De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 1 - Hoofdstuk 6

Ondanks dat Cees en Olivia onderlinge problemen hadden, ging het huwelijk gewoon door. De familieer ging immers boven eigen belang.

De bruiloft was een hele gebeurtenis. Adelheid was het meesterbrein achter de bijna angstaanjagende synchronisatie van de obers, het perfecte, weinige eten en de lijzige, saaie barokmuziek.

Jan-Cornelis had wat vrienden uit het leger opgetrommeld om te salueren en om in een rij te gaan staan waar Olivia en Cees dan doorheen moesten lopen. Guillaume D'Arnaud had 90% van de gasten uitgenodigd, waarvan de helft uit Frankrijk kwam en geen woord Nederlands sprak. Zo kwam het dat Cees, op zijn eigen bruiloft notabele, bijna niemand kende.

Olivia zag er werkelijk beeldig uit. Haar moeder Geneviève had eerst niet ingestemd met haar jurk, omdat die volgens haar "te bloot" was, maar toen ze haar dochter zag in de trouwjurk die ze deels zelf had gemaakt, was ze verkocht.

Hij had een parelmoeren kleur en zwierde speels over de grond. De sleep was langs maar ook niet overdreven lang, en eet waren geen mensen nodig om hem op te tillen. Hij had lange, kanten mauwtjes die bij de polsen schuin waren afgesneden. De buste was hoog en kwam tot aan de nek. De zijkanten waren hier en daar bij de naad versierd met parels. Als je ermee liep, werden deze tegen elkaar aan geslingerd waardoor je een tiktiktik geluid veroorzaakte.

"Magnifiek!" zei Geneviève. Haar Franse accent was nog nooit zo hevig geweest. Altijd als ze oprecht over iets praatte of emotioneel werd, kwam haar moedertaal weer naar boven. Ook bij Olivia. Ze keek apetrots naar haar dochter die wat onwennig voor de spiegel stond te draaien, en zichzelf vanuit alle hoeken bekeek.

"Ben je niet blij?" vroeg ze aan haar dochter na het zien van haar teneergeslagen gezichtsuitdrukking.

"Jawel, jawel," antwoordde Olivia vlug. "Ik weet gewoon niet of ik er wel klaar voor ben, moeder."

Geneviève zuchtte diep en geïrriteerd. Ze hadden dit gesprek de afgelopen dagen wel twintig keer gevoerd. "Olivia... hoe vaak moet ik het nou nog zeggen? Je went heus wel aan het getrouwde leven! 

"Maar..." probeerde ze nog tegen te stribbelen. Het was tevergeefs, haar moeder luisterde niet naar de smeekbeden van haar dochter. Ze had immers gelijk. Toch?

Tegelijkertijd, in een aangrenzende kamer, werd er een gelijksoortig gesprek gevoerd tussen Cees en Adelheid. De laatste had haar zoon in pak gehesen en zijn corsage in orde gemaakt met haar behendige vingers die ze normaal alleen aan haken vuilmaakte. Nu was ze bezig zijn haar te kammen, iets dat ze voor het laatst had gedaan toen Cees nog een jochie was.

"Moeder... is Olivia de ware?" vroeg haar zoon opeens. Zijn ogen stonden afwezig, en hij staarde melancholisch naar de met een afschuwelijk behang behangen muur. Hetwas een zware vraag met veel emotionele lading en een verkapte smeekbede. Adelheid merkte die echter niet op, en ging stug door met het kammen van haar zoons haar. Ze slikte een opkomende, diepzinnige uitspraak weg, en zei: "Cees... Dit gesprek hebben we al minstens duizend keer gevoerd!" Haar toon was scherp en het klonk als een uithaal. Toch liet Cees zich niet uit het veld slaan, iets wat normaal gesproken wel gebeurde.

"Maar ik moet wel met haar trouwen, moeder! Dat is niet niks..." 

"Ik ben toch ook met je vader getrouwd. Zo erg kan het nooit zijn." Na die uitspraak, die vervuld was van opgekropt sentiment (maar dat komt later nog wel), dulde Adelheid geen enkel woord tegenspraak meer, en dus hield Cees boos zijn mond. Na een paar minuten, toen er geen enkele plooi in zijn pak meer rechtgestreken hoefde te worden en zijn haar niet meer gekamd hoefde te worden, stonden de twee zwijgend op. 

"Het is bijna tijd, denk ik," zei Cees, die een gebaar maakte alsof hij op zijn horloge wilde kijken, alleen vond hij zijn kale pols. Zijn horloge lag nog thuis. Hij was hem vergeten. 

Adelheid knikte. "Ja," zei ze. "Ik ga de gasten maar naar hun plek brengen. Je vader komt zo nog even." 

"Goed," zei Cees, die geen passend antwoord kon geven of bedenken. "Dan... zie ik je zo?" zijn toon was vragend, al was dat helemaal niet nodig. 

Adelheid knikte en liep de kamer uit. Het getik van haar hakken was nog lang hoorbaar in de gang, net zoals haar diepe rokersademhaling. Zij wist alleen niet dat alle gasten in een waardig zwijgen vervielen toen ze de trap afdaalde om iedereen naar hun plaats te begeleiden. Dit karweitje klaarde ze binnen een paar wonderbaarlijke minuten. Toen ze klaar was, durfde niemand nog een vin te verroeren. 

Ze liep de trap weer op en opende de deur waarachter haar zoon wachtte. Ze vond hem pratend met zijn vader, en ze glimlachte zwakjes toen de twee haar binnenkomst opmerkte. 

"Klaar?" vroeg ze, in haar handtas rommelend. "Want dan ga ik dat hiernaast even melden." 

"Ook als ik niet klaar zou zijn zouden we nu doorgaan," antwoordde Cees lichtelijk gepikeerd. Hij was niet in zo'n goed humeur, ongeacht dat het vandaag zijn (gedwongen) trouwdag was. 

De andere kamer was angstaanjagend gesynchroniseerd met het tempo van Cees en zijn ouders. Net toen Adelheid met haar beringde hand op de deur klopte, vroeg Geneviève aan haar dochter of ze klaar was om te trouwen. Olivia aarzelde met antwoord geven, want er was geen juist antwoord. Adelheids aankloppen was zowel een zegen als een vloek. 

"Oui," zei Geneviève, en Adelheid kwam binnen. Toen haar ogen op Olivia bleven rustten, legde ze haar hand op haar hart en riep ze: "Oh, Olivia! Je bent prachtig."

"Dankuwel, mevrouw Fitzgerald." 

"Fitzgerald-van Acht, maar goed," verbeterde Adelheid, die het niet pikte als ze alleen bij de (vervloekte) achternaam van haar echtgenoot werd genoemd, alsof ze wist wat voor verdoemenis die naam met zich meedroeg. 

"Ben je er klaar voor? De gasten wachten." Adelheid gebaarde naar de deur, waardoor ze Olivia eigenlijk geen vrijheid meer toestond om te antwoorden wat ze wilde. Haar lot (en dat van haar zoon) werd bezegeld door die woorden. 

"Ik denk het. Hoe kan je weten of je er klaar voor bent?" 

"Dat kan je niet," zei Geneviève, en Adelheid knikte om de juistheid van die opmerking. De drie vrouwen liepen de deur uit en Adelheid sprintte naar de deur waar Cees achter wachtte om er zeker van te zijn dat hij geen glimp van Olivia zou opvangen - dat zou immers ongeluk betekenen. 

De bruiloft verliep zonder complicaties, en zou een sprookjesbruiloft zijn geweest als hij niet gedwongen was geweest. Op deze dag, 23 april 1982 trouwden de twee matriarchen van dit verhaal met elkaar. Een dag die door de latere generaties Fitzgeralds het einde van de goede tijden werd genoemd.