Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 43, 16 juni '15

Angel P.O.V

"Ik weet dat het niet helemaal mijn schuld is maar dat verandert niet dat het pijn doet", zeg ik tegen Brad, tranen terug duwend. "Angel, als ze niet ziet dat je om haar welzijn geeft dan is ze je niet waard. En vergeet niet, je hebt Channy, Shelley, Lexy, Nicolas en ons nog. Demi heeft een domme fout gemaakt om jullie vriendschap op te zeggen", stelt Brad mij gerust. Serieus ik zou niet weten wat ik zonder deze jongen zou moeten. Waarschijnlijk zou ik gek zijn geworden. Er is zoveel verlies in mijn leven geweest dat ik niet heel veel meer kan handelen. "Maar", begint Brad. "Ik moet wel zeggen dat je niet zo heel vriendelijk was tegen haar. Je had het minder bot kunnen zeggen". Ik snik. "Ik weet het, daarom heb ik er zo veel moeite mee dat ze me overal heeft geblokkeerd. Nicolas zegt dat ik haar maar even moet laten, maar hoe lang is even?" Brad kijkt met zijn lieve bruine ogen recht in de mijne, voor hoever dat gaat over Skype. "Als ze echt van je houdt en om je geeft komt ze vanzelf wel terug. Misschien is het na een week, een paar maanden, misschien duurt het zelfs wel een jaar, je moet de moed niet opgeven". Tranen springen in mijn ogen. Ik meen het hoor deze jongen. "Dank je, Brad. Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten in deze situatie". Brad wordt een beetje rood. "Eh... Dank je Angel, dat betekend veel voor me", hij glimlacht. "Ik kan er gewoon niet over uit dat ze zo boos werd over mijn woorden over haar alcohol gebruik. Het ging gewoon te ver..." Ik dwaal af, denkend aan mijn moeder. Zij ging ook aan de drank het moment dat papa overleed in het auto ongeluk. Misschien zit Demi meer met het feit dat het nu uit is met Noah dan ze in de eerste instantie liet lijken. Maar waarom sprak ze er dan niet met mij erover. En ze ging nadat ze van hem af was meteen weer rond slapen... zoals ze ook deed toen het uit ging met haar vriend van twee jaar. Oh god, ze zat er echt mee. "Angel? Gaat het?" Het is pas tot dat Brad mij bezorgd aan kijkt dat ik me realiseer dat er stille tranen over mijn wangen lopen. "Ik moet je iets vertellen, Brad. Over mijn moeder".

Mijn ouders ontmoette elkaar op de universiteit. Mijn moeder studeerde kunst geschiedenis en mijn vader studeerde psychologie. Het klikte niet meteen tussen hun twee. Ze kwamen allebei uit hele andere klimaten. Mijn vader die opgroeide met een oudere zus die aan severe depressie en bipolar disorder leed was erg lief en sensitief. Mijn moeder die uit een gezin kwam met vier oudere broers was een stuk harder. Maar ze hadden een ding gemeen, een meisje waar ze beide goed bevriend waren genaamd Madelaine. Madelaine had een hart van goud en kreeg het altijd voor elkaar om mensen die ruzie hadden het uit te praten. Overal waar ze ging waren er mensen die haar bewonderde, niet alleen voor haar schoonheid maar voor de manier hoe ze met andere om ging en hoe ze zichzelf hield. Ik heb foto's van haar gezien en ik dacht echt dat ik een engel zag. Madelaine had heldere blauwe ogen en rood haar. Ze was niet heel lang maar door haar houding zou je dat nooit echt opvallen. Ze droeg bijna altijd wit, witte rokken, jurken, broeken. Haar garderobe bestond voornamelijk uit wit. Madelaine is de reden dat mijn ouders uit eindelijk op hun eerste date gingen. En toen vier jaar na ze allemaal afstudeerde van de universiteit, trouwde mijn ouders. Madelaine was de maid of honour, natuurlijk. De foto's van de bruiloft zijn prachtig. Mijn ouder leken zo gelukkig, pas getrouwd en nog altijd even close met hun beste vriendin Madelaine. En negen maanden na de bruiloft werd ik geboren, Madelaine was benoemd tot mijn peetmoeder. Maar een paar maanden na mijn geboorte werd Madelaine ernstig ziek. De dokters begrepen niet wat het was en konden niks doen, uiteindelijk overleed Madelaine op mijn tweede verjaardag. Mijn ouders konden hun verdriet niet op. Hun beste vriendin en hun cupido was veel te vroeg overleden en had zelf nog niet eens een vriend of man. Haar ouders waren ook jong overleden dus bij de begravenis van Madelaine waren geen familie leden aanwezig. Alleen mijn ouders, ik en een paar universiteit vrienden. Na Madelaine's overleiden zijn mijn ouders naar New York verhuisd om een nieuw leven op te starten. Mijn enige herinnering van Madelaine is haar in een ziekenhuis bed met de rode kleur van haar haar vervagend. Toen ik tien was werd mijn moeder zwanger van Kathy, en natuurlijk was ik door het dolle heen toen ik er achter kwam dat ik een klein zusje zou krijgen. Maar rond het eind van mijn moeders zwangerschap kregen mijn ouders een hoop ruzie over de naam Madelaine, die mij toen niks zei omdat ik die naam niet plaatste bij de vrouw met de rode haren in het ziekenhuisbed. Uiteindelijk werd Kathy geboren en als koppig dat mijn moeder was, noemde ze haar Kathy en niet Madelaine zoals mijn vader wou. Toen ik twaalf was heeft mijn vader mij verteld over Madelaine en foto's laten zien van haar in een foto boek. Hij vertelde me dat het nu tien jaar na haar dood was en dat hij haar nog steeds miste maar dat mijn moeder er niks meer over wou horen, alsof ze een ander persoon was. De drie jaren daarna ging het weer beter met mijn ouders relatie en toen had mijn vader een fataal auto ongeluk. De eerste paar dagen na zijn overlijden leek het alsof mijn moeder het allemaal bij elkaar kon houden maar na de begravenis begon ze obsessief te drinken. Het huis rook naar alcohol en kots en het begon uit de hand te lopen. Ik bracht Kathy elk weekend naar oma om het huis schoon te maken... zodat ze onze moeder niet zo hoefde te zien. Oma haalde Kathy elke dag op uit school en dan bleef ze bij haar tot ze na het avond eten in slaap viel. Daarom heeft Kathy nachtmerries over ons oude huis. Ze werd wel eens wakker van het hartverscheurende gehuil van onze moeder en van flessen die kapot vielen. Uiteindelijk vonden oma en ik het genoeg worden en we hebben de zorgrechten van Kathy naar mij over laten schrijven. We zijn het huis uit gegaan en hier gaan wonen. Dat is nu ongeveer twee en een half jaar geleden en Kathy heeft onze moeder niet meer gezien sinds. Ik heb haar nog een keer gezien een paar maanden terug, ze was er op een of andere manier achter gekomen waar ik nu woon en ze stond ineens voor de deur. Ik moest Kathy ophalen en heb dus een taxi gebeld om haar naar huis te rijden.

Als ik klaar ben met mijn verhaal kijkt Brad me met grote ogen aan, z'n mond nog net niet openhangend. "I-ik had geen idee, Angel". Ik half glimlach. Brad is een schatje. Je kan in zijn ogen zien dat hij echt om iemand geeft, dat hij bezorgd is over iets of iemand. Ik had nooit gedacht dat ik een jongen zou ontmoeten die eerlijk kan zijn. De enige man in mijn leven die ik ooit vertrouwd heb zonder mijn vertrouwen te breken was mijn vader, maar hij is weg nu, voor al vijf jaar. En op de een of andere manier heb ik deze geweldige jongen weten te vinden die zo duidelijk om me geeft ondanks dat we elkaar niet meer hebben fysiek hebben gezien sinds maart. "Dank je voor luisteren, Brad", zeg ik en glimlach blij deze keer. "Anytime", hij glimlacht terug. En op dat moment weet ik gewoon dat ik door al deze ellende met mijn moeder en Demi heen ga komen.

---------------------

En daar ben ik weer. Het heeft even een tijdje geduurd maar ik heb weer een nieuw hoofdstuk. Demi is nu weg uit het verhaal wat ik voornamelijkst heb gedaan omdat ik niet echt veel meer deed met haar character en sws niet wist wat ik er mee moest doen. Wat vinden jullie van de big reveal over Angels moeder? En wat vinden jullie van de ontwikkelende relatie tussen Angel en Brad? Op een bepaalde manier ben ik Brads persoonlijkheid in het verhaal gaan schrijven als die van mijn vriendje, mijn rock. Ze hebben dezelfde kleur ogen :p

En ik ben toegelaten tot de opleiding Redactie Medewerker op Grafisch Lyceum Rotterdam en ik ben echt psyched! Ik ga dalijk een opleiding volgen waar ik voor mag schrijven wat echt mijn passie is sinds ik 10 ben al ofso!