Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 18, 10 April '15 (part 2)

Alexsandra P.O.V

Ik kan het gewoon niet bevatten. James. Mijn James is aangereden door een auto. "Gaat het een beetje?" vraagt Shelley als ze eventjes mijn kant op kijkt en daarna haar blik weer op de weg richt. "je trilt". Ik kijk naar mijn handen, ze heeft gelijk, ik tril, en niet zo'n beetje ook. "Ik heb gewoon moeite met het bevatten dat James nu buiten bewustzijn is, in een ziekenhuis. Ik kan die bestuurder van die auto wel wat aan doen!" "Begrijpelijk", zegt Shelley. "Hoe lang is het nog rijden?" vraag ik. "Nog anderhalf uur, ongeveer", antwoordt ze. Ik zucht. "Het komt wel goed met hem", zegt Shelley. "Dat is alles wat ik kan hopen", zeg ik.

Een uur en drie kwartier later rijden we de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Ik sta ondertussen stijf van de zenuwen. Zodra de auto tot stilstand komt, gooi ik de portier open en ren naar de ingang van het ziekenhuis. "Lexy, wacht even!" roept Shelley me na, maar ik luister niet. Ik zwaai de deuren van het ziekenhuis open en ren naar de receptie toe. "Ik ben hier voor James McVey, waar ligt hij?" vraag ik gehaast. "Sorry jonge dame, maar het bezoek uur geleden afgelopen. U zult morgen moeten terug komen". "Luister mevrouw, ik ben helemaal uit LONDON hier heen gekomen omdat mijn VRIENDJE VOOR AL 3 JAAR, is aangereden door een god damn auto. Dus u gaat me NU vertellen waar hij ligt, anders ga ik hem zelf wel zoeken!" roep ik tegen haar met tranen in mijn ogen. Shelley komt aangesneld. "Neem het haar niet kwalijk, mevrouw. Mijn vriendin hier, is nogal overstuur. Zou u ons alstublieft kunnen vertellen waar de heer McVey ligt', zegt Shelley, rustig en beleefd. De vrouw, nog steeds een beetje geschrokken van mijn uitbarsting, knikt. Ze klikt een paar dingen aan op de computer. "Hij ligt op de derde verdieping, op de intensive care. De heren van The Vamps zitten daar in de wachtkamer", zegt ze. "Dank u wel", zegt Shelley.

In de lift trekt Shelley me in een knuffel en aait mijn haar. Ik klamp me krampachtig aan haar vast. De lift stopt op de derde verdieping en de deuren gaan open. Ik laat Shelley los, we lopen de gang in en gaan links af. Tristan, Brad en Connor zitten in de wachtkamer en kijken op. Connor rent op Shelley af en neemt haar in haar armen, hij huilt zachtjes op haar schouder. Tristan loopt naar mij toe en knuffelt me en vraagt hoe het gaat. Brad knuffelt me ook, maar wel iets langer en steviger dan Tris deed. Het moet ook moeilijk zijn voor de jongens, ze zijn al bijna vier jaar beste vrienden en band mates!

We gaan op een stoel zitten in de wachtkamer. Shelley zit bij Connor op schoot en hij heeft zijn armen om haar middel. Ik zit zit tussen Brad en Tristan in. "Hebben jullie al wat gehoord?" vraag ik. (A/N: Mijn vriendin Shelly had in mijn schrift geschreven: En toen ging iedereen opeens dood door Dark Vader!!!) "Ja, een verpleegster heeft ons een half uur geleden verteld wat er met hem is. Hij is nog steeds buiten bewustzijn. Zijn linker knie heeft een blessure opgelopen, hij krijgt er een soort steun ding omheen en gips en zou met krukken moeten lopen. Als hij morgen ochtend niet uit zichzelf is wakker geworden, gaan ze hem handmatig wakker maken", verteld Tristan en slikt. "Zou ik naar hem toe mogen, denk je?" vraag ik. "Je zou het die verpleegster moeten vragen. Haar kantoor is daar", Connor wijst naar een deur aan het eind van de gang.

Even later loop ik het kantoor van de verpleegster uit en loop regelrecht naar James' kamer toe. De verpleegster heeft toegestemd om mij naar hem toe te laten gaan. "Misschien voelt hij je aanwezigheid wel en wordt hij wakker", had ze gezegd. De buiten bewuste merken meer dat je denkt, heeft Shelley me wel eens verteld. Ik had haar een jaar geleden op de vloer van haar badkamer gevonden. Ik heb toen een ambulance gebeld en ze werd naar het ziekenhuis gebracht. Toen ze weer bij bewust zijn was vertelde ze me, dat ze alles heeft gezien. Dat ik haar vond, de ambulance belde, de rijs naar het ziekenhuis, het bloed onderzoek. "Het was alsof ik er als een geest boven hing", had ze gezegd. Ik geloofde haar want de doktoren en ik hadden niks over het bloedonderzoek verteld. Mijn broer vond me altijd al naïef, omdat ik in het leven na de dood geloof. Ik geloof dat als je sterft en je hebt nog unfinished business, je op aarde rond blijft dwalen als geest.

Ik open de deur van James kamer. Ik schrik. Hij zit vast gekoppeld aan een hoop apparaten en draden. Zijn hand ligt op zijn buik, die - gelukkig - langzaam op en neer gaat. Ik ga op de stoel naast het bed zitten en pak zijn hand. "Hey James", mijn stem trilt. "De verpleegster heeft verteld dat ik tegen je moest praten omdat je me misschien wel kon horen". Ik knijp zachtjes in zijn hand. "Ik ben het, Alexsandra. Ik blijf bij je, tot je wakker wordt en zelfs daarna ga ik niet meer weg. Ze hebben je knie geopereerd en gehecht. Ze weten nog niet zeker of je een hersenschudding hebt, dat kunnen ze niet goed onderzoeken zolang je nog buiten bewust zijn bent". Er loopt een traan over mijn wang. Wat als hij helemaal niet meer wakker wordt? Nee, Alexsandra, zo mag je niet denken. Bij de gedachte dat het mogelijk zou zijn dat James, hier, op dit lelijke, en waarschijnlijk zeer oncomfortabele ziekenhuis bed zou kunnen sterven, laten de tranen over mijn wangen lopen. "James, de afgelopen drie jaar met jou waren absoluut geweldig! Je hebt me een beter persoon gemaakt, en ik weet dat mensen dat vaker zeggen maar in mijn geval is het echt zo. Stel nou... Stel nou dat je niet meer wakker wordt... Dan wil ik het gewoon tegen je gezegd hebben. Ik houd van je, echt ongelooflijk erg veel, en dat zal ik altijd blijven doen. Ik zou niet zonder je kunnen". James oogleden bewegen een beetje. Dan opent hij ze langzaam en glimlacht zwakjes. "Ik... houd ook van jou", zegt hij schoor. Ik laat mijn hoofd op zijn buik vallen en huil. Van puur geluk. Hij is wakker en alles komt goed. Hij houdt van me! James legt zijn hand voorzichtig op mijn hoofd en streelt mijn haar. Ik sla mijn armen om zijn middel - hoever dat lukt - en knuffel hem stevig. Hij slaat zijn armen ook om mij heen, soort van. "James", zeg ik zacht en hij kijkt me aan. "Beloof me dat je me nooit alleen achter laat, dat we altijd samen blijven". Hij glimlacht, "Ik beloof het", en hij kust me op mijn voorhoofd.

-----------------------

Ik weet niet wat jullie vinden maar ik vind het einde van dit hoofdstuk echt geweldig - ook al ben ik de schrijver. Het is emotioneler dan de hoofdstukken die ik tot nu toe heb geschreven en ik denk dat ik mezelf hier wat meer heb los laten gaan. Alexsandra is bang dat ze James kwijt raakt aan een auto ongeluk en laat hem als hij wakker wordt beloven dat hij haar nooit alleen zou laten. Ze heeft een soort verlatingsangst, waar ik later op terug kom in het verhaal met de uitleg daarover. Maar zonder het te realiseren schreef ik die belofte en nu ik het zelf terug lees besef ik dat dat een angst is die ik zelf heb, om alleen achter te blijven.

In elk geval, ik hoop dat jullie dit een leuk hoofdstuk vonden. het volgende hoofdstuk gaat niet zo lang worden omdat ik gauw door wil naar het hoofdstuk van het jubileum van Connor en Shelley want daar heb ik een erg leuk idee voor. Bedankt voor het lezen en ik hoop dat jullie het blijven lezen... en misschien wel toevoegen aan jullie bibliotheek, of het een vriend aanraden.

Btw WE REACHED 1K!!! Dank jullie wel voor het lezen en volgen van dit verhaal, het betekend echt heel veel voor mij, dit verhaal is mijn schatkistje zeg maar (Dat zeggen mensen wel eens toch?)

I love you all, XOXO - Missa