Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 62, 15 augustus '15

Connor P.O.V

Shelley is officieel als vermist opgegeven. Niemand heeft haar meer gezien sinds 10 augustus. Niemand weet waar ze zou kunnen zijn. Ze neemt haar mobiel niet op, haar huis is verlaten. En in al deze chaos, kan ik me niet anders voelen dan schuldig. Ik denk dit nu al een paar weken. Ik heb te overdriven gereageerd op haar verleden. What's in the past stays in the past, right? Maar ik was geschrokken. Ik voelde me verraden. En ik heb precies gedaan wat die Noah wou dat ik ging doen. Hij heeft zijn kaarten goed gespeeld en ik heb de mijne recht in de zijne gespeeld. Angel vertelde mij over wat er in New York is gebeurd met Shelley en Demi. Brad had Angel ingelicht over de situatie. Angel heeft meteen het eerste vliegtuig naar Londen geboekt. Kathy, Chantelle, Max en Nicolas zijn allemaal met haar meegekomen. Terwijl de meeste van hen echt hun ogen uitkijken, zijn Angel en Kathy serieus op zoek naar Shelley. Angel heeft vermist posters geprint en door de hele stad gehangen. En dan bedoel ik ook echt de HELE stad. Het heeft haar twee dagen geduurt maar overal in Londen hangt er wel een poster met Shelley's prachtige gezicht erop. We hebben alleen nog geen tips gekregen. Nog niks over waar Shelley zou kunnen zijn.

De voordeur slaat dicht en Alexsandra komt mijn woonkamer binnen lopen. Ze heeft een krant in haar handen. Op de achterkant staat er een plaatje van Shelley. Max heeft zijn connecties van de New York Times aan wat touwtjes laten trekken. En nu staat Shelley gratis op de achterkant van The Guardian tot dat ze gevonden wordt. Lexy gaat aan de keukentafel zitten en slaat de krant open. Ze bladert een tijdje. Ineens trekt alle kleur weg uit haar gezicht. "Connor, kom eens kijken!" zegt Alexsandra geschrokken. Ik sta op van de bank en loop vlug naar haar toe. Ze is op de bladzijde waar alle overlijdende staan vermeld. Rechts onderin de pagina staat een aankondiging van een begravenis.

Op 12 augustus 2015 is onze lieve moeder, grootmoeder, vriendin Mvr Corinna Rose Marple overleden. Dit vermelden wij met groot verdriet. Haar begravenis zal worden gehouden op 17 augustus. Kenissen van Mvr Marple zijn van harte welkom.

Onder het bericht staat het adress van de begraafplaats waar ze wordt begraven. Ik kijk Alexsandra aan en haar ogen glimmen met tranen. Ze veegt haar tranen weg met haar mouw. "Connor, ik denk dat we Shelley hebben gevonden".

Alexsandra P.O.V

Connor en ik zijn meteen vertrokken naar Mvr Marples appartenmentengebouw. Connor heeft in de auto iedereen geïnformeerd over waar we heen gaan. Shelley moet wel in Mvr Marples huis zijn. En als dat niet zo is, is de kans groot dat ze bij Noah is. Ik kan nog steeds niet geloven dat Mvr Marple overleden is. Ik was dan misschien nooit zo hecht met haar als Shelley en Noah waren. Maar ik vind het nog steeds erg. Ik kan me niet voorstellen hoe Shelley zich voelt. En ze heeft nog geen idee dat Connor haar allang heeft vergeven. "Daar zijn we dan", ik zet de motor van mijn auto uit. "Ben je er klaar voor? Ik weet niet hoe we Shelley aan gaan treffen". Connor knikt langzaam. We stappen uit. "Gebeurde dit voor ik jullie kende vaker?" vraagt Connor voorzichtig. We lopen de richting de ingang van het gebouw. Ik trek de deur open wanneer ik antwoord geef. "Shelley verdween wel eens voor een paar dagen. Maar ze kwam altijd wel weer boven water. Ze kon zich niet altijd herinneren wat ze gedaan had in die dagen. Waar ik persoonlijk maar al te blij om ben. Ik denk niet dat zij, of ik, zou willen weten wat ze in die dagen deed met Noah". Mvr Marple woont op de vierde verdieping, dus het is gelukkig niet de hoogste klim. "Ze is dus nog nooit zo lang weg geweest als nu?" vraagt Connor als we de derde verdieping bereiken. Ik schud mijn hoofd. "Nee, niet zonder iets van zich te laten horen in ieder geval. Het langst was twee en een halve dag". Op de vierde verdieping duw ik de deur naar de gallerij open met een brok in mijn keel. We gaan nooit meer Mvr Marples appartement in lopen en begroet worden met een knuffel en de geur van gebak. De deur van Mvr Marples appartement is open en we worden begroet door haar zoon. "Hi, ik wou graag mijn condolences aanbieden. Ik ben Alexsandra", ik schud zijn hand. "Gecondoleert", zegt Connor. "Ik ben Connor". "Ah ja, Shelleys vriend", zegt hij glimlachend. "Ik ben Mason". Mason schudt Connors hand. Ik zie aan Connor dat hij niet langer kan wachten met vragen. "Ik wil niet onbeleefd zijn, maar wij zijn hier voor Shelley. Is ze toevallig hier? Of weet je waar ze is?" Mason kijkt Connor een beetje verbaast aan. Hij kijkt van Connor naar mij en weer terug naar Connor. "Ze was hier vanochtend met de buurman, Noah heet hij geloof ik. Ze hebben geholpen met wat dingen uit het appartement halen. Ze zijn rond lunch vertrokken. Ik weet niet waar heen". Mason kijkt ons bezorgd aan. "Is alles goed met Shelley? Waarom trekken jullie zo wit weg?" "Het is niks. Shelleys mobiel is kapot en we kunnen haar niet bereiken. We proberen Noah wel te bellen. Bedankt voor de hulp", zeg ik snel en draai me om. Ik trek Connor aan zijn arm met me mee.

Connor P.O.V

Ik loop de woonkamer van mijn huis weer in. Iedereen heeft geduldig zitten wachten op de bank. Angel springt op van de bank wanner ze me binnen ziet lopen. "En? Was ze daar?" Haar blauwe ogen sprankelen met hoop. Die al snel verandert in teleurstelling als Alexsandra alleen de woonkamer in komt lopen. "Ze was er niet", zegt Angel en gaat weer naast Brad op de bank zitten. Hij pakt haar hand en wrijft erover. "Ze is er wel geweest", zegt Alexsandra. "Mason vertelde ons dat ze er vanochtend was. Met Noah. Ze zijn vertrokken rond lunch. En als Noah nog steeds zo is als vroeger, is de kans groot dat ze al lang en breed in een bar of club zijn", Alexsandra laat zich op de grond zakken. Haar schouders beginnen te schudden. James snelt op haar af en slaat zijn arm om haar heen. Alexsandra heeft zich zo sterk gehouden de afgelopen dagen. En ook de afgelopen anderhalve maand. Zij was hier terwijl Shelley haar lichaam aan het afbreken was. In de tussentijd heb ik mezelf lopen verdrinken in zelfmedelijden. "Het gaat onmogelijk worden om Shelley vandaag nog te vinden. Er zijn te veel plekken waar ze zou kunnen zijn", zegt Chantelle. "Onze enige kans is die begravenis. Hoe kut dat ook gaat zijn".

Die avond lig ik in bed op twitter te scrollen. Op zoek naar een teken van Shelley. Ik heb al getweet naar de fans in Londen of ze een oog open kunnen houden voor Shelley. Niemand is haar nog tegen gekomen. Alexsandra heeft me al een aantal keer gesmst dat ik moet gaan slapen. Maar ik denk niet dat ik kan slapen tot dat Shelley gevonden is. En dat ik weet dat alles goed met haar gaat. It is absolutely killing me dat ik nu niks kan doen. Ik voel me zo machteloos. Ik ben zo bang dat ze nooit meer bij me terugkomt. Wat ga ik zonder haar doen in mijn leven? Zij is mijn leven.

Alexsandra P.O.V

Het is half twee 's nachts en James ligt al een tijdje te slapen. Ik geef hem groot gelijk. Hij heeft samen met Max en Nicolas door Londen heen lopen rennen opzoek naar Shelley. We wisten dat het een onmogelijke missie was maar we moesten het proberen. Connor en ik zijn thuis gebleven. Angel, Kathy en Brad zijn naar meerdere plekken in de stad gegaan waar vaak drugs worden verkocht. Tristan en Chantelle zijn naar zoveel mogelijk pubs gegaan, maar hebben haar niet kunnen vinden. James, Max en Nicolas hadden ook geen geluk in Shelley's favoriete clubs. Ze zullen wel een andere hotspot hebben gevonden. Waar Noah meer omzet kan maken. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en stap het bed uit. James draait zich om en slaapt rustig verder. Ik loop zachtjes de trap af. Er schijnt maanlicht door de ramen de woonkamer en keuken in. Ik zet een lampje op de bijtafel aan en ga op de bank ernaast zitten. Tranen lopen langzaam over mijn gezicht. Ik proef zout op mijn lippen. Ik weet dat Connor het ook voelt. Schuld. We zijn hier allebei schuldig aan. Ik had haar meer in de gaten moet houden. Ik had er meer voor haar moeten zijn. Zoals zij er voor mij was toen ik mijn abortus kreeg. Ik ben door de situatie heen gekomen door haar steun. Ik had dat ook voor haar moeten doen toen Connor van haar weg liep. "Het spijt me Shelley. Waar je ook bent". De tranen stormen over mijn wangen. Hoe gaat dit ooit nog goed komen?  

---------------------------------

Om even bij te komen van dat lange hoofdstuk van hiervoor. Even een lekker kort hoofdstukje. 
Bedankt voor het lezen allemaal!