Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 22, 24 April '15 (Part 2)

! Spoiler Waarschuwing! Dit hoofdstuk kan spoilers bevatten van American Horror Story; Murder House. Voor kijkers van het eerste seizoen die nog niet zo ver zijn geef ik aan waar de spoilers beginnen en waar ze eindigen. Je kan natuurlijk helemaal zelf  beslissen of je de spoilers leest of niet. Veel leesplezier!

Angel P.O.V

We kijken Tate aan. Hij glimlacht. "Demi, even serieus. Dat kan niet", fluister ik. "Hij is een verzonnen karakter gespeeld door Evan Peters". "Maar hij is niet Evan. Hij heeft nu kort, donkerbruin haar. Hij is op de set van het vijfde seizoen aan het filmen", zegt Demi. "Ben je de echte Tate Langdon? Dit is niet een of andere flauwe grap?" vraagt Nicolas. "Geen grap, ik ben echt Tate". "Holy shit", Demi zakt door haar benen. Tate loopt naar haar toe en knielt bij haar neer. "Flauwgevallen?" Nicolas en ik knikken. "Zal ik haar naar boven dragen? Het is tenslotte mijn schuld dat ze flauw viel... soort van". "Dank je", zeg ik. Tate pakt haar met zijn ene arm bij haar knieën beet en met de andere onder haar oksels. Ik loop hem voor de trap op zodat ik de deur voor hem open kan doen. Tate legt Demi op de bank in de woonkamer. Hij, Nicolas en ik lopen de keuken in en gaan aan het kookeiland zitten.

"Dus jij bent echt Tate?" vraag ik nog eens. Tate knikt. "Waar kennen jullie mij van? Jullie lijken me te jong om te weten wat er hier is gebeurd in '94". "Tate, dit is misschien moeilijk om te horen maar je bent een verzonnen tv karakter", zeg ik. Tate grijnst. "Ik ben er vrij zeker van dat ik dat niet ben, maar als dat zo zou zijn, waarom ben ik dan hier?" Ik negeer zijn ontkenning. "Dat vragen wij ons ook af". "Oh, wacht eens!" zegt Tate. "Gaat dit over die filmploeg die hier vier jaar geleden ineens binnen kwam walsen? Er was een man die echt eng veel op mij leek". Nicolas en ik wisselen een blik. We hebben hetzelfde vermoeden. Misschien is het karakter Tate in de serie, gebaseerd op de echte Tate. "Tate, hoe ben je gestorven...?" begin ik. "Oh sorry, ik ging er gewoon vanuit dat je een geest bent", verontschuldig ik me snel. [SPOILER ALERT] "Geeft niet, ik ben ook een geest. Ik ben neer geschoten door de politie in mijn kamer nadat ik een stel leerlingen op mijn school had neergeschoten, en sindsdien zit ik hier vast", zegt hij kalm. Demi heeft mij vanochtend onderweg naar het vliegveld een hoop over Tate en Violet verteld. Wat hij verteld klopt met de serie. De schrijvers/makers van American Horror Story, (A/N Ryan Murphy & Brad Falchuck), zouden daar dan wel iets over gehoord hebben - over Tate's dood, niet dat hij hier nog steeds is - en hebben daar het eerste seizoen om heen geschreven. "En je ouders?" Hoeveel informatie zouden die mensen hebben? "Zij zijn naar het platteland verhuisd na mijn dood". "Had je geen broers of zussen?" vraagt Nicolas. Hij heeft natuurlijk ook wel iets opgepikt van wat Demi vanochtend allemaal vertelde. Tate schudt zijn hoofd. "Maar dat kan niet!" Demi komt de keuken in. "Je vader 'ging weg' bij je moeder toen je zes was", Demi maakt aanhalingstekens met haar vinger in de lucht bij 'ging weg'. "Je moeder verhuisde weer naar jullie vorige huis, hier naast. En je hebt twee broers en een zusje!" Tate schud zijn hoofd. "Mijn ouders waren nog samen toen ik stierf. Ze zijn officieel wel gescheiden toen ik vijf was, maar daarna zijn ze weer samen gaan wonen, opnieuw trouwen was te duur". "Welk jaar overleed je?" vraagt Demi. "In 1994" "Oké, het is hem echt", concludeert Demi. "Of hij is een fan van AHS". "Ben jij de enige geest in dit huis? Volgens Demi zitten er hier meerdere in de serie", vraag ik. "Voor hoever ik weet ben ik de enige". Demi loopt naar Tate toe en legt randomly haar hand op zijn wang en met de andere aait ze zijn haar. Hij kijkt haar verbaasd aan. "Sorry, dat heb ik altijd al eens willen doen". Ze haalt haar hand van zijn wang en loopt naar de deuropening. Demi gaapt tegelijkertijd met Nicolas. "Ik denk dat ik maar eens ga slapen", zegt Demi. Nicolas kijkt op z'n horloge. "Goed idee, het is al half twee". "Ik ben ook wel moe", geef ik toe. Demi rent naar Tate toe en knuffelt hem. "Slaap lekker", zegt Tate tegen ons. "Jij ook... Slapen geesten eigen?" vraag ik me hardop af terwijl we de trap op lopen. Nicolas en ik lopen naar onze slaapkamer en gaan naast Kathy in het bed liggen. Het duurt niet lang of ik ben in dromenland

Ik loop door een donker huis. De inrichting komt me erg bekend voor. Ik open een deur. Het is de deur van een woonkamer, ik loop naar binnen. Een vrouw met lange  blonde haren staat midden in de kamer. Ze draagt een wit nachthemd en haar ogen zien er rood uit, alsof ze heeft gehuild. Ze lijkt een wittig licht uit te stralen Ze komt me bekend voor. "Angel", zegt de vrouw. Haar stem klinkt zacht en mooi. Ze spreekt rustig. "Waarom liet je me alleen? Waarom ging je weg? Ik heb je nodig". Ze loopt met uitgestrekte armen op me af, alsof ze bang is om tegen een onzichtbare bariërre te lopen. Ik zie meerdere witte streepjes op haar onderarmen. Zijn dat littekens? "Angel", zegt ze weer. Ze legt haar rechter hand op mijn schouder en met haar andere hand streelt ze mijn haar. De aanraking voelt vertrouwd. Wie is deze vrouw? "Waarom liet je me nou achter, mijn lieve Angel? Waarom moest je weg gaan?" vraagt de vrouw opnieuw. Waar heeft ze het toch over? De blik in haar ogen veranderde ineens van verdrietig naar woedend. Ze trok haar handen zo snel terug dat het leek dat ze dacht dat ze een of andere besmettelijke ziekte van me zou krijgen. "Waarom moest je zo'n egoïstische bitch zijn?! Je ging weg en nam haar ook mee! Hoe kon je me dat aan doen, jij kleine bitch!" schreeuwt ze. "Ik heb niemand meer! Jij had het recht niet om haar van mij af te nemen!" Waar heeft ze het over?  Ze intimideert me, dat moet ik toegeven, ze maakt me zelfs een beetje bang. Ik open mijn mond om te vragen waar ze het over heeft, maar er komt alleen maar een raar gepiep uit mijn keel. Ik tast aan de binnenkant van mijn mond met mijn hand. Holy shit! Mijn tong is weg! De vrouw begint te lachen en houdt roze, glibberig ding in haar hand. Mijn tong! "Ben je je tong soms kwijt, liefje?" ze lacht nog harder. Ik kijk haar boos aan. "Je bent tenminste alleen maar je tong kwijt. Ik had veel meer van je af kunnen nemen. Ik heb mijn hele familie verloren! En dat is jou schuld!" schreeuwt ze en stormt op me af. Ze geeft me een harde dreun met haar vuist tegen mijn wang. Ik wankel en voel mezelf achterover vallen.

Boem! Auuuu! Ik open mijn ogen, ga rechtop zitten en kijk om me heen. Ik zit op de grond in de slaapkamer die ik met Kathy en Nicolas deel. Ik ben overduidelijk uit het bed gevallen. Beelden van de droom schieten door me hoofd. Die vrouw kwam me zó bekend voor, net als het huis waar we waren. Ze zei dat ik bij haar was weg gegaan en ik had iemand meegenomen. Ze zei 'haar' dus het is een meisje. Over wie had ze het? Ik pijnig mijn hersenen over deze vraag tot er een belletje gaat rinkelen. De mysterieuze vrouw die wit licht leek uit te stralen was... mam?!