De voorbije dagen kwamen er veel familieleden. Hamza, Leyla en Sarah zijn ook nog een paar keertjes gekomen. Ook mijn neef Rachid en nicht Aisha waren gekomen. Het was nogal ongemakkelijk, omdat ik de verloofde van Rachid was. Maar dat maakt nu niet meer uit. Rachid is verleden tijd. Hamza, dat is nu het heden. Met een dromerige en verliefde blik kijk ik uit het raam. Ik zit nog steeds in het ziekenhuis, maar ik mag over twee dagen terug naar huis. Ik voel me goed, maar ben nog niet 100 procent hersteld. Alles heeft zijn tijd nodig.
Het is al donker, het Maghreb gebed is al geweest en het bezoeksuur is al voorbij. Ik had mijn hoofddoek nog op, ik had er nu even geen zin in om hem af te doen. En maar goed ook. Want er werd geklopt op de deur. Ik zette me snel recht en er kwam iemand binnen. Dat moet de dokter of een verpleegster zijn. Maar tot mijn grote verbazing was het iemand die ik helemaal niet vewachtte. De angst werd groot. Mijn ogen stonden al vol met tranen. Flashbacks speelden zich weer af voor mijn ogen.
Het was Yassin...
'Wat doe je hier?' Zei ik bang. Hij grijnsde alleen maar. Hij kwam naar me toe. 'Blijf daar staan! Durf niet naar me toe te komen of ik bel de politie!' Ik nam mijn gsm al in mijn handen. Ik toetste het nummer van de politie in en stond klaar om te bellen. 'Verlaat nu mijn kamer en zoek me nooit meer op, anders bel ik nu de politie!' Zei ik overtuigend. Hij trok zich terug, even dacht ik dat ik van hem had gewonnen. Maar hij rende zo snel als hij kon naar me toe en pakte mijn gsm van me af. Nu begon ik in paniek te slaan. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik zag dat hij zijn gsm ook pakte en iets indrukte. Ik wist niet wat hij deed, maar zijn gezicht veranderde. Van een woedende blik naar een "lieve" blik. Hij kwam naar me toe, mijn hand ging naar het knopje boven mijn bed waardoor de veepleegster zou komen. 'Wacht!' Zei Yassin. 'Alsjeblieft, ik zal je met rust laten. Hier is je gsm terug.' Hij gaf het aan me terug en verliet mijn kamer. Ging dit zo snel voorbij? Ging hij me niet slaan? Dat was een erg kort bezoekje. Mijn hart werd rustig. "Was ik eindelijk van hem af?" Er vormde zich een glimlach op mijn gezicht.
Ik keek nog even televisie, wachtte op het Isha gebed en ging dan met een gerust hart slapen.
De volgende dagen had ik niets meer van Yassin gehoord. En maar goed ook, ik was blij dat ik van hem af was. Vandaag mocht ik uit het ziekenhuis. Mijn ouders konden me niet afhalen, dus Leyla zou me komen halen. Ik stond al helemaal klaar en wachtte tot Leyla kwam. Ik was zo blij dat ik hier eindelijk weg mocht! De deur ging langzaam open en Leyla kwam naar binnen. 'Salamwa3laykoem!' Zei ze luidruchtig. 'Wa3laykoemoe salaam.' Zei ik zacht. 'Heb je alles? Hamza staat onder te wachten.' Mijn ogen werden groot. 'Ha..Hamza?' Kwam er stotterend uit. Leyla lachte, 'Ja Hamza. Je weet toch dat ik een rijverbod heb voor 14 dagen?' Ik knikte, 'Dat is waar. Ik was het helemaal vergeten. Dan had ik wel aan iemand anders gevraagd of die me zou kunnen halen.'
'Nee joh, Hamza doet het met plezier hoor. Kom op, we gaan.' Ik stond recht en pakte mijn spullen. We stapten de lift in en niet veel later waren we beneden. Ik was zenuwachtig, we stapten naar Hamza's auto. 'Salamwa3laykoem.' Klonk er vrolijk. Ik beantwoordde Hamza's groet en verlegen stapte ik vanachter in. Leyla stapte van voor in. Er was een ongemakkelijke stilte totdat Hamza die verbrak. 'En gaat alles nu goed met je?'
'Alhamdoulilah.' Zei ik stil. 'Je hebt nog steeds niet verteld wie je dit heeft aangedaan.' Toen Hamza dat zei kreeg ik het benauwd. 'Uhm... ik...ik v..vertel het je wel een andere keer.' Zei ik stotterend. Hij knikte en ik zag Leyla vanuit de spiegel lachen. 'Waar woon je?' Zei Hamza weer. Ik vertelde hem mijn adres en na een tijdje kwamen we bij mijn thuis aan. Ik bedankte Hamza en Leyla. Ik belde aan en mijn moeder deed open, Hamza en Leyla stonden nog steeds te wachten en mijn moeder gebaarde naar hen dat ze binnen een glaasje thee moesten drinken. De dagen dat ik in het ziekenhuis was, kon mijn moeder het goed met Leyla en Hamza vinden. Ik zag dat Hamza een teken deed dat het niet hoefde. Maar je kent mijn moeder...
Ze ging naar de auto en opende de deur. 'Beide nu uitstappen! Jullie gaan binnen een glaasje thee drinken.' Ik stond er maar lachend bij en mijn moeder liet het niet toe dat ze dit afslaan. Mijn moeder had ze overgehaald en Leyla en Hamza kwamen naar binnen. Ik zei dat ze konden gaan zitten, ik ging ondertussen de thee klaarmaken.
Nadat de thee klaar was, zette ik het op tafel met nog een paar koekjes. Ik schonk voor iedereen een glas thee in. 'Dit is echt lekkere thee!' Zei Hamza met een volle mond. Ik lachte, het werd nog erg gezellig. Totdat er weer iets moest gebeuren dat de sfeer verpestte. Ik kreeg een smsje binnen, er stond alleen een nummer dat ik nog nooit eerder had gezien. Ik opende het berichtje:
Wie was die jongen die bij je naar binnen ging, Soumaya?
Geschrokken keek ik naar mijn scherm. De rest merkte ook op dat er wat was.
'Wat is er benti?' Zei mijn moeder.
'Uhm.. niets hoor.' En ik zette een neplach op. Mijn moeder keek me raar aan. Maar ging daarna verder met praten. Leyla had niets door, maar Hamza, volgens mij heeft hij door dat er iets met me is. Het is alsof hij mijn gedachten kan lezen. Hij bleef me een tijdje aankijken met een "je kan me alles zeggen"-blik. Ik deed alsof er niets was, maar de angst werd alsmaar groter en groter. Van wie was dit nummer?
