Schreeuwde de moeder van Yassin. Beiden zeiden we niets. 'WAT IS ER GEBEURD?!' Schreeuwde ze opnieuw. Hamza wou net een antwoord geven, maar de dokter onderbrak hem. 'Goeiendag, zijn jullie de familie van Yassin Elmerniche?' De ouders van Yassin knikte. 'Yassin had veel verwondingen. We weten zelf niet hoe dat komt. Waarschijnlijk is hij aangevallen geweest. Hij had ook vele bloedingen, maar die hebben we gelukkig kunnen stoppen. Alles gaat nu goed met hem, maar hij zal hier nog een tijdje moeten blijven.' Hamza liet een zucht horen en hij zei stilletjes:'Dank U, ya Allah! Alhamdoulilah!' De ouders van Yassin konden hun tranen niet binnenhouden. 'Mogen we naar hem toe gaan?' Zei zijn vader. De dokter schudde zijn hoofd, 'Nee, hij is nog niet wakker. Over ongeveer een uurtje zal hij wakker worden en dan mogen jullie naar hem toe gaan.'
Zijn ouders knikte en gingen zitten. We bleven met zijn allen wachten totdat Yassin wakker werd.
We zagen de dokter komen. 'Jullie mogen naar hem toe gaan. Hij is wakker!'
We stonden meteen op. We gingen naar zijn kamer en Yassins ouders gingen als eerste naar binnen. Hamza en ik bleven nog op de gang staan. Zijn ouders wouden waarschijnlijk even tijd met hun zoon. We bleven even voor de deur staan, toen plots de moeder van Yassin kwam.
'Yassin vraagt of jullie naar binnen willen gaan.' Hamza knikte, er kwam niets uit zijn mond. We gingen naar binnen en zijn ouder gingen op de gang staan.
Ik zag Yassin, zo gebroken. Hij had pijn en even had ik medelijden met hem. Hij heeft me dit ook aangedaan! En toch voel ik me schuldig. 'Hamza en Soumaya, wat een verrassing! Ik herinner me alles! Ik weet hoe het komt dat ik hier lig.'
Hamza ging naar hem toe. 'Yassin! Vergeef me alsjeblieft! Het was niet de bedoeling om je zo hard te slaan. Maar je hebt Soumaya precies hetzelfde aangedaan!' Yassin grijnsde, 'Inderdaad! En vandaag wou ik nog een stapje verder gaan. Ik had een mes meegenomen. Ik wou Soumaya vermoorden!' Hij lachte. Ik keek geschrokken. Hamza keek precies hetzelfde. 'Ben je ziek in je hoofd? Ik neem mijn woorden terug! Ik ben blij dat ik je geslagen hebt. Anders was ik Soumaya nu kwijt! Je bent echt ziek!' Yassin lachte nu hardop. 'Kom eens ,Soumaya!'
'Nee Soumaya! Blijf daar!' beveelde Hamza me. Ik gehoorzaamde hem.
'Oké! Dan laat ik het wel gewoon zien', hij haalde een mes uit zijn zak,'hier wilde ik je mee vermoorden.' Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Ik stond nog steeds geschrokken te kijken. 'Ik zal tegen niemand vertellen dat Hamza me in het ziekenhuis heeft geslagen, als jullie niets over mijn moordplan vertellen.' Zei Yassin. 'Ben je gek? Jij hoort opgesloten te zitten! Het maakt niet uit als ik ook daarvoor ook in de gevangenis moet. Als Soumaya maar niet in gevaar loopt.' Zei Hamza boos. Mijn mond ging open:
'Oké. Is goed. Vertel tegen niemand dat Hamza je dit heeft aangedaan en ik vertel niemand dat je me wou vermoorden.' Zei ik zelfverzekerd. Hamza keek me geschrokken aan. 'Soumaya! Nee! Hij kan je nog steeds vermoorden!'
'Als dat zo staat voorgeschreven, dan is dat zo! Alles is maktab! Kom Hamza we gaan!' En ik liep de deur uit. Ik hoorde Hamza nog iets zeggen tegen Yassin en hij kwam daarna achter me aan. We wandelden samen naar mijn huis en zeiden beiden niets. Hamza's auto stond nog bij mijn thuis. Hij nam zijn auto en ging naar huis. Ik ging naar binnen en sloot de deur achter me. Ik voelde me slecht en niet een beetje, nee. Ik voelde me héél slecht.
