O gece bir sır düştü okyanusa, sır çarptı kayalıklara, kayalık ezdi büsbütün her şeyi ve sonra her şey esrarengiz bir şekilde başladı.
O gece zihninden tüm benliği bir kalemle silip atıldı, ne geçmişine dair ne de kendisine dair hiçbir şey hatırlamı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhun dizlerini kanatmış keskin acının çığlıkları aynı yarayı taşıyan başka birinin kulaklarında uğuldardı. Benim ruhumun dizlerindeki yaralar bilye rengindeki bir adamın kulaklarında yankılanıyordu çünkü benim acılarım, onun yaralarına denkti. Biz birbirimize denktik ama bazen, bu denklem bozulup her şeyi berbat ediyordu, dizlerimdeki yaralar açılıyor, dikiş atılamaz bir hale geliyordu sonra yine bir şeyler oluyordu yaralarım onun yanında hem sızlıyor hem iyileşiyordu ve bu durum ikimizi de tüketecekti, bitecektik. Bunu bilerek onun kaburga kemiklerinin ardında kendime ev kurmaya çalışmak, boğulacağını bildiğin denize girmekti. Pişman olacaktım belki ama onu yaşadım diyebilecektim.
Aradan birkaç dakika bile geçmeden odamın kapısı çalındığında Uraz'ın geldiğini sandım ama Uraz değildi Duru'ydu, dudaklarını birbirine bastırarak, "Uyudun mu?" Diye fısıldadı çok sessizce, kaşlarımı istemsizce çatıp abajurumun ışığını yakıp ona baktım, "Uyumak üzereydim, ne oldu?"
Sarı pijamalarının içinde gözüme çok şirin gözükürken, "Sabah Anıl cinlerle ilgili şeyler anlattı ya, kafamın içinde dönüp duruyor uyuyamıyorum... Beraber uyusak olur mu eğer yok dersen abimle uyuyacağım." Diye konuştu iç çekerek, uzandığım yatakta doğrulup esnedim, "Gel beraber uyuyalım balım, benim için sorun yok," diye fısıldadım.
"Mmmm," diye geveledi, "Ben yatağımdan başka yerde uyuyamam, benim yatağımda uyusak?"
