Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Proloog, 10 maart '15

*Dit hoofdstuk is best slecht, heb het ge-edit maar kon het niet veel beter maken, dat is erg lastig. Het verhaal wordt wel veel beter, though. Hopelijk vinden jullie het leuk*

Angel P.O.V

Ik loop door de straten van London. Ik ben hier een week voor mijn werk. Ik moet een band interviewen genaamd The Vamps. Ik had nog nooit van The Vamps gehoord tot mijn baas vertelde dat ik naar London moest om ze te interviewen. Ik ben nu onderweg naar hun hotel, we hebben afgesproken in het restaurant. Ik heb geen idee hoe ze eruit zien, dus ben ik weet niet of ik ze ga vinden. Waarschijnlijk zijn ze net als die arrogante jongens van One Direction. Dat valt te verwachten als je uit Engeland komt. Misschien had ik toch een beetje research naar ze moeten doen. Aan de overkant van de straat zie ik het hotel. Ik kijk goed en steek dan over. Een portier opent de deur en ik bedank hem vriendelijk. Ik loop naar de balie in de lobie. "Hallo, Ik ben Angel Summers, ik kom The Vamps interviewen, weet u waar ze zijn?", vraag ik de vrouw. "Ja. Volgt u mij maar, mevrouw Summers", zegt ze en komt achter de balie vandaan. Ze loopt naar het restaurant en wijst mij een tafel aan waar vier jongens vrolijk zitten te praten. "Daar zitten de heren van The Vamps", zegt ze. Ik bedank haar voor haar hulp, ze knikt en loopt weg. Ik loop naar de tafel waar The Vamps zitten.

Ik steek m'n hand uit naar de jongens. "Angel Summers". Ik schud de handen van de jongens en ik ga zitten. "Angel. Mooie naam", zegt een jongen met licht blond haar. "Dank je. Wat zijn jullie namen?" vraag ik terwijl ik ga zitten en mijn pen en notitieblok uit mijn tas pak. De jongens kijken elkaar verbaasd aan en kijken dan naar mij. "Je weet onze namen niet?" vraagt de jongen met de neusring verbaasd. "Ik weet jullie namen wel, maar ik weet niet welke naam bij wie hoort". De jongen met bruin haar en mooie bruine ogen grijnst. "Dus tenzij jullie willen dat ik ga gokken welke naam bij wie hoort, zou ik als ik jullie was gewoon even jullie namen zeggen", zeg ik, Britten zijn zo moeilijk. De jongens knikken. "Fair enough. Ik ben Bradley", zegt de jongen met de mooie bruine ogen. "Maar noem me maar Brad". "Ik ben Tristan", zegt de jongen met het licht blonde haar. "Ik ben Connor", zegt de jongen met een ringetje door zijn rechter neusvleugel. "En ik ben James", zegt de jongen met helder blauwe ogen. "Oké", zeg ik en schrijf snel hun namen op. "Ik moet een foto van jullie apart nemen en een foto van jullie samen, maar dat doen we wel na het interview in jullie hotel kamer, daar is het rustiger en daar is vast wel een witte muur". Ik kijk de jongens een voor een aan en ze knikken instemmend. Mijn blik blijft wat langer op de ogen van de jongen, die volgens mij Bradley heet, hangen. Hij is best schattig maar wel jong. Ik gok dat hij zeventien of achttien is. De andere jongens zijn waarschijnlijk wel rond de twintig jaar oud.

"Wat is jullie geboorte datum?", vraag ik. Ze vertellen om de beurt wanneer ze zijn geboren. Klaarblijkelijk is Bradley negentien en wordt hij eind Juli twintig. Connor wordt de vijftiende negentien dus hij is het jongst. "Hebben jullie een relatie met iemand?", vraag ik. "Ik heb een vriendin", zegt Connor en pakt zijn mobiel. "Dit is ze". Hij laat een foto zien van een Surinaams meisje met mooie, lange, zwarte, gekrulde lokken en een zwarte bril. Ze ziet er aardig uit. "Hoe heet ze?". "Ze heet Shelley", antwoord hij dromerig. "Leuke naam", zeg ik. "Hebben de rest van jullie toevallig ook nog een relatie met iemand?". Ik kijk James, Tristan en Bradley vragend aan. James knikt enthousiast ja. "Ik heb een vriendin. Ze is 18, slechts 2 jaar verschil. Ze heet Alexsandra en ze is heel lief", zegt hij en zijn ogen twinkelen.

Na het interview loop ik achter James, Connor en Tristan aan naar de hotelkamer. Naast mij loopt Bradley. "Hoe lang blijf je in London?", vraagt Bradley. "Ik vertrek maandag om twee uur 's nachts". Ik kijk naar Bradley, hij is niet zo lang voor een Engelse jongen van negentien, maar één meter zeventig lang. Niet dat ik zo lang ben, maar één meter zestig, maar ik ben Amerikaans, dat vind ik een goed excuus. Brad is erg aardig... en best wel schattig. "Als je tot maandag blijft kan je nog langskomen op Connors surprise birthday party, als je wilt tenminste", zegt Bradley een tikkeltje onzeker. "Ik wil wel komen hoor, leuk. Bedankt voor de uitnodiging, Bradley". "Je mag mij gewoon Brad noemen hé. Dat heb ik tijdens het interview ook al een paar keer gezegd", zegt hij grinnikend. "Oké... Brad", zeg ik een beetje onwennig. "Dit geloof je vast niet maar ik dacht eigenlijk dat jullie van die arrogante assholes waren net als die One Direction jongens. Maar jullie zijn anders dan ik dacht. In het interview is wel naar voren gekomen dat de roem niet naar jullie hoofd is gestegen en dat respecteer ik. Ik heb veel beroemdheden geïnterviewd en bij artiesten zoals Rihanna is de roem naar het hoofd gestegen en dat is echt zonde van het talent van die artiesten", zeg ik en Brad knikt. "Ja, dat ken ik, die artiesten komen dan ook te laat opdagen bij hun eigen concerten omdat ze denken dat ze alles kunnen doen waar ze maar zin in hebben."

We lopen een andere gang in. James, die een stukje voor ons loopt, stopt bij een deur en opent de deur met een pasje. We lopen de kamer in waar James net naar binnen is gegaan. "Ik wil eerst de groepsfoto nemen en dan die van jullie apart", zeg ik en de jongens knikken. Ze lopen een andere kamer in en ik volg ze. We staan nu in een slaapkamer. De jongens gaan bij de witte muur staan. Ik maak een paar foto's. "Nu nog een gekke foto, voor de lol", zeg ik grijzend. Ze nemen hele grappige poses aan en ik neem lachend de foto.

"Oké, dat was het dan. Het was erg leuk om jullie te ontmoeten", zeg ik zodra ik mijn foto toestel in de hoes heb gedaan. Ik wil de kamer uit lopen maar de jongens gaan voor de deur staan waardoor ik er niet langs kan. "Je komt op Connors surprise party toch?", fluistert Brad in mijn oor. Ik knik. "Hier", zegt Connor. Hij geeft mij een envelop. "Pas open maken als je het hotel uit bent", zegt Tristan. Ik knik en neem afscheid van de jongens. Ze gaan voor de deur weg en ik loop de kamer uit.

Wanneer ik een stap buiten het hotel zet, open ik meteen de envelop. Er zit een backstage pasje in met het logo van The Vamps erop. Ik mag naar een concert van ze komen en dan ook nog eens backstage? Waarom doen ze dan zo geheimzinnig over deze envelop? Ik kijk nog een keer naar het backstage kaartje en zie dat de datum van morgen erop staat. Ik weet niet zeker of ik dan wel kan. Er is een kans dat ik morgen via FaceTime een vergadering moet bijwonen. Als dat niet zo is ga ik wel. Ik wil het backstage kaartje terug in de envelop doen als ik een licht blauw briefje erin zie zitten. Ik haal het eruit en vouw het open.

Heey Angel, we vonden het erg gezellig met jou vandaag. Hopelijk kunnen we deze week nog wat leuks gaan doen met z'n vijven. Voor het geval dat je ons zou willen bereiken zijn hier onze nummers.

James: 071*********
Tris: 079*********
Brad: 072********
Con: 075********

Love, The Vamps

-----------------------------------

Heey Vampettes! Dit is de eerste keer dat ik een Vamps fanfiction schrijf ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Hopelijk vonden jullie dit een leuk hoofdstuk. Ik vond het erg leuk om te schrijven.

Ik heb kaartjes voor The Vamps in de Melkweg in Amsterdam. Ik ga samen met een vriendin! Wie gaat er ook?!

XXX-Missa

Dit hoofdstuk is best slecht als ik het zo terug lees (10-01-'16) Ik beloof dat het beter wordt, echt waar. Heb het ge-edit (16-07-'16) kon het niet echt veel beter maken.