De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 2 - Hoofdstuk 8

Ondanks Adelheids langzaam maar zeker afnemende invloed, hield ze een vinger in de pap bij de voorbereiding op de bruiloft. Over ieder detail had ze wel iets te zeggen, en geen bloem werd geplaatst zonder haar toestemming.

Olivia vond Adelheids invloed op haar dochters bruiloft bloedirritant, maar Joséphine zelf vond het eigenlijk wel fijn. Diederik liet zijn voorkeuren (als hij die al had) nauwelijks blijken en had slechts enkele woordje over voor de kunst op de locatie: veel en divers.

Joséphine zag door de bomen het bos niet meer in termen van voorbereiding. Adelheid overspoelde haar met meningen over bloemen, servetten, ornamenten, jurken en schoenenkeuzes. De arme meid vond het eigenlijk wel prima toen haar oma overging in helemaal niet meer naar haar mening vragen en alle keuzes zelf maakte. Oud of niet, smaak had Adelheid Fitzgerald-van Acht wel.

De grote dag van het passen van de jurk was aangebroken. Olivia liep de hele dag opgewonden door het huis als een jonge hond, en Joséphine las zich een ongeluk in de meest uiteenlopende modetijdschriften over alle mogelijke soorten en maten trouwjurken.

Toen de klok elf uur sloeg, hield Olivia het niet meer. De afspraak in de boetiek was pas om twaalf uur (en het was slechts een halfuurtje rijden), maar toch duwde ze haar dochter de auto in. "Maar oma dan?" stamelde deze nog, maar Olivia, die het helemaal gehad had met haar schoonmoeder, zei haar dat het allemaal goed zou komen.

Toen ze reden vroeg Joséphine opnieuw: "Maar oma dan? Moeten we niet op haar wachten?"

Olivia zuchtte en trommelde met haar vingers op het stuur. "Jo, ik ben een beetje klaar met oma. Ze bepaald zelfs de allerkleinste details en ik word er 'elemaal gek van! Ik heb geen zin dat jij daar straks in een jurk staat waar jij je goed in voelt en dat zij die dan afkeurt omdat 'ij niet in 'aar visie past, oké?"

"Oké," zei Joséphine, die een traantje in haar ooghoek voelde opkomen, en ze veegde deze gauw weg. Ze wist niet of het kwam door de beschermende woorden van haar moeder, de stress of een combinatie van beide.

De rest van de rit verliep in stilte.

"Wat voor 'n jurk wil je hebbe'?" vroeg de medewerkster met een volksaccent. Olivia scheen zich daar aan te ergeren, ze rolde namelijk iedere keer als de vrouw praatte met haar ogen terwijl zij óók een accent had. Pot verwijt de ketel, dacht Joséphine.

"Ik weet het niet zo goed. Ik bedoel, er is zo veel keus." Joséphine kreeg een wat verdwaalde blik in haar ogen en bekeek enkele jurken. Met haar hand voelde ze de stof, maar daar werd ze al helemaal niet wijzer van.

De vrouw pakte haar bij de hand en nam haar mee naar enkele paspoppen die mooie, lange jurken droegen. Olivia volgde op de voet.

"Kijk," begon de vrouw, "Dit is één van onze meest gekochte jurke'. Vin' je die mooi?"

Joséphine bekeek de jurk. Hij had een lichte, roomwitte kleur en was aan de sleep bezet met glimmende steentjes. De stof voelde zacht aan als je hem aanraakte en de mouwen waren lang en breed, waardoor de jurk ook wel iets weghad van een nachtjapon.

"Ik vind hem prachtig," zei Joséphine. Ze dacht aan haar moeders trouwjurk van jaren geleden, die ze ook zo mooi vond. Olivia had haar echter verboden deze aan te trekken, in verband met het goed conserveren van deze jurk.

"Dan gaan we 'm passe'," zei de medewerkster en ze gebaarde dat Joséphine en Olivia eventjes moesten wachten terwijl zij naar het magazijn liep om de juiste maat op te halen. De vrouw, Linda genaamd, had een ongekende vaardigheid in het raden van iemands maat zonder er naar te hoeven vragen.

Een minuut later kwam ze terug, met jurk, en ze begeleidde Joséphine in het pashokje bij het aantrekken van het gevaarte, terwijl Olivia ongeduldig wachtte tot ze haar dochter kon aanschouwen.

De stof, zijdezacht, maakte een vrolijk geluidje als je probeerde te lopen. Waarschijnlijk kwam dat door de steentjes bij de sleep, die dan ongeremd tegen elkaar aantikten. De mouwen waren iets te lang, maar Linda vertelde Joséphine dat de zich daar geen zorgen over hoefde te maken want die kon ze gemakkelijk inkorten.

Toen zweefde ze haast het pashokje uit, om zichzelf aan een smachtende Olivia te tonen. Deze begon direct te klappen en joelen. "Echt magnifique, liefje. Prachtig!" Haar dochter draaide een paar rondjes en bekeek zichzelf in de spiegel. Ze zag er werkelijk schitterend uit. De kleur complementeerde mooi met haar huid en liet haar ogen echt spreken.

Joséphine glimlachte van oor tot oor. Tevreden verdween ze weer het pashokje in om de jurk uit te trekken terwijl Linda en Olivia tussen de honderden jurken zochten naar nog een paar mogelijke kandidaten. Ze gaven ze aan Joséphine aan, die ze met behulp van Linda paste.

Ze stonden haar allemaal wel goed, stuk voor stuk. Er was een lichtgrijze met een lange sleep en hemdsmouwen, eentje met een rok die zo groot was als een huis, en eentje die van onder tot boven bezet was met glinsterende, witte, grijze en zwarte steentjes. Toch gaf geen van alle haar de magische gloed van de eerste, en dus was de keuze snel gemaakt.

De prijs maakte niet uit. Olivia en Linda liepen naar de balie om af te rekenen, en Joséphine bekeek zichzelf nog eens goed in de spiegel. Ze dacht na over de make-up die ze graag bij de bruiloft wilde dragen, en creëerde in haar hoofd een look die prachtig complementeerde met de jurk.

Niet veel later kwam Olivia terug, met Linda, maar zonder jurk.

"Waar-" begon Joséphine, maar Olivia gaf al antwoord voordat deze haar vraag kon stellen.

"Linda gaat de mouwen nog een klein beetje verkorten en er een bijpassende sluier bij zoeken. Het komt helemaal goed."

Linda glimlachte en omhelsde eerst Joséphine en vervolgens Olivia. "Ik bel jullie wel als 'ie klaar is. Dan kan je 'm ophale', oké?"

"Oké," zei Joséphine dolgelukkig. Olivia glimlachte ook.

"Hoe heet de man waarmee je gaat trouwe'?"

"Diederik." De naam klonk opeens romantisch toen Joséphine hem zei.

"Diederik boft maar met zo'n mooie meid," zei Linda, terwijl ze de twee van oor tot oor glimlachende vrouwen uitliet. Een dag later viel er een uitnodiging voor de bruiloft op haar deurmat.