De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 3 - Hoofdstuk 6

Het is enkele jaren later. Olivier woont niet meer in het eenzame paleisje. Het was hem niet eenzaam genoeg, niet genoeg afgezonderd van de voorbijrazende wereld. Zijn studie voor dinoloog had hem van zijn familie vervreemd - hij was er alleen maar eenzamer van geworden. Maar ergens kon hem dat ook helemaal niet schelen, hij had zijn eigen plek, ver van de grote boze buitenwereld, een droombaan en geen zeuerende mensen om hem heen. En ook kwam hij nog best regelmatig bij zijn zus, zwager en neefjes over de vloer.

Toch leefde hij niet helemaal in eenzaamheid. Op een dag had Mikki ten Napel, en golddigger in vermomming, op de stoep gestaan, als een gebroken jongedame in een zomerjurk en met een bloem in het haar. Ze wilde schuilen voor de storm, had ze verkondigd, maar het stormde buiten helemaal niet. Later bleek dat ze de storm in haar hoofd had bedoeld.

Ondanks dat Olivier haar op het eerste gezicht nogal vreemd vond, ze was immers een zwijgzaam, opgewekt maar zo nu en dan ook depressieve adolescente, die weigerde ook maar een woord over haar verleden los te laten. Haar grijze ogen zaten dicht, alsof iemand de geheimen in een kluis, achter een hangslot had verstopt. Mikki was nooit meer vertrokken, en Olivier vond haar aanwezigheid niet bijster vervelend. Toch leefden de twee allebei in hun eigen labyrint van gedachten, op de vlucht voor de realiteit. Hij zocht zijn heil in dinosaurussen, zij zocht het in bloemschikken en het raaskallen van vage poëzie. Maar eigenlijk speelde ze alleen maar een spel. Ze wilde zo lang mogelijk in dit huis rondlopen om alle hoeken en gaten te leren kennen, dan Olivier in bed dwingen met een excuus en hem dan vervolgens, wanneer hij in bed zijn roes lag uit te slapen, beroven en op de vlucht te slaan, op zoek naar haar volgende slachtoffer.

Op een dag sloeg Mikki echter haar slag. Olivier mocht dan wel aangetrokken zijn tot eenzaamheid, net als zijn broer en neef dat ooit waren geweest, maar Mikki was dat allerminst. Ze had gewoon nog nooit de perfecte persoon gevonden om mee te praten.

Olivier zat een raport te tikken over de brontosaurus en diens leefgebied, maar hij kon zijn aandacht er niet bijhouden. Zijn ogen, die sinds kort verscholen waren achter een bril, gleden naar de fotolijstjes op zijn massieve bureau. Op één van de kiekjes zag hij zichzelf, Lennard, Joséphine en zijn ouders wat stijfjes op de trap in het eenzame paleisje staan, stug lachend voor een familiefoto. Het portret had iets vrolijks door de ongemakkelijkheid. Olivier glimlachte. Achter dat lijstje, half verscholen door de schaduw die de familiefoto erop wierp, zag hij een foto van Diederik, Joséphine, Alexander en Sebastiaan, in rolstoel, breed glimlachend poserend. Ergens, in een steek van jaloezie, vervloekte Olivier zijn zus omdat hij alles wat zij had ergens ook wel wilde hebben. Maar toen zei hij tegen zichzelf: 'Maar waarom zou je dat geluk van haar afpakken?'

Zijn ogen gleden verder, naar de grootste foto op het bureau, in het mooiste lijstje. Olivier staarde naar zijn evenbeeld, de reflectie van zichzelf verpakt in zijn broer Lennard. Hij zag zijn eigen haarkleur, ogen, lach, neus, sproeten, alles. Maar toch zag hij ook een vrolijke, spontane, filosofische jongen met zoveel meer eigenschappen dan hij ooit gehad had. Hij was trots dat Lennard zo diep filosofeerde over de ziel en het universum, en keek daardoor onbewust op tegen Claude, die er wel in geslaagd was het met zíjn broer over echt zinvolle dingen te prate. Hij had het altijd alleen maar over dino's gehad. Toch speet hem dat niet. Hij, Olivier, had zich niet anders voorgedaan dan dat hij was. Lennard had de echte Olivier gekend, en dat was het enige dat telde. Heel even schoot het verlammende feit dat vandaag zijn elfde sterfdag was door zijn hoofd, maar Olivier wuifde die vreselijke gedachte snel weg door zich weer te richten op het brontosaurusrapport.

Op dat moment kwam Mikki met veel bombarie binnen. Ze duwde de deur open en zwaaide haar rechterbeen om de deurpost, om vervolgens met haar rug tegen de andere kant te leunen. Het zag er belachelijk uit, maar als Mikki vrolijk was deed ze nu eenmaal de raarste dingen. Toen Olivier zich niet direct omdraaide om te kijken wat ze nou weer aan het doen was, zuchtte ze theatraal en lepelde ze één of andere vage dichtregel van een onbekende dichter op.

Olivier draaide zich om in zijn stoel, zuchtte in zijn hoofd en zei: "Wat is er, Mikki?" Ondanks dat hij het probeerde te verbergen, droop de irritatie van zijn stem.

"Ik verveel me," zei Mikki, terwijl ze haar zomerjurk gladstreek. In haar korte blonde haren zat een margriet, en in haar linkerhand hield ze een peuk. Mikki was een echte kettingroker. "Kan jij me on-vervelen?"

Olivier rolde iedere keer met zijn ogen wanneer Mikki een zelfbedacht woord in haar zinnen verwerkte. Hij besloot daar niets over te zeggen. "Hoe vaak moet ik het nou nog zeggen, Mikki, niet roken in huis!"

De jongedame hield de sigaret plagerig omhoog. Ze tikte erop met haar vinger waardoor er een paar kruimels as op het witte tapijt vielen. Ze lachte ondeugend. "Kom hem maar halen dan, als je het niet wilt hebben." Ze probeerde haar stem zo laag en rokerig mogelijk te laten klinken. Olivier trapte echter niet in dat soort dingen.

"Mikki," zei hij streng. "Of je sigaret vliegt eruit, of jij. Kies maar."

Mikki trok haar onsymmetrische wenkbrauwen op. "Mmmmh. Op één voorwaarde..."

Olivier rolde met zijn ogen. Dit had ze al zo vaak voorgesteld, en dit had hij haar ook al zo vaak uitgelegd. Liefde, en de liefde bedrijven, wordt niet afgedwongen. Het is een wederzijdse instemming. Toch wist Olivier dat haar haar zin geven, de enige manier was haar te laten stoppen met binnen roken. En daar had hij veel voor over, want de eens zo witte muren van het huis begonnen al geel te zien. Geel van de rook en geel van het stuifmeel, want Mikki had overal boeketten neergezet.

Wetende dat hij geen keus had, stond hij op en zei: "Oké dan."