Geeuwend werd ik wakker. Ik lag in mijn kamer. Hoe ben ik hier terechtgekomen? Ik herinnerde me alleen nog dat ik in slaap ben gevallen op het dak en nu lig ik hier. Terug in mijn kamer...
De verpleegster kwam eraan met mijn ontbijt. Ze gaf het aan me en liep daarna weg. Ik probeerde te eten, maar er ging geen hap door mijn keel. Ik had gewoon geen zin in ziekenhuisvoedsel. Ik schoof het dienblad opzij. Ik pakte mijn gsm en typte een bericht naar Hamza:
Hoe kom ik terug in mijn kamer? Ik was toch op het dak in slaap gevallen?
Ik verstuurde het berichtje en zette mijn gsm aan de kant. Het was zo saai hier! Ik wil terug naar huis. Ik hoorde mijn gsm trillen en nam hem snel.
Ik heb je naar je kamer gebracht. Ik was gisteren nog tegen je aan het praten en toen had ik pas door dat je aan het slapen was...
Bij het lezen van dat berichtje lachte ik hardop.
Sorry en dankjewel voor het brengen.
Ik zette er nog een bloosgezichtje bij en verstuurde het. Het was echt lief dat hij me had gebracht.
Ik had helemaal niets te doen, dus belde ik naar Leyla. Ik vroeg haar of ze naar me toe kon komen. Niet veel later werd er geklopt op de deur en kwam Leyla naar binnen.
'Salamwa3laykoem schat! Hoe gaat het?' Zei ze vrolijk.
'Wa3laykoemoe salaam en goed, Alhamdoulilah!' Antwoordde ik.
'Kijk eens wat ik bij heb!' Ik zag een zak vol met eten. Daar werd ik nu echt eens blij van!
'Oh eten! Wat hou ik toch zoveel van je!' Samen lachten ik en Leyla. We hadden het heel gezellig. Eindelijk verveelde ik me niet!
'Gisteren is Hamza langsgekomen. Hij verschrok zich toen hij zag dat ik wakker was.'
'Oh ja, ik had hem nog niet verteld dat je wakker was.' Zei Leyla beschaamd. Ik gaf haar een geeft -niet -hoor blik.
'Hij nam me mee naar het dak en daar ben ik in slaap gevallen. Hij heeft me daarna naar mijn kamer gebracht.' Zei ik verlegen.
'Oh! Wat lief! Jullie zijn echt voor elkaar bestemd.' Ik voelde mijn hoofd helemaal rood worden. Leyla zag het en lachte me uit. We bleven nog even praten totdat de dokter kwam.
'Hallo Soumaya, mag ik je even onderzoeken?' Ik knikte en hij kwam naar me toe. Hij onderzocht me even en zei daarna:' Je bent goed aan het genezen.'
'Wanneer mag ik naar huis?' Vroeg ik aan de dokter. 'Over een week of misschien 2 weekjes. Het hangt ervan af hoe snel je terug beter bent.' Ik knikte en met een glimlach verliet de dokter de kamer.
'Zo, dat is goed nieuws!' Riep Leyla door de kamer. Ik lachte, 'Ja, inderdraad!'
1 week later
De dokter kwam mijn kamer binnen met een glimlach. 'Ik heb goed nieuws! Je wordt vandaag ontslagen uit het ziekenhuis!' Mijn ogen werden groot. 'Echt?!' Zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Hij knikte,' pak je spullen al maar in.' Zonder te aarzelen sprong ik uit mijn bed en pakte mijn spullen. De dokter was ondertussen al uit de kamer. Ik kleedde me om en stak al mijn spullen in een tas. Ik belde mijn moeder op en vroeg of ze me kwam halen. Ze kwam er onmiddelijk aan. Ik stapte in de auto en keek naar buiten. Wat had ik dit gemist! Ik moest thuis nog wel even herstellen, maar dat was tenminste beter dan in het ziekenhuis herstellen! We naderden het huis en ik was nog nooit zo blij geweest om mijn huis te zien! Mijn moeder pakte mijn tas met kleren en ik liep al naar de voordeur. Ik belde aan en stond ongemakkelijk te wachten tot de deur zou opengaan.
Mijn vader deed open en ik sprong in zijn armen. Wat had ik hem gemist! Mijn ouders kwamen me bijna elke dag bezoeken, maar toch had ik hun gemist. Mijn vader verwelkomde me en Khadijah sprong in mijn armen. Wat was ik toch blij om thuis te zijn! Alhamdoulilah, ya rabb! Alhamdoulilah!
