Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 67, 27 augustus '15

Connor P.O.V

Shelley is eindelijk wakker! Ze is EINDELIJK wakker! De dokter heeft wel gezegd dat ze het nog even rustig aan moet doen. Ze wordt daarom voor de komende drie dagen in ieder geval nog niet ontslagen uit het ziekenhuis. Het is door de psycholoog van dit ziekenhuis ook afgeraden om al met haar over diepere dingen te praten. Zoals Mvr Marple, Noah, onze split en wat er precies is gebeurd voor ze in het ziekenhuis werd opgenomen. Maar het belangrijkste is dat ze wakker is. Eindelijk. Zelfs al zou het niet meer goed komen met onze relatie, het gaat tenminste goed komen met Shelley's gezondheid. Lexy is al naar Shelley's huis gegaan om wat kleren te halen en een schetsboek. De psycholoog gaf aan dat tekenen Shelley misschien zou helpen om het trauma van Mvr Marple's dood te verwerken. Verder is de psycholoog met de dokter en Shelley's ouders aan het overleggen of ze haar naar rehab zouden moeten sturen. Alexsandra is daar een beetje zenuwachtig over. Als Shelley naar een echte rehab gaat kan het zijn dat ze afgesloten zou worden van ons en Lexy is bang dat dat niet goed zou zijn voor Shelley. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik me erbij voor moet stellen.

Shelley draait zich weer om in het bed en opent langzaam haar ogen. "Hoi", zegt ze en glimlacht. "Hey", zeg ik. "Goed geslapen? Hoe voel je je?" Shelley knikt. "Ik voel me wel okay. Ik voel me heel helder. In mijn hoofd. Weet je wel?" Haar stem klinkt zacht en rustig en erg kwetsbaar. "Waar is Lexy?" vraagt ze wanneer ze recht op is gaan zitten. "Ze is even naar huis om wat slaap te pakken. We zijn allemaal zo opgelucht dat je weer wakker bent, dat het beter met je gaat". Shelley kijkt me met slaperige ogen aan. "Waarom ben je hier, Connor?" vraagt ze rustig. Ik slik, dat had ik niet verwacht. "Uhm, wat bedoel je?" "Nou, je weet wel. Je brak mijn hart en liet me huilend achter op mijn keukenvloer. Je wou niks meer met mij te maken hebben. Dus waarom ben je hier?" Shelley... Ik pak haar hand vast maar ze trekt hem weg. "Shelley. Je moet rusten. Ik...". Maar Shelley kapt me af. "Ik weet wat de psycholoog jullie heeft aangeraden. Jullie mogen niet met mij praten over gevoelige onderwerpen. Maar ik wil het er wel over hebben. Ik vraag het nog maar een keer, waarom ben je hier?" Uhm... Ik kijk naar de klok die boven de deur hangt. Het is half 2, Angel en Kathy kunnen hier elk moment zijn om afscheid te nemen. Ze vliegen vanavond terug naar New York. "Uhm. Okay. Shelley, toen wij op tour waren realiseerde ik mij dat ik te heftig had gereageerd. Het was je verleden en in plaats van je te steunen bij iets wat duidelijk moeilijk voor je was heb ik erop getrapt. En ik voelde mij daar zo schuldig over. Ik miste je zoveel. Dus toen wij terugkwamen van tour probeerde ik contact met je te zoeken maar je was nergens te vinden. E-en toen hoorde we dat je in het ziekenhuis lag met een drugsoverdosis...". Mijn stem blijft steken in mijn keel en de tranen branden achter mijn ogen. "I-ik was zo bang dat ik je voor altijd kwijt zou raken". Shelley rijkt haar hand uit naar mijn gezicht en veegt een traan van mijn wang. Ze kijkt naar me met die grote, bruine ogen van haar. Ze ziet er verbaasd, opgelucht en bezorgd uit. Maar ook een beetje blij? "Connor", zegt ze zacht. Maar dan vliegt de deur open. Angel en Kathy komen de ziekenhuiskamer in en Shelley trekt haar hand terug. "Oh mooi, je bent wakker", zegt Kathy opgewekt. "Ik was al bang dat ik een slapende Shelley moest knuffelen en dat was niet leuk geweest". Shelley lacht. Kathy loopt naar Shelley toe en slaat haar korte armpjes om haar heen. "Hoe voel je je?" vraagt Angel die aan het eind van het bed staat. "Beter dan de eerste paar keer dat ik wakker werd", antwoord Shelley wanneer ze Kathy loslaat. "Jullie gaan weer terug naar New York?" Angel knikt. "School begint binnenkort weer voor Kathy en onze visums lopen ook binnenkort af." "Maar we komen nog wel een keer terug", zegt Kathy opgewekt". "Vooral nu Angel en Brad samen zijn". Kathy straalt. "Heb je er zin in om weer naar huis te gaan?" vraag ik. Kathy knikt. "Ja, ik mis oma en Channy en Nico". "Ja, we hebben oma al heel lang niet meer gezien. Laten we haar meteen bezoeken als we van onze jetlag af zijn", zegt Angel. "Goed, het is tijd voor ons om te gaan". Angel loopt naar Shelley's bed en geeft haar een snelle knuffel. "Beterschap", zegt ze. "En tot snel".