Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 24, 29 April '15

Alexsandra P.O.V

"Heb je al een cadeau voor James?" vraagt mijn moeder. Ik had haar niet meer gezien sinds nieuw jaar en vond dat het wel eens tijd werd om weer eens langs te gaan. "Hij wou zijn verjaardag simpel houden. Dus ik ga met hem uit eten", zeg ik. "Wat lief. Ik zou het erg leuk vinden als James en jij samen weer eens langskwamen", zegt ze. "Ik zal hem de volgende keer meenemen", beloof ik. "En wanneer is dat dan?" ze klinkt plots boos. "De vorige keer zei je dat ook, en toen liet je vier maanden niks van je horen. En laat me niet beginnen over die keer toen je voor anderhalf jaar verdween. Ik was echt bang dat deze keer weer hetzelfde was gebeurd. Whatever that might have been". "Sorry mam", zeg ik. "Ik had het erg druk met de winkel, ik had James ook niet gezien sinds nieuwjaar, het was niet om jou dat ik nooit kwam". "Het is al goed, lieverd", zegt ze en knuffelt me. "Hoe gaat het met jou en papa?" vraag ik. Ze kregen ruzie op nieuwjaarsdag en sindsdien wonen ze apart, maar ze zijn niet gescheiden. "We praten weer", mams gezicht wordt rood. "Ik denk dat het wel wat meer dan praten is", ik grijns. "Het was maar een keer", flapt ze eruit. "We hadden afgesproken in een bar... en we waren straal bezopen toen we hier aankwamen..." Ik lach. "Je hoeft geen excuses te verzinnen, mam. Jullie zijn getrouwd en ik ben allang blij dat het weer goed gaat tussen jullie". Ze glimlacht. "Dank je, lieverd". "Wanneer komt papa weer hier wonen?" vraag ik. "Volgende week waarschijnlijk". "Yay!" "Heb je nog wat van je broer gehoord?" vraagt mam. Ik schud mijn hoofd. "Afgezien van de berichtjes met feestdagen niet sinds hij naar Amerika is vertrokken". "Oké. Hij belde me gisteren", zegt mam, ze begint te glimlachen. "Wat zei hij?" "Vraag het hem zelf maar", mam knikt naar de woonkamer deur. Ik draai me om en zie mijn broer en zijn vriendin, Kayley, in de deuropening staan. Ik ren op hem af en sla mijn armen om zijn nek. Ik heb hem in twee jaar niet meer gezien. Ik laat hem los en knuffel Kayley. Zij is met hem mee gegaan naar Amerika, voornamelijk omdat ze niet zonder hem wou zijn maar ook om te studeren natuurlijk. Ze is eenentwintig jaar en ze is net een grote zus voor me. Zij en Thomas zijn als samen sinds Thomas' zestiende. "Waarom zijn jullie ineens terug? Zitten jullie niet midden in een schooljaar?" vraag ik. "Ja, maar we nemen een soort tussen jaar", zegt Thomas. "Waarom?" vraag ik. "Vertel jij het of ik?" mijn broer kijkt Kayley geheimzinnig aan. "Vertel jij het maar", zegt hij. "Oké dan. Ik ben in verwachting!" zegt Kayley blij. "Oh wow! Gefeliciteerd!" zeg ik en knuffel ze weer. "Oh", is het enige wat mijn moeder uit kan brengen. "Mam?" zegt Thomas. "Weten jullie... ehm... Weten jullie wel zeker dat jullie daar klaar voor zijn? Jullie zijn nog zo jong". "Mam, ik word in oktober eenentwintig, Kayley wordt tweeëntwintig in Juli. We zijn geen zestien meer hoor, we zijn er echt klaar voor". "Maar ongehuwd een baby krijgen... Wat gaat de buurt wel niet denken", zegt mam, zenuwachtig. "Daarom zijn we weer hier", zegt Kayley. "Alexsandra, zou je mijn maid of honor willen zijn?" vraagt ze. "O my god! Ja!" roep ik en omhels haar nogmaals. Van kinds af aan heb ik altijd al bruidsmeisje willen zijn, en nu komt die droom eindelijk in vervulling! Ik voel me weer zes, toen ik de kaarsjes op mijn taart met een afbeelding van de Kleine Zeemeermin erop uit blies. "Katherine, zou je mee willen bij het kopen van de jurk?" Mijn moeder begint te stralen. "Ja, graag. Heel graag zelfs. Dank je, Kayley". "Weten jou ouders het eigenlijk al?" vraag ik. "Trouwen? Ja. Zwangerschap? Nee. Ze zijn heel erg tegen seks voor het huwelijk". "Vandaar die haast om te trouwen. Hoe lang ben je al in verwachting?" "Acht weken", antwoordt Kayley. "Gefeliciteerd", zegt mam eindelijk en omhelst Thomas en Kayley. "Jullie hebben mijn zegen".