De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3 - Hoodstuk 12

Het is enkele jaren later. Sebastiaan en Alexander 'studeren' nog steeds, en Lexia ook. Toch konden ze hun geheime zaakjes niet heel veel langer verborgen houden. Ze waren bekleedden nu immers één van de hoogste posities in de drugswereld van Dmitrovski. Lexia zat in haar laatste studiejaar en Bas en Alex deden zogenaamd hun tweede master, wat verklaard waarom ze nog steeds op de universiteit zouden zitten. 

"Gasten, ik weet dat jullie drugs handelen," zei Lexia op een dag plompverloren tijdens het eten. Bas had wat oude pasta opgewarmd en Lexia had wat groente gesneden voor de saus, want meer geld voor eten hadden ze niet. Het was een echt studentenmaaltje. 

"W-wat?" acteerde Alex, maar hij was een slechte leugenaar. Lexia glimlachte om zijn geschokte gezicht dat identiek was aan dat van Sebastiaan. Als die laatste niet in een rolstoel had gezeten, had ze de jongens niet uit elkaar kunnen houden. 

"No big deal," zei Lexia, die geen idee had hoe diep de jongens in de problemen zaten. "Iedereen heeft wel eens iets gedaan dat niet helemaal pluis is. No worries." 

"Hoe weet je dat?" zei Sebastiaan. Hij had net een hap willen nemen en hield zijn vork vlakbij zijn mond, maar leek deze toen totaal vergeten te zijn. In zijn ogen blonk schaamte, maar Lexia lachte alleen maar.

"Gasten," zei ze. "Jullie weten toch dat ik criminologie studeer, hè? Dan weet je dat soort dingen gewoon." 

Alex en Bas zouden hun nichtje natuurlijk nooit vertellen dat ze dat een beetje vergeten waren, en ze zouden haar ook nooit vertellen dat ze haar dankbaar waren voor het niet doorvertellen van hun leugens aan hun ouders en oom Olivier. 

Na het middageten zeiden Alex en Bas dat ze gauw weg moesten - drugszaakjes, zeiden ze. Lexia gebaarde dat ze moesten gaan, hen niet vertellende dat ze van plan was ze te volgen. Ze moest een opdracht schrijven over een recent begane misdaad en er bewijs voor leveren - en ze had dankzij haar neven een prachtige kans in de schoot geworpen gekregen. 

Ze achtervolgde haar neven door de koude dag, de wind waaiend door haar haren. Ze had zich vermomd met een dikke sjaal, maar was vergeten haar hakschoenen om te wisselen voor gympen, waardoor ze overal waar ze ging een tikkend geluid achterliet. 

De jongens praatten nauwelijk onderweg naar hun baantje. Ze hadden die route al zo vaak bewandeld dat er niets bijzonders op te merken viel. Ze werden volledig één met de omgeving - geen enkele buurtbewoner keek raar van ze op. Ze glipten door de garagedeur de loods in en ontmoetten Dmitrovski in het duister. Lexia wist nog net onder de dichtvallende deur heen te kruipen, muisstil. Ze hield haar adem in terwijl ze langzaam haar schoenen uittrok om met nog minder geluid verder te gaan. Er bekroop haar een gevoel dat er niet pluis was, maar wat kon ze niet zeggen. 

Misschien was het de tergend langzaam voortkruipende tijd, misschien was het haar hart dat telkens een slag oversloeg van angst, misschien was het de spanning over de serieusheid van de situatie. Toen ze in de schaduwen van de omgeving iemand zag lopen, schoot ze snel achter een dikke oude zuil in het midden van de ruimte. 

Alex en Bas praatten ondertussen met Dmitrovski. Alle drie de heren hadden geen idee dat de situatie over twee minuten zeer kritiek zou zijn - zo kritiek zelfs dat menigeen in gillen uitbarstte, de ander snikte en de laatste niet wist wat hij deed. Maar daar zijn we nog niet. 

"Oleksander," zei hij tegen Alex, en hij sprak zijn naam op zijn Russisch uit. "Sebastiaan." 

"Dmitrovski," zeiden de jongens in koor. Ze hielden vlak voor de imposante Rus halt. Sebastiaan keek omhoog naar de man die een sigaar precies ter hoogte van zijn gezicht hield. Hij lachte zijn gele tanden bloot en gebaarde naar Alexander dat hij kon plaatsnemen op de oude stoel van gescheurd leer. Er hing weinig licht in de kamer. Dmitrovski plofte neer op de stoel aan de andere kant, tegenover die van Alexander. Enkel een bureau stond tussen de twee mannen in. Zijn gouden kettingen rinkelden.