Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 31, 5 Mei '15

Brad P.O.V

"Kathy?" zeg ik als ik opneem. Kathy klinkt overstuur en snikt. "Wat is er?" vraag ik rustig. "A-angel... ze... ze", verder komt Kathy niet want ze begint nog harder te huilen. "Wat is er met Angel?" vraag ik gealarmeerd. "Ik weet het niet... maar ze... ze wordt niet wakker". Zo hulpeloos en waardeloos op dit moment heb ik me nog nooit gevoeld. Ik kan niks doen om Kathy te kalmeren, of om Angel te helpen. Waarom moet zo ook in god damn Amerika wonen?! "Kathy, heb je je grootmoeder gebeld?" Angel heeft het vaak over haar grootmoeder gehad, ze is een soort moeder figuur voor Angel en Kathy volgens mij, aangezien ik Angel nog nooit iets over haar moeder heb horen zeggen, of over haar vader. "Ja... maar ze nam niet op. Oma neemt haar mobieltje niet altijd mee als ze boodschappen gaat doen". "Uhm heb je geprobeerd om... eh... Demi te bereiken?" vraag ik, mijn mogelijkheden raken op, ik ken niet zoveel mensen die close zijn met Angel en die Kathy zou kunnen bellen. "Nee, maar Demi is met haar nieuwe vriendje een weekend naar Orlando voor een Harry Potter ding", Kathy's stem wordt wat kalmer. "Maar ik kan Nicolas nog wel bellen! Ik bel je zo terug, Brad". "Dank je Kathy", zeg ik en ze hangt op. "Wat is er met Angel?" vraagt Shelley bezorgd. "Kathy zegt dat ze niet wakker wordt", zeg ik en leg mijn voorhoofd in mijn hand. James slaat z'n arm om me heen, "Het komt wel goed", hij geeft me een klopje op m'n rug, het zou geruststellend moeten zijn maar het werkte niet. "Wie gaat Kathy nu bellen?" vraagt Connor. "Nicolas, dat is de beste vriend van Angel". Ik voel een steek in mijn maag, jaloezie. Nicolas kan zo vaak rondhangen met Angel als hij wilt. Ik heb zoveel foto's van Angel samen met Nicolas en Demi langs zien komen op twitter en instagram, en Angel heeft het zo vaak over ze. En nu ze haar vrienden nodig heeft is er een in Orlando. Hopelijk kan Kathy Nicolas bereiken. "Ik haat het om zo waardeloos te zijn", zeg ik en sla met mijn vuist op de tafel. Een paar mensen kijken naar ons om met afkeurende blikken. Dat doet me denken aan het gesprek dat ik met Angel had gisteravond over Skype. Ik glimlach bij de herinnering. Toen Angel negentien was is ze een keer met Demi naar een bar gegaan, met fake ID's natuurlijk want in Amerika mag je pas vanaf je eenentwintigste alcohol drinken. Ze zijn die avond de club uitgezet omdat ze zich misdroegen. Demi hing de hele tijd om de nek van de bar man heen, tot hij haar afschudden, toen ging ze de club wat verder in en kwam even later met een dude met lang zwart haar, zwarte make up en z'n gezicht vol met piercings terug. Angel moest hard lachen om Demi's mannen keuze en de man keek haar toen net zo vuil aan als de mensen hier in Nando's. Dat weet ik omdat Angel een hele mooie impressie deed van die man. En toen zijn ze dus de bar uit gezet omdat ze door kregen dat ze minderjarig waren en omdat er een stuk of tien mannen hadden geklaagd dat er zomaar een rood harig meisje haar tong in hun mond stak. Ik heb zo hard gelachen toen ze dan verhaal vertelde.

Mijn mobiel gaat weer over en ik neem hem snel op. "Brad?" klinkt de zachte stem van Kathy in mijn oor. "Nicolas is hier twee uur vandaan", ik heb Kathy nog nooit zo wanhopig gehoord. "Hij is meteen in de auto gesprongen om hier heen te komen... maar wat nou als hij te laat is?" Kathy snikt gesmoord, het is hartverscheurend. "Okay Kathy, rustig blijven. Wie kan je nog meer bellen? Bel je oma nog eens", ik probeer de trilling in mijn stem niet te laten horen. Als Kathy hoort dat ik net zo bang ben als zij wordt ze alleen maar banger, en dat kunnen we nu niet hebben. "Okay, Brad", zegt ze en hangt weer op. Ik kon het niet helpen maar opmerken dat alle Amerikanen waar ik ooit mee aan de telefoon heb gesproken nooit 'doei' zeggen als ze ophangen, ligt dat in hun natuur ofso. "Wat zei ze?" vraagt Shelley. Ze heeft Connors hand beet en zo te zien knijpt ze er erg hard in. "Nicolas is twee uur bij haar vandaan, hij is al in de auto onderweg. Ik heb haar haar oma nog maar een keer laten bellen", ik zucht wanhopig. "Als haar oma weer niet opneemt, moet je haar een ambulance laten bellen", zegt Connor. Ik knik. Ik wou het niet tot dat laten komen. Het beeld van Angel aan de beademing in een ambulance sppokt door mijn hoofd heen. Waarom wordt ze niet wakker?

Na een kwartier in spanning te hebben gewacht belt Kathy weer. "Oma nam op", een zucht van opluchting verlaat mijn mond. "Ze is onderweg. Ze vertelde me dat ik warme melk moest maken en dat ik vooral niet moet doordraaien. Angel viel vroeger wel vaker flauw, zei oma, ze wilde alleen niet vertellen waarom." Tranen van opluchting lopen over mijn wangen. Shelley staat op van haar stoel naast Connor en hurkt naast mij neer en aait mijn rug. "Shh" herhaalt ze steeds. "Kathy, wanneer ik je zie op het vliegveld, krijg je een hele dikke knuffel van mij en een nieuwe Hello Kitty knuffel", zeg ik tussen snikken door. "Ik ben je heel dankbaar dat je me had gebeld. Kan je me dadelijk nog even bellen als Angel weer wakker is?" "Natuurlijk Brad", Kathy klinkt ineens veel volwassener. "Alles voor jou en de nieuwe Hello Kitty knuffel die ik krijg", ik lach tussen snikken door. "Tot zo dan, Kathy", zeg ik. "Bye Brad", zegt ze en hangt weer op. Shelley trekt me in een knuffel en ik huil uit op haar schouder. Ze aait mijn rug, James heeft een hand op mijn schouder gelegd en Connor heeft zijn hand om mijn arm gelegd.