Palmira'nın Direnişi (+18)

Duyuru

Medyaya koyduğum çizimi mutlaka bir bölümde kullanırım ama siz şimdilik bu resme bakıp Baran Ünsal'ın gençliğini görün... Sırtında hep bir çanta olmak zorundadır onun çünkü hayatı boyunca yalnızca kendisini taşımamıştır. Bileğinde saati vardır çünkü zaman aleyhine işliyordur ve o her şeyi olduğu gibi zamanı da kontrol etmek zorundadır. Sigarası dudaklarındadır fakat bunu yanında Vera varken yapmaz, çünkü ona "Benim yaptığım her şey iyi değildir, sen doğru olanı yap." mesajı verir. Yüzünde hep o olgun ifade, kıvrımlarına çökmüş yaşanmışlık saklıdır.

Öncelikle merhabalar!

Beni çok özlediniz, biliyorum, aynı benim de sizi çok özlediğim gibi. Bayramımı kutladınız, mesajlar yazdınız, hatta bazen sessiz kalmamdan dolayı bana çok kızdınız. Hepinize minnattarım, daima teşekkür ediyor olacağım, yanımda durduğunuz sürece.

Kitabım her gün birileri tarafından keşfediliyorken ve gitgide büyüyorken iki ay boyunca bölüm atmamak akıl kârı değildir, az çok tahmin edebiliyorsunuzdur. Bu yüzden bu durumun isteğime bağlı gerçekleşmediğini anlamanızı ve bana anlayış göstermenizi bekliyorum. Siz daima saygılı insanlar oldunuz, çünkü beklemeyi biliyorsunuz, saygısızlar ise görüyorsunuz ki aramızdan ayrılıp duruyor çünkü onlar beklemeyi bilmez. Ayrıca düşünmezler de. "Acaba neden yazmıyor/yazamıyor?" demek yerine "Yaz artık!" demek daha kolaydır... Siz böyle yapmadınız, yanımda olduğunuzu hissettirdiniz. Üstelik bunları "Evini bombalamaya geliyoruz." mesajlarınızla gülmemi sağlayarak hissettirdiniz.

Eğer yazmamı sağlayacak olsaydı evimin adresini verir ve gözlerimin içine baka baka bombalamanıza izin verirdim, fakat bu bir çözüm değil :D Doğrusu çözüm kafamın içinde ve kafam şu sıralar epey dolu sanırım... Zor bir dönemden geçiyorum, bunları insanlarla paylaşıp onları da karartmaktan hoşlanmam, başa çıkabiliyorsam sorun yoktur ve emin olun başa çıkabiliyorum, fakat kalemim başa çıkamıyor. Bu süreci daha fazla uzatmamak adına elimden geleni yapacağım, söz veriyorum, Palmira sözü. Eğer sözümü tutmazsam Merve beni bulsun, anlaştık mı?

6.Bölüm, yani Şehirdeki Modern Köleler'e kadar bölümler düzenlendi, düzenlenmeye de devam edecek. Çok fazla şey değişti, bu yüzden dönüp 6.bölüme kadar baştan okumanızı, daha sonra yeni bölümü yayımlamamı beklemenizi rica ederim. Sırf Palmira beni boğmasın diye diğer kurguma yöneldim, ancak bunun da altından kalkamadım. Hep bir şekilde üstüme yığılıyor karakterler ve ben Baran Ünsal'ın bile satır aralarında burnuna nefes üfleyemiyorum. Tıkandığımı hissediyorum, ancak size bunları anlatıp canınızı sıkmayacağım. Çünkü bir yerden sonra "Buraya kadar!" demek gerekir ve ben hemen şimdi, burada, bunu diyorum.

Geleceğim, tarih vermekten hoşlanmam, ancak kısa sürede geleceğim. Vera ıpıslak Batuhan'ın kapısındayken, Baran'ın dudaklarından kopan sigara külü yetimlerin çıplak ayakları altında eziliyorken, Azra kara saçlarını tepeden toplayıp Merve Atakan'a gülümsüyorken geleceğim ve kendim de dahil hepimizi tekrar o şehre döndüreceğim. Kızıl Defne bir köşeye kıvrılmış ve Yusuf kaba ellerini duvarlara vururken, Emirhan boş alkol şişesini yol kenarına fırlatır ve Mert gülmeye devam ediyorken, şehrin tepesinde oturan göbekli züppeler fakirlerin sırtına biniyorken geleceğim ve söz veriyorum bunu kısa sürede yapacağım.

Palmiralılar, saygınız ve desteğiniz için size minnattar kalacağım, siz de armağan ettiğim şehir için minnettar kalın, olur mu?

Bu bir veda değil başlangıç notudur.