De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 1 - Hoofdstuk 14

Het is twee jaar later en het gezin Fitzgerald telt inmiddels vijf koppen. Naast Cees, Oliva en dochterlief Joséphine, is het gezin gezegend met een tweeling, Lennard Johannes Cornelis en Olivier (door Cees op z'n Nederlands uitgesproken, door zijn moeder op z'n Frans uitgesproken) Cornelis Johannes Fitzgerald.

Toen Olivia en Cees erachter kwamen dat ze twee kinderen tegelijk zouden krijgen, waren hun reacties wisselend. Olivia was dolenthousiast en kon niet wachten om de twee jongens (of meisjes, want ze wisten wel dat de tweeling eeneiig was) in de armen te nemen.

Cees, daarentegen, zag een gezinsleven van vijf niet zo zitten. De drukte, de ongebalanceerde aandacht, de twee baby's die je tegelijkertijd moest verzorgen... Wetende dat hij geen keus had, sloot hij echter snel vrede met de komst van de twee kindjes, met toch wel een beetje enthousiasme.

De twee mannetjes Lennard en Olivier leken enorm op elkaar. De eerste was de oudste (al scheelde het slechts een paar minuten) en gedroeg zich ook zo en beschermde zijn broertje zo goed hij kon. Beide jongens hadden een mooie, lichtbruine "coupe" haar, kaarsrechte neuzen, sproetjes, en lichtgroene ogen, die ze van oma Adelheid hadden geërfd en die daar apetrots op was.

Claude en Eloise hadden intussen ook hun kind gekregen, zij het twee jaar eerder. Hun zoon, Claude Pierre Guillaume D'Arnaud (spreek uit: Clood) had hun kinderwens volledig vervuld en dus hebben Pierre en Eloise verder geen kinderen gekregen, volledig verzadigd met hun zoon. Het gezin D'Arnaud bezocht de Fitzgeralds vaak, en voornamelijk Lennard en Claude werden heel close.

Olivia vond het zijn van het gezinshoofd heerlijk. Ze kon al haar tijd op de kinderen storten en was ook aanwezig bij alle kleine doorbraken als de eerste stapjes, tanden, voor het eerst lachen en hun eerste woordjes.

Cees vond zijn rol als werkende vader ook heerlijk. Zo hoefde hij niet de hele dag omringd te zijn door kopieën van zichzelf (want zijn kinderen leken erger op hem dan hij gehoopt had) en kon hij genoeg tijd voor zichzelf nemen tijdens de eenzame uren in zijn rijk ingerichte kantoor.

Op een dag, terwijl Lennard en Olivier elkaar in de spiegel nauwlettend bekeken, waren Pierre en Eloise er ook. Deze keer echter niet om gezellig de kinderen met elkaar te laten spelen, maar om nieuws te brengen. Toen Olivia de deur opendeed, zag ze het al aan haar broers gezicht.

"Qu'est-de qu' il y a?" vroeg ze, haar toon bezorgd. Pierre had een uitgestreken gezicht - niets voor hem. Zijn blik was altijd lachend of er stond minstens een kleine grijns op zijn gezicht.

"Kom binnen," zei Cees gebarend en hij stapte opzij om de D'Arnauds binnen te laten. Ze stonden immers helemaal natgeregend en zonder de kinderen op de drempel.

Zwijgend en met samengeknepen lippen tikten Eloise hakken door de betegelde vloer van de hal. In stilte namen de vier volwassenen plaats in de zitkamer, waar Lennard een tekening zat te maken.

"Len," zei Olivia op een toon die moeders vaak gebruiken tegen kleine kinderen. "Kan je ergens anders gaan kleuren, liefje?"

Lennard, soms ook wel Lenny of Len genoemd, stond meteen gehoorzaam op en liet voordat hij weg schuifelde zijn tekening zien aan Pierre, die bewonderend "C'est tres beau" zei. Lennard glimlachte en verdween. Zijn broertje Olivier stond in de deuropening met grote ogen naar hem te kijken.

Toen de mannetjes de deur achter zich dicht hadden gedaan, zei Cees meteen: "Nou, waarom zitten we hier?" Hij stelde de vraag in het Nederlands, omdat hij na een halfjaar (ongeveer rond de tijd dat Pierre toegaf prima Nederlands te spreken) al had opgegeven zinnen in de taal die hij zo bewonderde te maken.

"Het... gaat om onze vader, Olivia," zei Pierre, die de blikken van zijn zus ontweek. Hij staarde recht naar zijn mooi gelakte schoenen. De rest had het Nederlands als voertaal aangenomen, zij het met enige weerstand van voornamelijk Eloise die pas een jaar of vijf in Nederland woonde.

"W-wat is er met hem?" vroeg Olivia met bevende stem.

"Hij is heel erg ziek, en de dokter geeft hem nog een week, als hij geluk heeft." Pierre was niet voorzichtig met het brengen van informatie, wat hem ergens ook weer sierde.

Olivia zakte zo'n beetje ineen en sloeg haar handen voor de ogen. Cees sloeg een arm om haar heen en aaide haar over haar bol. "Je dois aller à-bas!" zei ze en Pierre knikte. Hij hielp zijn zus overeind en maakte aanstalten om weer te vertrekken. Het was alsof het brengen van dit - vreselijke - nieuws slechts het middel was om Olivia op te halen, wat natuurlijk niet zo was.

"Ik moet gaan," zei ze tegen Cees. Deze stond op, omhelsde haar en drukte een kus op haar wang - niet op de mond, want daar deed hij niet aan.

En in een mum van tijd waren ze weg. Olivia, Pierre en Eloise. Cees bleef alleen in de woonkamer achter. Hij moest op de kinderen letten, waar hij tegen op zag, maar wilde ook weten hoe het met Guillaume - en Olivia - ging. Helaas zou hij dat pas te weten komen als het al te laat was.

~

Guillaume D'Arnaud overleed op 78-jarige leeftijd, op 25 november. Olivia was er maandenlang kapot van, al was het niet het enige verlies dat Olivia en Cees te verwerken kregen. Jan-Cornelis Fitzgerald stierf namelijk op dezelfde dag, en, om de dingen nog gekker te maken, ook rond dezelfde tijd.

Zo verloren Cees en Olivia allebei hun vader. Olivia, die een goede band had met de hare, kwam er maar nauwelijks overheen. Elke dag brandde ze een kaarsje naast de foto die nu op de bijzettafel in de zitkamer stond.

Cees, die nooit echt close met zijn vader was geweest, kwam er vrij gauw overheen. In het begin voelde hij wel een onverklaarbare leegte in zijn hart brandden, maar die werd al gauw opgevuld toen Joséphine hem een tekening die ze gemaakt had liet zien.

Toch waren de sterfgevallen van Guillaume D'Arnaud en Jan-Cornelis Fitzgerald niet de enige verliezen die de familie te verwerken kreeg.  Omstreeks dezelfde tijd verdween Geneviève D'Arnaud-Kerangal van de aardbodem. Later dook ze op in haar geboortedorp in Frankrijk, waar ze bij haar zus was ingetrokken. De geboren Française had zich nooit thuis gevoeld in het koude Nederland, en besloot haar laatste jaren door te brengen in haar geboorteland.

En zo begon er een cyclus bij de familie Fitzgerald die zich nog een aantal maal zou herhalen. Telkens als er twee mannen overleden, besloot één van de vrouwen haar biezen te pakken. In het begin kon de familie dat gedrag nog goedpraten door te glimlachen en het weg te wuiven, maar de latere generaties werden met de nek aangekeken, iets wat zou bijdragen aan het verval van de familie.

Vergeef me mijn Frans alsjeblieft 🙏🏻