De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 2 - Hoofdstuk 2

Joséphine D'Arnaud-Fitzgerald wist, in tegenstelling tot allebei haar ouders, al heel jong met wie ze later wilde trouwen. Diederik Kerangal. Ondanks dat ze pas tien jaar oud was, wist ze dat ze oud wilde worden met deze jongen. En hij scheen dat ook te willen, al liet hij dat soms iets té duidelijk blijken.

Diederik was een rustige jongen die vooraan in de klas zat. Hij staarde, met ogen die lichter leken dan ze waren vanwege de brillenglazen waar ze achter werden verborgen, uit het raam, naar de vogels die zo nu en dan over de school scheerden. Als je een gesprek met hem probeerde aan te knopen, kreeg je zelden een antwoord. Diederik was een echte dromer, een eersteklas fantast. Ondanks dat Joséphine dit wist, probeerde ze met Diederik te praten.

"'Oi," zei ze toen ze naast hem ging zitten op een duffe dinsdag. Het weer was grijs en nat en saai, en er waren geen vogels voor Diederik om naar te kijken. En dus gleden zijn grijze ogen richting het meisje met twee vlechtjes en enkele sproeten met een Franse naam en een lichte tongval uit diezelfde taal, die zojuist naast hem was komen zitten.

"Hoi," zei hij duf, en zijn stem klonk precies zoals Joséphine deze had ingebeeld. Zacht en met een ongelovig randje, alsof hij niet zeker wist of er echt iemand met hem zat te praten.

"Wat is je favoriete dinosaurus?" vroeg Joséphine terwijl ze haar broodtrommel voor zich op tafel zette. Ze keek Diederik vragend aan, en hij haalde zijn schouders op. Joséphine, die gisteren aan de juf had gevraagd wat jongens leuk vonden en toen dinosaurussen als antwoord had gekregen, had gehoopt dat dit gespreksonderwerp de conversatie misschien had kunnen beginnen. Helaas kreeg ze van Diederik slechts een schouderophaal en een vlug 'geen idee'.

Toch gaf ze niet op. De kinderen in de klas sloegen het moeizame gesprek ondertussen nieuwsgierig gaande. Hun eeuwige geroezemoes was verstomd, hun hongerige blikken waren op Joséphine en Diederik gericht. De juf was even weg, naar de wc.

Veel gespreksstof hebben tienjarigen helaas niet. Verder dan dinosaurussen kwam de arme Joséphine niet, en dus vroeg ze, eigenlijk in een soort laatste wanhoopspoging: "Wat 'eb je voor lunch?"

Diederik graaide naar zijn lichtblauwe rugzak met enkele buttons van - jawel - dinosaurussen erop, en haalde met bloedrode wangen zijn broodtrommel eruit. De Teenage Mutant Ninja Turtles poseerden cool op het kleine bakje. Met bijna trillende handen opende Diederik de trommel. Erin zaten twee simpele boterhammen met kaas en een pakje koekjes.

"Lekker," zei Joséphine en ze glimlachte. Diederik, die geen idee had wat hij moest doen, lachte schaapachtig. De rest van de kinderen in de klas begonnen meteen 'ooooeeee!' te blèren, en sommige brutalen waagden het zelfs om kusgeluiden te maken. Toen de juf, Manon, terugkwam, hielden ze meteen op. Doordat Manon indertijd te veel aan haar hoofd had, merkte ze het getreiter dat recht onder haar neus plaatsvond, niet op.

Zo groeiden Joséphine en Diederik dichter naar elkaar toe. Elke dag zat zij trouw naast hem, terwijl hij niet langer zijn ogen hoefde te vermaken met vogels kijken. Veel zeiden ze niet, maar dat hoefde ook niet. Glimlachen uitwisselen en praten over elkaars lunch en dino's was genoeg.

Lennard en Olivier zaten op een andere school dan Joséphine. Eerst was dat niet de bedoeling, maar toen de twee jongens dusdanig veel kattenkwaad uithaalden dat de school zo'n beetje geterroriseerd werd door het D'Arnaud-Fitzgerald duo, waren ze niet langer welkom op de elitaire basisschool Prins Aurelius.

Olivia was totaal in de war toen ze het hoorde. De ietwat aanstellerige en dramatisch ingestelde docente had haar 's avonds opgebeld.

"Met Olivia Fitzgerald-D'Arnaud," zei ze vermoeid. Het was al laat en eigenlijk wilde ze net naar bed gaan - Cees lag er al een paar uur in.

"Goedenavond, mevrouw Fitzgerald," zei Manon Goedkhoop. Ze wist niet hoe ze D'Arnaud moest uitspreken en liet het daarom maar weg. "Sorry dat ik u op dit late tijdstip bel, maar ik moet het met u even hebben over Olivier en Lennard."

Olivia rolde met haar ogen, ze vond het altijd irritant als iemand aan de tweeling refereerde als Olivier en Lennard en niet Lennard en Olivier. Het klopte gewoon niet.

"Wat is er met 'en?"

Manon begon toen aan een ongelooflijk lang verhaal over alle "misdaden" die Lennard en Olivier hadden begaan de laatste paar minuten. Uiteindelijk, na een minutenlange monoloog, viel Manon Goedkhoop stil. Olivia klikte met haar tong, en zei: "Mevrouw Goedkhoop, met alle respect, maar ik ga naar bed. Als u nou morgen na school even op mij wacht, dan gaan we 'er er dan over 'ebben, goed?"

Daar had Manon Goedkhoop niet van terug. Ze hing op zonder verder nog iets te zeggen. Tevreden legde Olivia de telefoon neer en ze ging naar bed. Cees lag onder de dekens een boekje te lezen, maar merkte niet dat zijn vrouw de kamer was binnengekomen.

"Ik kreeg net een 'eel raar telefoontje," zei Olivia terwijl ze onder de dekens kroop zonder haar pyjama aan te doen.

"Oh," zei Cees, die niet opkeek van zijn boek. Olivia vertelde vervolgens in geuren en kleuren wat voor zonden hun twee kleine mannetjes hadden begaan. Aan het einde barstte Cees hardop in lachen uit.

"Meen je dat?" zei hij, en Olivia knikte. "Dan halen we ze van school. In dit gezeik heb ik geen zin."

Olivia keek haar man verbaasd aan. "Meen je dat?" plaagde ze even, maar toen zag ze de serieuze blik in de ogen van haar echtgenoot. "Maar ik dacht dat alle kinderen uit jouw familie op de Prins Aurelius hebben gezeten!"

Cees sloeg zijn boek met een klap dicht. "Klopt," zei hij nadenkend. "Maar ik denk dat onze kleine draakjes daar niet passen. Misschien moeten we het niet forceren."

Olivia glimlachte. "Dat vind ik een goed idee. Maar wat zal je moeder daar wel niet van denken?"

Cees trok Olivia dicht tegen zich aan en sloeg zijn arm om haar heen. "Dat kan me echt helemaal niets schelen," zei hij en een paar minuten later vielen de twee geliefden in die positie in slaap.