Meet The Vamps (Dutch) DISCONTINUED

Chapter 40, 29 Mei '15

Alexsandra P.O.V

"Just relax. Alles komt nu helemaal goed", zegt Shelley en wrijft over mijn rug. We zitten in de wachtkamer van de abortuskliniek. Shelley heeft me meteen een afspraak laten maken het moment dat ik haar belde die ene dag omdat de wachtrijen heel lang zijn. Ik kijk naar mijn handen die in mijn schoot liggen, ze trillen van de zenuwen en hebben wat van hun kleur verloren. Naam na naam wordt geroepen en elke keer wordt ik nerveuser. Een abortus is toch wel een violatie van het lichaam. Ga ik die hormonen die er na gaan komen aan kunnen? Een zuster komt uit een kamer en roept de volgende naam om. "Alexsandra Martina". Mijn adem stokt heel even in mijn keel. Okay daar gaan we dan. "Je gaat met me mee naar binnen toch?" vraag ik nerveus aan Shelley. Ze knikt bemoedigend. "Ik ben bij je, every step of the way, daar zijn we toch beste vriendinnen voor", ze glimlacht lief en ik voel me zelf een beetje kalmeren. Ik sta op en Shelley volgt me naar de zuster. "Wie van jullie twee is Miss Martina?" vraagt ze vriendelijk. "Dat ben ik", zeg ik nauwelijks hoorbaar. "Okay, Volgt u mij maar", zegt ze en draait zich om en lijdt ons naar kantoortje. Ze opent de deur voor ons. Een man die achter een bureau zat te typen staat op en schud onze handen. "Dokter Henry Brown. Ga zitten". Dokter Brown is een lange man in midden veertig met bruin haar met grijze plekken. "Ik ga je door de procedure lopen van de abortus, daarna heb je nog 12 dagen de tijd om van gedachten te veranderen". Ik knik. "Okay, we gaan eerst even kijken hoe lang je nu precies al zwanger bent zodat we kunnen beslissen hoe we de procedure gaan uitvoeren. Zou u voor mij op deze stoel kunnen gaan liggen?"

Brad P.O.V

"...En Connor denkt dus dat Shelley iets van hem achterhoud?" vraagt Angel. Ik knik. "Ja, toen we terug kwamen uit Europa hadden ze een heel raar telefoon gesprek over waarom Connor niet kon langskomen. En sindsdien zit Connor te denken dat er iets is dat ze hem niet verteld". "Maar toen jullie terug kwamen uit Europa was Shelley ook net terug uit New York, ze had waarschijnlijk nog last van jet-lack", zegt Angel logisch. "Ja dat zei ik ook al tegen Connor en hij zei inderdaad dat Shelley dat ook zei maar toch vertrouwd hij het niet", ik zucht. "Mannen, moeilijke wezens", zegt Angel glimlachend. "Hey!" zeg ik grijnzend. "Niet jij, gewoon mannen in het algemeen. Wat zijn Tris, Con en James aan het doen terwijl jij met mij zit te skypen?" "Tris, geen idee, zal wel ergens hier rond lopen. James en Connor zijn naar de bioscoop", antwoord ik. "Hoezo?" "Oh ik hoorde van Shelley dat zij en Lexy een girls day out hadden dus vroeg me af wat de jongens dan aan het doen waren. James heeft Con zeker meegenomen naar de bios voor afleiding?" Ik knik, "Yep". "Hoe gaat het daar verder?" vraag ik. "Nou Chantelle woont nog steeds hier, wat wel gezellig is though. Haar beste vriend, Max, is hier nogal vaak over de vloer en dan hebben ze het over 'hot bums' en dan vraagt Kathy steeds waarom ze het over warme broodjes hebben en dan schieten ze in de lach dus het is allemaal heel gezellig hier." Ik lach. "En hoe is het met Kathy nu je haar zo noemt? Ze zei wat rare dingen over jullie moeder met haar verjaardag". "Oh dat, ja Kathy heeft er een beetje moeite mee dat onze moeder niet zo veel bij ons is, maar dat heeft te maken met haar werk, ze reist veel". Kijk, die uitleg klinkt een stuk logischer dan dat Angel randomly zei dat ze uit huis gingen. Maar toch knaagt er iets aan me. Er is iets wat ze me niet verteld. "Okay, gelukkig, ik begon als bezorgd te worden". "Nergens voor nodig", zegt ze glimlachend. Iemand op de achtergrond roept Angel's naam. "Oh Chantelle roept, we moeten naar werk. Bye bye Bradley", ze grijnst. Ze gaat echt nooit ophouden om me bij mijn volledige naam te noemen. "Bye Angel, werk ze". "Thanks", zegt ze en ze blaast een kusje naar me voor ze de skype verbinding verbreekt.

Shelley P.O.V

"Dank u wel, dokter Brown", zegt Alexsandra en we schudden de dokter's hand. "Tot ziens en een fijne dag nog", zegt dokter Brown. "Dank u wel", we lopen het kantoor uit. Alexsandra is precies zes en een halve week zwanger, wat betekend dat ze de baby, als je het al zo kan noemen, kan laten weg halen, gelukkig. "Kunnen we wat leuks gaan doen nu?" vraagt Alexsandra terwijl we door de gangen lopen van de abortuskliniek. "Natuurlijk. Zullen we naar mijn huis gaan? Ik heb nog wat koekjes deeg liggen, dan kan je je legendarische koekjes maken". Lexy's gezicht licht op. Bakken is haar passie geweest sinds ze twaalf jaar was. Dus natuurlijk heeft ze het haar werk gemaakt. "Ja, dank je, Shelley", zegt ze en knuffelt me. We lopen in stilte maar met een glimlach op onze gezichten naar de parkeergarage waar mijn auto staat geparkeerd. "Ik voel me zo opgelucht dat alles nu gewoon goed gaat komen en James van niks weet", zegt Lexy blij. We lopen de laatste paar treden af en we lopen de parkeergarage in. Van een afstand zie ik iemand tegen mijn auto aan leunen. Lexy ziet het dus ook want ze vraagt, "Is dat niet jouw auto?" Ik knik. Hoe dichterbij we bij mijn auto, en dus de mysterieuze persoon komen, hoe langzamer we gaan lopen. Wanneer we bij de auto komen draait de persoon zich om. Ik herken hem in een fractie van een seconde. "Wat doe je hier?"