De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3 - Hoofdstuk 13

Dmitrovski leefde nog - en werd direct afgevoerd. Hij lachte nog een beetje na, alsof alles wat er gebeurd was onzettend grappig voor hem was. Later, in de rechtszaal, werd hij veroordeeld tot een lange, lange celstraf, en ook toen lachte hij. Misschien was het zijn manier om zijn emoties te verbergen, of misschien vond hij het gewoon écht grappig. 

In de ruimte hadden de ambulancemedewerkers en de politie drie jonge mensen gevonden, en ze lagen allemaal op grond. Sebastiaan lag naast zijn rolstoel, die door de kamer leek te zijn gesmeten omdat er overal deukjes en barstjes in zaten. 

Alexander zat volledig onder het bloed. Over zijn voorhoofd liep een straaltje over zijn gezicht, vanaf de plek waar hij door Dmitrovski geraakt was met de pijp. In zijn borst, precies op de plek van zijn hart, zat een diepe, rode schotwond. Gelukkig voor hem was hij in één keer dood geweest. Op zijn gezicht stond een geschokte uitdrukking, maar geen angstige. Een van de paramedici knielde naast hem neer en sloot zijn ogen liefdevol met de vinger. 

Niet zo ver naast hem lag Sebastiaan. Hij was minder bebloed en niet geslagen met de pijp, maar ook hij had een kogel dwars door zijn hart gekregen, op precies dezelfde plaats. Toch was hij met een ander wapen neergeschoten. Zijn ogen waren echter al dicht, alsof hij zijn eigen dood niet had willen zien. De hand van Sebastiaan lag dicht naast die van Alexander, alsof hij zijn hand had willen pakken maar daar niet helemaal in geslaagd was. 

Iets verderop, achter een zuil, lag Lexia. Op haar hoofd zat een grote bult en haar arm bloedde als een rund, maar verder was ze ongedeerd. Ze trilde als een rietje, huilde, kon moeilijk ademen en verkeerde in shocktoestand. Langzaam en onder begeleiding werd ze de kamer uit geleid. Onderweg naar de uitgang zag ze nog net de lichamen van haar neven, op de grond, naast elkaar. Toen ze dat zag begon ze alleen nog maar verder te huilen. 

Een ambulancebroeder drapeerde een foliedeken om haar schouders om haar wat warmer te maken, want ze leek wel van ijs. Een ander verzorgde haar gewonde arm. Een agente drukte een kop thee in haar hand en stelde wat vragen. Ze wist ook wel dat dat geen zin had - Lexia kon nauwelijks haar eigen naam zeggen, maar nu was de herinnering nog het verst, nu had het brein deze nog niet kunnen reduceren tot iets minder gruwelijks, en dus probeerde de agente het toch. Lexia zei niets en staarde met opengesperde ogen naar de grond.

Omdat Sebastiaan een buskaartje in zijn zak had zitten, wisten ze de namen van de jongens te achterhalen. Eén van de aanwezige agenten kreeg de vreselijke taak de ouders, Joséphine en Diederik op te bellen. Olivier was al onderweg, want Lexia had alleen zijn naam kunnen uitbrengen. Olivier wist echter nog niet van de dood van zijn neefjes. 

Na een uur, toen Lexia weer enigszins kon spreken, werd duidelijk wat er gebeurd was. Met haar vader naast haar vertelde ze alles aan de agente die haar ook thee had gebracht. Lexia gooide alles er in één keer uit, het goede, het slechte, alles. 

Het werd duidelijk dat Lexia het eerste schot had gelost. Op Dmitrovski. Ze had echter zo getrild dat de kogel miste en afketste tegen de muur. Ze had geschoten omdat hij op Alexander af was gestormd en ze had meteen gehandeld, zonder nadenken. Dmitrovski was woest geworden en op haar afgestormd, maar ze wist hem te ontwijken. Achter een paal had ze het hele, verschrikkelijke gevecht gezien. 

Sebastiaan was meer bezig met de strijd in zijn hoofd dan die in de ruimte. Hij wilde, of beter gezegd: de stem in zijn hoofd wilde, nog steeds op Alexanders schieten om zijn jaloezie kwijt te raken, maar hij werd zo uit elkaar getrokken door de tweestrijd dat hij als verstijfd in zijn rolstoel zat. 

Dmitrovski had Alexander ondertussen te pakken gekregen en hem een klap verkocht op zijn hoofd, met de pijp. Alexander zag eruit alsof hij niet meer op zijn benen kon staan, maar Dmitrovski had hem zo stevig beet bij zijn arm dat hij niet om kón vallen. En wat er toen gebeurde zou Lexia haar leven niet vergeten. Ze had het geweer nog steeds, en nog kogels zat. Ze kwam achter de paal vandaan en richtte het wapen op Dmitrovski, die net Alexander nog een keer leek te willen slaan. Hij stopte en keek Lexia met een schuin hoofd aan. 'Doe 't dan,' leek hij te willen zeggen. 

En dat deed ze ook. 

Ze haalde de trekker over en de kogel werd uit de revolver gelanceerd. Net voordat hij op volle snelheid was, trok Dmitrovski Alexander voor zich en gebruikte hem als schild. Doordat de twee ongeveer even lang waren en Lexia op het hart had gericht, boorde de kogel zich diep in Alexanders borst, en hij zakte meteen in elkaar. 

Lexia zou haar hele leven spijt hebben van het feit dat ze niet op het hoofd gericht had. Maar misschien was de uitkomst dan wel precies hetzelfde geweest. Toch bleef ze zichzelf haar hele leven verwijten dat ze het niet anders had gedaan, terwijl niemand haar ook maar iets kwalijk nam. 

Toen ontdooide Sebastiaan eindelijk. Doordat hij zijn broer levenloos op de grond zag vallen met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht en gedoofde sterren in zijn ogen, kwam er opeens een enorme woede in hem los. Maar omdat hij minder mobiel was dan zijn broer, kon hij niet zo goed wegrennen - helemaal niet, eigenlijk. Dmitrovski kwam op hem afgestormd, met de pijp, en rukte het geweer zonder enige moeite uit zijn hand. Maar hij schoot niet meteen - nee, hij wilde Sebastiaan zien lijden. 

"Ga liggen," gromde hij tegen de jongen die hij onder schot hield. 

"Kan ik niet," fluisterde deze terug, met bibberende stem. 

Dankzij dat antwoord duwde Dmitrovski hem omver zodat Sebastiaan op de grond viel. De rolstoel werd vervolgens demonstratief door de ruimte geslingerd. Omdat Bas zich niet zelf kon omdraaien en hij op zijn buik terecht was gekomen, kon hij zijn levenloze broer niet zien. Toch wist hij instinctief welke hand hij uit moest steken, en hij zocht en zocht de hand van zijn broer, van Alex, maar hij vond hem niet. 

Dmitrovski draaide hem bruut om, waardoor hij op zijn rug kwam te liggen. Verblind door de felle lamp die recht boven hem hing zag hij nauwelijks wat er gebeurde. Hij voelde de loop van het geweer koud drukken tegen zijn borst, dwars door zijn shirt heen. Hij graaide nog één keer met zijn hand en toen was het voorbij. 

Lexia wist dat dit haar enige kans was om te ontkomen en zette het op een lopen. In haar ontsnappingspoging schoot Dmitrovski ook op haar en raakte haar in de arm. Ze stortte neer op de vloer en wist op magische wijze achter een pilaar te kruipen. Langzaam werd het zwart voor haar ogen. Dmitrovski leek verveeld en leek geen zin te hebben haar te willen vermoorden (nog niet, in ieder geval) en dus ging hij een sigaartje zitten roken op de stoel. Toen kwam de politie binnen en was het klaar. 

-

Diederik en Joséphine bleven ondanks de tragedie bij elkaar. Ze hadden elkaar nodig om te huilen, om lief te hebben, om wat dan ook te doen. Het huis, eenzaam verscholen in het bos, verloederde. Binnen veranderde het in een fotomuseum met kiekjes van de jongens, familiefoto's, pasfoto's, alles wat Joséphine maar kon vinden van haar jongens. Op deze manier hield ze haar herinnering levend.

Diederik sloot zich dagen achtereen op in zijn atelier en het enige wat hij dan deed was op de grond liggen, huilen, en zwarte verf uit blik op maagdelijk witte canvassen te smijten. Woorden konden zijn pijn niet verlichten noch omschrijven, hij dacht alleen nog maar in grijstinten en lachen was een woord en daad uit het verleden geworden. 

Op deze manier vergaten de mensen de Fitzgeralds, die altijd toch al een beetje geïsoleerd in het eenzame paleisje hadden gewoond, volledig. Het huis werd overwoekerd door planten en onkruid en de tuin groeide helemaal dicht. Joséphine kwam alleen nog buiten voor de boodschappen, en dan wist niemand in het dorp wie ze was, omdat ze al haar schoonheid eruit gehuild leek te hebben. Diederik ademde alleen nog frisse lucht in als er ergens een raam open stond.

Natuurlijk herinnerde men zich de tragedie van Alexander en Sebastiaan nog wel, het verhaal werd zelfs een plaatselijke legende, maar hun achternaam wist niemand meer.