Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 64, 19 augustus '15

Connor P.O.V

Shelley's hand is koud in mijn hand. Kouder dan normaal. Ik zit al twee dagen naast Shelley's bed in de kille ziekenhuiskamer. Er is nog geen vooruitgang in haar conditie. En ik word geleidelijk wanhopiger. Alexsandra heeft de afgelopen dagen ook non-stop naast Shelley's bed gezeten. Maar James heeft haar een uur geleden overgehaald om wat rust te nemen. Ik zit hier nu alleen met Shelley's bewusteloze lichaam. De muren van de ziekenhuiskamer is gebroken wit en grijs. De gordijnen van het raam zijn dezelfde grouwe kleur grijs als het plafond. Shelley's borst rijst en valt in een rustig tempo. Het stelt me enigszins gerust, maar toch ben ik bij elke ademhaling bang dat het de laatste zal zijn. Om de paar uur komt er een zuster langs om Shelley's infusen te controleren. Toen Shelley twee dagen geleden werd binnen gebracht hebben ze haar buik leeg gepompt. Nu heeft ze een infuus in haar arm dat haar voedingsstoffen naar binnen pompt. Het is een afschuwelijk zicht. Om mijn lieve, geweldige, prachtige Shelley zo timide en breekbaar te zien. En de langer ik hier zit, de moeilijker het is om het aan te zien.

Ik aai haar hand met mijn duim voor ik haar hand op haar buik leg en op sta uit de oncomfortable stoel. Ik moet even mijn hoofd legen. En misschien een kopje koffie halen. "Ik ben zo weer terug, Shelley", zeg ik vanuit de deuropening. Ik sluit de deur achter me. Ik schrik wanneer ik me omdraai en er een zuster achter me staat. Op haar naam bordje staat dat ze Hillary Bourne heet. Ik herken haar. Ze heeft het infuus twee uur geleden gecontroleerd. "Gaat u even de benen strekken?" vraagt ze, sympathiek. Ik knik. "Het spijt ons dat we nog niet meer voor u en miss Nakchedi hebben kunnen doen". Ik knik weer. Hillary legt een hand op mijn schouder en kijkt me wetend aan. "Maar ik beloof u, dat we er alles aan doen om haar weer bij bewustzijn te brengen". Hillary's hazelkleurige ogen kijken me onderzoekend aan. Ik knik. "Bedankt." Ze laat haar hand van mijn schouder zakken en opent Shelley's deur achter mij.

Het ziekenhuis waar Shelley naar toe was gebracht ligt vlak bij een natuurpark in het westen van London. Toen Noah Alexsandra belde heeft hij natuurlijk niet genoemd in welk ziekenhuis ze lag. En ziekenhuizen mogen niet zomaar vertellen wie er allemaal in hun ziekenhuis ligt. Het heeft een paar belletjes geduurd, maar toen kregen we Noah uiteindelijk toch nog te pakken. Ik weet dat ik boos had moeten zijn op hem dat hij het in het eerste belletje het niet meteen had verteld. Maar ik was alleen opgelucht. We hadden Shelley gevonden.

Ik loop een rondje om het ziekenhuis heen om bij de ingang van het natuurpark te komen. Het is lekker weer, 24 graden, niet te warm en niet te koud, precies goed. Waren het andere omstandigheden waren Shelley en ik waarschijnlijk gaan picknicken in Hyde park. Of ergens gaan zwemmen. Misschien waren we wel naar Blackpool gegaan voor een paar dagen. Helaas is dat niet de situatie waar we ons in bevinden. Misschien ga ik al die dingen ook nooit meer met haar kunnen doen. Nee, Connor, zo moet je niet denken. Volgens de dokters is ze nu stabiel. En zelfs al is er nog niks verandert, ze leeft nog, kijk eens naar de positieve kant van dingen.

Na een half uur lopen spot ik een bos licht blond haar. Een timid meisje zit met haar laptop op een bankje. Angel. Ik loop naar haar toe. Angel trekt haar oordopjes uit haar oren als ze mij aan ziet komen lopen. Ze glimlacht een verdrietige glimlach naar me. "Hey", zegt ze. "Ik was net bezig met mijn artikel over de risico's van drugs. Ik heb een vrouw die hier in het park 'woont' geïnterviewd over haar drugs verleden. Je weet wel, als een soort voorbeeld dat het kan veranderen." Ik knik en ga naast haar zitten. Ik kijk naar haar scherm, ze heeft al een aardig artikel in elkaar geflanst, al zo'n 500 woorden. "Mag je dit in PopTiger plaatsen?" vraag ik. Angel schudt haar hoofd. "Nee, ik had het met Channy overlegd, en hoe graag ze het ook wil doen, ze kan het niet. 'PopTiger is een popmuziek tijdschrift, daar gaan we niet dingen over drugs in plaatsen'", Angel met airquotes met haar vingers. "Dat is wat Mr Smith ons vertelde", ze haalt haar schouders op. "Wat ga je dan met het artikel doen?" vraag ik. "Ik weet het nog niet. Ik begon het eigenlijk te schrijven om om te kunnen gaan met de situatie. En toen had ik zo'n interessant gesprek met die vrouw. Misschien stuur ik de kop en lead wel naar de New York Times, of wat is een goede Britse krant? The Telegraph? The Guardian?" Ik knik. "Ja, dat kan je doen". We zitten een tijdje stil naast elkaar. "Hoe gaat het nu met haar?" vraagt Angel voorzichtig. "Nog steeds hetzelfde. Stabiel maar geen verandering". Ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Ik kan het niet helpen, maar ik blijf maar van het ergste uit gaan. Wat nou als ze nooit meer wakker wordt?
Alsof ze mijn gedachten kan lezen zegt Angel, "Ze wordt heus wel weer wakker, Con. Maak je maar niet te veel zorgen. Als het ziekenhuis had gedacht niks meer voor haar te kunnen doen zouden ze haar ook niet aan al die apparatuur hebben gelegd". Ik knik en sla mijn armen om Angels schouders. Ze aait me over mijn rug en fluistert kalmerende woorden in mijn oor. Wanneer we elkaar loslaten, geef ik haar een zacht schouderklopje. "Als je klaar bent met dat artikel, kan je dan een exposé over Noah schrijven?" Angel glimlacht. "Al mee bezig". Ze switched van document en laat een artikel van 350 woorden over Noah zien. Ik spot Shelley's naam en lees de omhangende tekst.

'Shelley Nakchedi was een van deze slachtoffers. Hij liet haar geloven dat hij van haar hield, dat drugsdealen niet zo'n big deal was. Maar ze had nooit verwacht dat haar grote liefde stiekem LSD in haar drankjes zou doen en haar daarmee afhankelijk zou maken van drugs. Of dat hij vreemdging met meer dan 20 andere meisjes. En waar is Shelley nu? In een coma met een drugsoverdosis. Omdat Versteeg haar vertelde dat nog een lijntje coke, en nog een beetje LSD haar geen kwaad kon doen'

Ik laat de woorden langzaam tot mij door dringen. Is dat hoe het is gegaan? Hij gaf haar meerdere dosisses van LSD waardoor ze niet zonder kon? Hoe kon ik in hemelsnaam boos worden op Shelley voor iets wat niet haar schuld was? Verslaving is een ziekte, geen keuze.

Angel P.O.V

Ik sla het document op en klap mijn laptop dicht. Het is maar een rare dag. Het is prachtig weer en toch zijn we allemaal zo somber en bezorgd. Ik ben in het park achter het ziekenhuis gaan werken voor afleiding. En om toch dichtbij genoeg te zijn mocht er wat met Shelley gebeuren. Ik doe mijn laptop terug in de hoes en stop die in mijn rugzak. Ik kijk om me heen, zoveel vrolijke mensen die een wandeling maken, aan het joggen zijn. Niemand lijkt enige zorgen te hebben. Alsof een 18-jarige meisje niet in een coma ligt met een drugsoverdosis. Alsof Londen niet wordt geteigerd door een gekke Nederlander die jonge meisjes in protituees, drugdealers en drugverslaafde verandert. Ik sta resoluut op en loop snel naar de uitgang van het park.

Ik loop Brad's straat in en trek de sleutels uit mijn zak. Brad heeft mij een kopie van zijn huissleutels gegeven. Gezien Kathy en ik niet terug gaan naar New York voor Shelley weer beter is, vond Brad het beter als we bij hem bleven zodat we niet een vermogen kwijt zijn aan hotels. Channy is wel al terug naar huis, als eindredacteur kan ze moeilijk een maand afwezig zijn. We hebben de dag dat Shelley werd opgenomen ook meteen een visum voor Kathy en mij aangevraagd zodat we langer kunnen blijven. Ik heb met Mr Smith geregeld dat ik werk doe vanuit London. En gelukkig is het zomervakantie voor Kathy. Ik steek de sleutel in het sleutelgat en open de voordeur. Brad's hond Jesse komt meteen naar de voordeur gerent met een kwispelende staart. Kathy komt daar achteraan. Brad staat in de deuropening van de woonkamer. Hij glimlacht zijn geweldige glimlach naar mij. Het is net alsof we een echte familie zijn.
"Hoe was het park?" vraagt Brad als hij mij een kus heeft gegeven. Ik vertel hem over Conner en de artikelen. Brad kijkt me somber aan als ik vertel over Connor. "Arme Connor", zegt Kathy die met Jesse aan het spelen is. Brads ogen lichten op als ik over mijn artikelen vertel. "Je moet ze echt sturen naar The Telegraph, die plaatsen dat misschien nog wel. En het exposé kan je misschien nog wel uitgebreider maken door meer van zijn slachtoffers op te sporen. Daar kan Alexsandra je vast mee helpen. Zij was immers al vrienden met Shelley toen". Ik knik instemmend. Ja, Alexsandra. "Dat is een geweldig idee, Brad. Misschien kan ik er ook foto's van ze erbij plaatsen om de sprekers een gezicht te geven. En dan het liefst van de tijd dat ze voor hem werkte". Ik sta vastbesloten op van de bank. "Ik ga naar Alexsandra". 

-----------

OMG, het spijt me zo erg dat ik jullie op zo'n cliffhanger heb laten hangen! Ik kan me alleen maar voorstellen hoe kut dat moet zijn! Anyway, er is weer een nieuw hoofdstuk bij en ik ben hier best wel trots op. Ik voel dat er een einde aan mijn verhaal zit aan te komen, maar mij kennende kan dat einde best nog wel 10 - 20 hoofdstukken duren haha. 

Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk net zo goed/leuk als ik het vond om het te schrijven. :) 

Heel erg bedankt voor het lezen. Voel je altijd vrij om een reactie en een ster achter gelaten. Ik vind het super leuk om jullie reacties te lezen.

Xoxo - Missa