Reagan küçüklüğünden beri güçlerini kontrol edemiyor, bu güçlerle nasıl başa çıkacağını bilemiyordu.
Birde bu yetmezmiş gibi gözlerini açtığında bir ormanın ortasında yapayalnız buluyordu kendini.
Burası neresiydi?
Şuanda başında bekleyen üç yakışık...
Yorum yapmayı unutmayın. Yorumlarınız benim için çok önemli 🥰❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
REAGAN
Ter içinde uyandığında bu kaçıncı kâbusu olduğunu bilmiyordu. Tek bildiği şey kâbuslarını uyandıktan sonra hatırlamamasıydı. Bölük pörçük şeyler hatırlasa da onları da zaman geçtikçe unutuyordu.
Uyandığında şehrin yoğun trafiği yüzünden bir sürü korna sesi evin içini dolduruyordu. Sabahları okul otobüsleriyle birlikte iş için çıkan insanlardan dolayı trafik yoğun oluyordu. Korna seslerine alışmıştı artık. Hava daha karanlıktı.
Saatine baktığında uyanması gereken saatte değil, yarım saat önce uyanmıştı. Hazır vakti varken duş aldı. Duştan çıktığındaysa güneş tamamen doğmuş, duvarları pastel yeşili rengi olan odasını aydınlatıyordu. Çok zengin olmayan ama güzel olan odasına baktı.
Reagan her zaman orta düzey bir insan olmuştur. Dersleri, maddiyatları hatta güzelliği bile orta düzey olan bir kızdı. Yetenekli olduğu tek alan spordu çok hızlı koşardı ve dövüş sanatlarında iyiydi.
Aynada kendine baktı çilleri alnına kadar gelen, uzun siyah saçları, soluk teni ve siyah gözleri olan bir kızla karşılaştı sadece. Küçükken çocuklar onun çilleriyle dalga geçtiklerinde Reagan eve gelip ağlamıştı. Annesi ona ne olduğunu sormuştu. O da çilleri yüzünden çirkin olduğunu, ileride bu çillerin silinmesinin mümkün olup olmayacağını sormuştu ama annesi böyle cevap vermişti,
"senin çillerin çok güzel tatlım aynı bir pastanın üzerine dökülen süs şekerleri gibi" deyip yüzünü okşamıştı. O günden sonra Reagan çilleriyle dalga geçenleri takmamış, kendine değer vermişti.
Reagan' nın çok arkadaşı da yoktu. En iyi dostum diyebileceği tek bir kişi vardı o da Ida'ydı. Onunla ortaokulda tanışmışlardı. Onu arkadaştan öte kardeşi gibi seviyordu.
Son bir kez saçlarını düzeltip aynaya baktı ve gülümsedi. Çantasını tek omzuna takıp odasından çıktı.
Annesi Reagan için her sabah omlet yapardı. Bu onun için en güzel yemekti (gerçi annesinin yaptığı tüm yemekler en güzel yemekti) ama omlet onun için bir başkaydı. Masaya oturdu ve annesinin omleti önüne koyuşunu izledi.
Reagan annesinin yılların verdiği çökmüş yüzüne baktı. Annesinin gökyüzü gibi mavi gözleri, alev gibi de kızıl saçları vardı. Kızı olarak bu özelliklerden sadece birini yani yüzündeki çilleri almıştı. Annesinin kızıl saçlarının ön kısımları beyazlamıştı. Gözlerinin kenarlarında çıkmış kazayakları vardı. Kızını tek başına büyüten biri olarak çok yorulmuştu. Hiçbir zaman baba eksikliği yaşatmayan ve sevgisini bolca gösteren annesiyle gurur duyuyordu.
Reagan gülümsedi "Teşekkürler anne"
Annesi kızına gülümseyerek baktı ve masanın karşısına oturdu. Kendisine de omlet yapan kadın, önündeki omleti yemeye başladı.
